Alle inzendingen over overlijden

Dag Junior Het was fijn, dat jij zeven maanden lang ook mijn vriendje wilde zijn Elke morgen even dat snuffelen het eten geven een blaadje andijvie en erna het knuffelen Vandaag was je te moe deed je je donkere oogjes voor altijd toe Ik zal je missen kleine vriend ben blij dat ik jouw vriendschap heb verdiend Je maatje Cobie Ook…

Nee, dat heb ik niet gezegd dat is niet waar dat bedoelde ik niet zo dat begrijp je verkeerd Oh, dan zal het wel zo zijn daar zeg je me wat hoe bedenk je het dat komt er van terzijde wordt er gefluisterd bepraat men het is het niet te geloven begrijpt men het niet en toch is het weer gebeurd was het heel dichtbij waren we allemaal…

Als je zo in verbinding aan - raakt in absolute naaktheid van hart tot hart tot aan de grens waar werelden in elkaar overgaan tot aan het groeien van haar vleugels dan kun je zeggen de dood bestaat niet ik heb de eeuwigheid gezien en je kunt zeggen dat je waarlijk hebt liefgehad...…

Sylvia Sylvia, open je ogen jij schone deerne jouw lijf zo geknokt toch heeft het je bedrogen Sylvia Sylvia, sta nou op veertig jaren jong in de bloei van je leven gebroken in de knop Sylvia Sylvia, moegestreden omringd door een zee van zonnebloemen en geliefden zachtjes uitgetreden…

Door de draaideur van het leven wordt menig mensenkind gemangeld en verwrongen van jongs af aan zijn regels opgelegd hij moet, hij zal en wordt gedwongen op paden, die hij niet betreden wil aan vluchten valt niet vaak te denken de draaideur draait en mangelt voort na jaren is zijn strijd gestreden de spiegel van de dood verschijnt geschrokken…

Misschien wanneer je op een avond langs het strand loopt mijmerend over de zee die steeds weer land verplaatst en wast nadat zij nieuwe golven vond in haar verzinken zul je begrijpen dat er ook een morgen komt al heeft de nacht mijn schaduw nu gedoofd…

Zwart waar ik kijk heen Onwerkelijkheid Een witte grafsteen Onbegrepen waarheid We lopen samen Samen in het licht Ons beide namen In leven gegrift De wolken huilen Niet kunnen schuilen Dan een witte steen Huilend en alleen De werkelijkheid samen maar apart met als onderscheid Witte steen, verward…

mensen en bomen ze vormen hun ringen en worden geveld gepubliceerde inzending bij linosnede van Julia van Verschuer zie http://bit.ly/bwqBXd en http://bit.ly/aRvarP…

Sluit ik mijn ogen Dan hoor ik de vogels Dan ruik ik de bloesem En zie ik het licht Sluit ik mijn ogen Dan voel ik jouw warmte En lees ik jouw woorden In dit gedicht Sluit ik mijn ogen Dan hoor ik de stilte Dan voel ik de kracht Die ons samen verbond Sluit ik mijn ogen Dan zie ik de jouwe Voor eeuwig gesloten In 't licht dat je…

Dauw op de jasmijn, sterk en broos, de tranen opgedroogd, je liet de schoot los, om niet in vooroordelen te worden gewogen, je streed in de boezem van een eeuwige bruid, wit gesponnen draad in jouw gedicht, brokaat van kiemend zaad, te vroeg geoogste vrucht, tederheid met een ruggengraat, vermeed wat iedereen dacht, koos voor…

Even kijkt hij op lijkt verstoord trilt zijn oog richt zich op nu is hij rustig is hij kalm neemt de pijn af komt hij tot bewustzijn straks is het anders is het fijn zonder pijn dan zal hij er niet meer zijn…

En zo ineens is het gedaan, zo ineens is het voorbij zo ineens in een klap, is het over. zo ineens ligt zij daar, zo ineens zonder aanwijzing. Een laatste zucht en het is voorbij, zo ineens, ze dronk een koffie, met melk en suiker ook nog, heerlijk zoet zette het kopje neer, en zuchtte, pfff dat was lekker, dat was goed en ineens was…

Er is een schaduwspel van twijgen en knoppen over 't zonnig grind, en bloemengeur en licht en wind verzaligen het grote zwijgen. Het is zo stil, dat het bewegen van 't licht wordt of een ver geruis van vleugelen ging door het huis en of zich engelen om u negen. Het is zo stil en wit dit rusten. Zo slapen enkel Gods gekusten, zo vredig…

Nu je ogen niet meer stralen, het licht eruit verdwenen is denk ik nog even terug aan vroeger en aan hoeveel ik dat mis. Afscheid nemen is niet leuk, afscheid nemen is niet fijn toch zal het binnenkort moeten en zal jij er niet meer zijn... Straks ben je uit m’n leven verdwenen en dat doet me nu al heel veel zeer. Niet meer met je praten…

