denkdag
wanneer ik nood en verlangen schreeuw
mijn vingers woel, ik rulle aarde
licht het wit van bloemen op
ik vraag niet meer, ik eis
dat ik dezelfde reis maak, met
dezelfde waarde vol herkenbaarheid
maar juist daar, in ijle akkers
sta ik, want
ik ben je kwijt
Zie ook: http://www.switilobi.nl/f...edicht.php?fotogedicht=denkdag
Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 6 november 2014
Geplaatst in de categorie: psychologie
Er zijn, altijd zul je er zijn, als een berg.
Huiveringwekkend mooi Switi.