Alle inzendingen over psychologie

Door het leven hoogstens gedoogd, Niet met warmte omgeven, Niet de blik gegeven Van gekend en erkend te zijn; Niet met open armen ontvangen: Jij had hier sowieso niet moeten zijn, Asielzoeker in eigen land Niet meer, niet minder, Zo ervaar jij het leven Gegeven uit Gods hand…

Gebed van deze zondag Die het licht in onze ogen, De lucht in onze longen bent, Ons hart verwarmt met Uw liefde, Hart dat ook Uw vrede kent Zondag 2 november 2014…

Nog maar net het Levenslicht aanschouwd Als jouw borst mij Liefdevol opvangt, En als jouw moedermelk Mij ongevraagd wordt aangeboden Begin ik als vanzelf te zuigen Met mijn tandenloze mond, Melk die noodzakelijk is Om dit leven op gang te brengen; Een mensenleven later, als ik Als ik een van de weinige gelukkigen Ben die mag…

EN GELOVEN? In het gave gebit, de angels en de tentakels van de beesten en beestjes velerlei geloof ik, in de uitwissing der sporen en de wenteling van de tekens, in het luchtkasteel dat het lijf is en in de mens die de moed heeft. ------------------------------- uit: Molwerk (2014)…

Waar in de gewone tijd Alles vanzelf ging wat nodig was Om het leven tot stand Te brengen, en vooral In stand te houden - Zijn vandaag de dag, In de nieuwe tijd, Onbehoorlijk grote pillen Nodig, die de kleur van Het lid moeten nabootsen Dat eeuwenlang voorzag In het voortbestaan Van de menselijke soort…

Zwarte zwanen zwemmen als zwevende schimmen door mijn hoofd Geruisloos drijvend op de rivier van mijn ziel Ik heb eigenlijk nooit echt geloofd Dat hun aanwezigheid mij zo zwaar beviel Rustgevend maken zij rondes zonder geluid Stromend zwart water als ondergrond Het leven staat volledig uit In het donkere verbond Zwarte zwanen zo machtig…

Niet beoordeeld op Kwaliteit, op gedegenheid Van onderzoek, op integriteit Van mens en medewerkers, Maar op de luim van de dag, En dan vooral van hen Die zich de luizen Van de media mogen noemen, Word ik beoordeeld, Daar wens ik niet langer Aan mee te doen…

zo ook het water ligt vol afgeworpen schilden, raapgoed uit levens die hun rijkdom geven met een gulle hand dwaalzicht loopt nog mijmerend langs vloedlijnen -terugtrekkend inzicht verderop - de wereld op z’n kop, in plassen die voorbij drijven altijd wel dat volle ogenblik meeuwen kijven dat het allengs later wordt terug op schreden…

Godverlaten is de weg naar leegte Waar niets niemand nog bekoren kan Enkel huiver, ankerloze, kille wanhoop Stuurloos in een wrak of de schim ervan Geen behoefte, geen interesse, niets Gemis van wat er is maar niet deelachtig Radeloos verdriet, schuld en spijt Eenzaam zichzelf al te machtig Dan is daar het inzicht, laat het gaan Laat…

Zacht golft je muziek Bij me naar binnen, Ik zie de gordijnen Bewegen ook nu zelfs De lichtste najaarsbries Het heeft laten afweten; Klanken die alle stemmingen Laten horen die er in mij Gewoond hebben, de laatste Dagen, weken, jaren, en mij Voorgoed laten weten Dat ik er mag zijn…

Jij hoort hier niet, Zegt de getroubleerde Geest in jou, jouw hand Omklemt ongevraagd de mijne, Terwijl je ogen me nietsziend Aankijken, immers ze kijken mij Niet echt aan, maar eerder voorbij, Met de zalmen mee moet Je gaan, zeg je, - Je starre ogen fixeren mij Om mij nooit meer los te laten, Tegen de stroom in moet je gaan,…

Gevangen in (n)iets Zo ondoorgrondelijk en ook weer niet Zo moeilijk en makkelijk tegelijk Zo arm en toch ook weer zo rijk Op slot zonder grendel Raszuivere zwendel In mijn hoofd en in mijn hart Als zwart wit is en wit zwart…

ik zwerf graag in jou, zeg ik om de dorre bladeren te horen spreken de ontroering is soms niet meer dan het zien van een uit de mist verschenen boom die, ontbloot, opnieuw zijn weg moet vinden zich alleen waant wanneer de avondzon zijn roestige takken brandt na een dag, te donker om volop te leven het is zo voorbij, antwoordt het…

Over ons waakt al Zo veel jaren lang Dit schuine pannendak Dat met mos bedekt Onze liefde herbergt; Over ons en hen die Wij kregen houdt zij Trouw de wacht, Waar de dag telkens weer Verschijnt, ook na een Veel te lange nacht…

ik raap het herfstlicht op dat als een verre droom rondom het raam ligt 't is een vriend, denk ik dan getooid met ongekamde schaduwen 't is een vogel die het eenzame zwijgen cirkelt op verstijfde muren ik nodig hem uit en leg mijn stem op tafel naast zijn handen…