Als God de onschuldige tot zich roept Wordt het boek dan gesloten ? Zullen wensen vervliegen Als een herfstblad in de wind ? Zullen sterren verdwijnen Als wolken der vergetelheid voorbijdrijven ? Je vingers glijden door de mijne Woorden vervagen Het blad valt Ik geef je een laatste kus Je wolk drijft stilletjes voorbij En laat duisternis…

Er verschijnt gelatenheid op haar gezicht uitgeblust mat zal ze weer alles doen wat wordt verlangd zoals een klimplant strengelt ze zich om iedere man tot haar leven gesnoeid wordt net te ver veel te jong…

aanvaard mij in het lijden aanvaard mij in het gaan want zachtjes, heel zachtjes vreest hoop mijn eigen naam raak mij in de schemer of langs een late weg het stille zal steeds luider slaan in’ t zwarte weefsel van de waan zie het trage op mijn ogen de woorden die ik achterlaat de dood zal jouw rivieren breken in de bedding van ‘t blauwgebleekte…

De oudstrijders marcheren achter elkaar, in de veteranenparade volgt de man met de zeis en daarna nog vele skeletten van de strijders uit eerdere tijden van de mensheid een verbeten blik in de fonkelende oogkasssen het einde is nog lang niet in zicht en de dood oogst met zijn zeis veel nieuwe strijders ongeacht leeftijd of ras.…

Als in een film dringt het water binnen ijskoud glijdend, zakt het weg in 't diepste binnen van zijn wezen brandt echter verzengend vuur erupties zijn niet te vermijden kokend, borrelt alles op hete vloeistof schroeit zijn lippen de aders zwellen de huid schrompelt vernietigde structuren overgang tot as uitgestrooid over het stille…

Het is hier te warm Ik voel en lijk een oven Hoe kan dit nou Ik hoor toch daarboven Ik hoor acht keer boren Het is gebeurd Ik leef dus echt niet meer Gek dan dat dit mij treurt Het licht valt uit Ik ben de malloot want Het valt toch niet mee Een echte schijndood…

Het was als lange jaren eenvoud, het gevoel, dat ik hem toevallig tegenkwam met ernstige en realistische passages als heeft hij nooit bestaan, mijn stille vreemde meest besproken vriend ..die nu wil gaan. Onafgewerkt, de bizarre twijfeltocht.. en stil de rest van zijn leven begraven, veelbesproken, met soms heerlijke hilarische anekdotes…

voetstappen sterven langzaam weg een moederhart huilt zachtjes dag lieverd…

het mooiste meisje van de klas veegt triest de tranen uit haar ogen wat was u aardig en bevlogen dag meester met de vlinderdas het valt haar zwaar, het lieve kind ze had hem heimelijk bemind (Een laatste snelsonnet voor Driek van Wissen)…

Het was bij hem niet nodig om te gissen Naar wat hij had bedoeld met een gedicht, Je vroeg je ook niet af wat hij wellicht Verstopt had achter woordbetekenissen. Een metrum, rijm, voor velen hindernissen, Zag hij juist als een doel, een soort van plicht. Met vaste vorm hield hij zijn verzen licht En wist zo onze blik vaak te verfrissen.…

Met het slechte nieuws van heden Dat Driek van Wissen is overleden Kijk ik terug op de tijd dat ik nog spoorde En mij met een ochtendhumeur nogal eens stoorde Aan het gedrag van velen, ongemanierdheid ten top Denkend aan Driek van Wissen fleurde ik meestal snel weer op Behalve vandaag, nu heerst hier droefenis Met welgemeende dank voor de taalkundige…

Hij is niet meer, Driek van Wissen eens dichter van het vaderland met zijn schrijven elke zaterdag in de krant grote dichter, we zullen je missen Nooit meer in het Dagblad van het Noorden nooit meer: Driek van Wissen zijn woorden. Vaarwel Driek…

vandaag is het zo'n dag dan is het mij te moede een tijdgenoot is uit de tijd het bange en de twijfel ontneemt je, zij het even, de dagelijkse moed…

Er is geen dichter in mijn vaders land die mij nog troosten kan, hoofdgetuige hier mijn stil verdriet dat streelt en onder aan mijn kin kriebelt. Ik zucht en hijg van Joris die, door kattenluik gekropen, daar zijn baasje vinden moest. Bloederig in geest en zo ineens de helderheid verloren.…

De maan staart gelaten naar haar evenbeeld. Als rimpels op vellen trilt het water tot de voeten van de zonderling. Voor dag en dauw ziet hij de druppels aan zijn vest. Zijn snik de laatste, als hij ook nog even huppelt bij de laatste vonk van zijn eigen vuur. Hij slaapt vannacht, in aarde, om niet meer te ontwaken. Terwijl hij langzaam…

Daar zit ze dan Links Hobbelt al jaren mee Terwijl ik ga Liefde, Warmte, Geborgenheid Nooit zal ik haar vergeten Daar zit ie dan Rechts Heeft zijn plekje daar Laatst ingenomen Trots, Creativiteit, Ondeugendheid Nooit zal ik hem vergeten Het goud Op mijn schouders Geeft mij de kracht Om door te gaan…