Vergeefs begeerde zekerheden, beroofd van een duurzaamheid als er slechts één gezichtspunt is, heeft dit geen gewicht, van de brug af gezien als die is opgehaald, heeft dat een reden, het herkent zich in vele vormen, soms argeloos en naïef, het stroomt als troebel water, het heeft geen heden, maar ook geen toekomst meer. Een…

Met mijn ogen dicht zie ik Heel helder voor me wat voor Vandaag het belangrijkste was: De storm te doorstaan die Allerwege aangekondigd was - De boomstam die kranig groeide Uit mijn gepijnigde ziel niet Ten prooi te laten vallen Aan de nukken van het weer, Het rukken van de wind…

M´n buikje vraagt M´n buikje knaagt, Er is honger in ´t land! Haar magere buikje vraagt, Het knaagt en klaagt, Er is honger in Eritrealand! ´k Heb haar op mijn netvlies staan En word door emoties overmand…

De waarheid waait voorbij Vandaag, is slechts in Luttele momenten aan te raken Voor ze al weer voorbij is, En de leugen verder gaat Met waar ze goed in is, Het dagelijks verdraaien Van allerhande zaken Zondag 26 oktober 2014…

(voor mijn vader) Als dominee had je altijd haast om je preken af te schrijven en om naar afspraken en kerken te gaan Seth Gaaikema is nu ook overleden en die zat net als jij op het gymnasium in Groningen, alleen een ander gymnasium Hij werd net wat minder oud en bij hem was het zijn hart, gunst, wat zaten we die oudejaarsavond van hem…

hij had een brood gepakt en telde afgebakend zacht de sneden: één, twee, drie, vier tot vijf maal vier het volle pond plus twee bereikte; het geijkte aantal sprak voor zich: “een heel brood voor ik doodlig,” dacht hij tienmaal twee voor elke mond wanneer de avond valt in het begin slaap wel mijn lief, morgen weer gezond de wereld in…

Graaf het liefst In het donker mijn Eigen ondoorgrondelijke weg; Het donker als deken, Als teken van veiligheid, De bril die ik draag Is louter voor de vorm Want blind was ik toch al, Maar mijn medemollen Moeten vooral niet Denken dat ik gek ben…

Wij, die in weerwil van de tijd het onverdraaglijkste verdroegen, vanaf dat wij de weg insloegen die naar voorbij de einder leidt, beseffend dat wij, juist omdat wij haakten naar het allerhoogste wat is gezaaid niet zullen oogsten, wij gaan het ongeweten pad tot aan het ongeweten eind, en vragen niet dan ten geleide het licht dat soms…

vandaag is hier de sterrenregen koel maanlicht glijdt voorzichtig langs een uitgedoofd raam, een naamloos zuchten sterft vanzelf ik zocht warmte in de dagsluiting maar het verging door talloos flitsend in herhaling treden heen en terug de brug houdt spaanders, waar gehakt wordt lijdt een hart in eindeloze kloppen ‘laat het stoppen’…

Alleen mijn bril nog Is me eigen, die mij Het zicht verschafte Toen mijn ogen niet Meer wilden - Vrouw en kinderen afgepakt Door bittere tijd die Ontegenzeggelijk voorbijkwam, Vrienden van mijn generatie Ontvielen aan grijprage handen Van magere hein, hapjes die Immers niet te versmaden waren; Van mijn tijd ben ik de laatste…

waarom zou ik verzwijgen dat de tijd begint te dringen welk levenslied wil ik nog zingen; ik ga er nu al van hijgen is het een opgedrongen keuze of zomaar een leuze moet ik het laten gebeuren of toch nog iets anders inkleuren het kan ook een luxe zijn zo te kunnen denken en dankbaar zijn wat het leven nog zelf mag schenken is het…

Rijk voel ik me met dit Herwonnen leven dat zich Met het pigment van uiteenlopende Kleuren heeft gemengd tot De kleurigste verf die bij Elke gemoedstoestand past, Alle scheuren vult, en de Overgebleven plooien in mijn Gepijnigde ziel gladstrijkt…

Ik bezing de stemmen maar kan niet zingen, ik beschrijf de schreeuw die mij de mond moet snoeren, het bestijgt de keel, reanimeert de eerdere teksten die van binnen weer naar buiten zijn gekeerd, Onderga de aderlating die het ademhalen insemineert, ik belicht de kleuren van zwartgalligheid in een schater, door tranen gestold in…

Met de beste bril Van de wereld kan ik De diepste waarheid Nog niet zien - Werkelijkheid die te groot, Te veel omvattend is, Gezichtsveld dat uitdeint Naar links en naar rechts, En ik die daardoor nog steeds Niets zie, hoe kan ik dan Mijn blik vernauwen, immers Dan pas krijg ik een helder beeld Van de weerbarstige waarheid -…

Peinzen doe ik, plant weer de ene boom na de ander. Ze staan al in mijn geest, bepalen mij vanuit een diepe droom in duister land waarheen ik ben geweest, oneindig boek, dat nooit hetzelfde leest. Hun rariteit zorgt dat ik mij verschuil, een schaduw zoek en daarin vrijuit huil om wat niet komt, de afstand en het pad dat moeizaam gaat, met om…