Alle inzendingen over algemeen

een viervoeter op twee benen zonder vacht zonder staart puur natuur naar bron en aard blaf en grom ik tot de god die zielen maakt die beesten mensjes inblaast en bid dat zij dit al te kale bekleedt met al was het maar een beetje geest…

wat is verveling meer dan in gepeins verzonken zijn het is een wachten op iets dat spoedig zal komen bijvoorbeeld de trein die door onbekend oponthoud wellicht wat later aankomt doch soms is oponthoud een onontbeerlijk moment van overpeinzing zoals ik in het begin van dit gedicht al schreef…

zwijgend zwevend in stilte met de natuur en geluiden rondom me heen pratend met gebaren en bewegende ogentaal ben ik heel af en toe even stilzwijgend observerend aanwezig om dan later met al de opgedane energie door actie en verbale communicatie me volop te laten ontstillen © Senna Desert 17 mei 2012…

jij en ik twee levensdraden verstrengeld soms verweven nooit…

zal ik haar eens bellen onze liefde kent geen ringtone zal ik haar een smsje sturen onze liefde kent geen karakters zal ik haar een mailtje sturen onze liefde kent geen bits zal haar een kaartje sturen de post komt die dag te laat dus denk ik aan je lieverd en weet dat je me voelt…

Dit is een tekst. En dit. En dit ook. Maar is het een gedicht?…

wat zoek je toch in mijn aderen schuilend achter bomen op de Grebbelinie waarom sloeg je dochter je van de trap met een bezem totdat ík aan haar voeten viel is het dan altijd een cirkel van wantrouwen waarin allen de vijand zijn was het een eik of een beuk en had je al je patronen nog terwijl je maten stierven werd toen de wereld…

waar ging jij naartoe met al die treinen toen je je dochter meesleepte als een koffer van vlees en bloed waarom droeg zij jouw schulden tot ík ze voor een prikkie overnam zonder te weten hoeveel hoe was het voor jou om te liegen tegen iedereen die het niet horen wilde tot je stierf met drie tikken op je kist was je meisjesnaam niet een…

als het stille zand strandt in de golfslag en enkel water ooglicht vult -een behoedzame wader zoekend naar wat laatste wulkenresten niet te na gesproken - mengt zich zilte ziel met zee rouwt ze om haar diep geheim verborgen waar het wrak dat ooit haar leven was in de onderstroom tot de bodem is gezakt zwanger van de heimwee en zie de zee…

er knallen weer schoten diep in hun geest halen littekens open van wonden die eens zijn geweest duizenden armen staccato omhoog een schreeuwende leider uitzinnig in zijn betoog bloed aan hun handen befehl ist befehl wir wussten es nicht is één woord te veel maar ook vandaag brandt het blauwzwarte staal van een granaat in explosie…

ik zou een schouder willen schrijven waarop de wang, de traan kan rusten het verdriet van het grijze hoofd voor de mens die verlangt naar toen, die dagen dat de straten nog vol waren van kinderlijke kleuren de ster aan de hemel stond niet vastgespeld op een jas nog ver van de verbanning de kwelling van paraderende uniformen, de schoeisels…

Contact is de smeerolie in ons bestaan zonder dat loopt alles stroef…

Maanverlicht het smalle pad langs onderbelichte schaduwen die lijken te zwaaien of wenken misschien wel koelte toewuiven in de windstil verwarmde nacht Eindelijk glinstert het water zich steeds meer uitbreidend tot een spiegelende vlakte die uitnodigend welkom heet Op haar hoofd haar gewaad tussen lange zwarte haren koel verwelkomt tintelende…

Dat zal niet zijn dan een licht verloren, een zilverig sprookje van zon, niet meer. Weg woei de wind over 't groene koren, zonneblank bogen de halmen neer ach ! anders niet dan wat licht, verloren in wuivende aren, wie vindt het weer? Dat zal niet zijn dan een woord verloren, op stofwitte wegen een bloem, niet meer. Weg woei de wind in het…

Het oude houten tafeltje achterin de tuin Heeft zijn beste tijd gehad Het mist de stevigheid en is grijs in plaats van bruin Niet meer zo fier als toen het de tuin betrad In de kieren is het met mos beklad Het heeft kwasten als een kale kruin Het doet alleen nog dienst als puin Verweerd is elke lat Er zijn tijden van vreugde geweest Warmte…

hoe dikwijls was geluk voor ons simpelweg een hotelkamer met bad waar wij zeepbellen bliezen om in weg te dromen doch zeepbellen spatten uitéén en altijd op momenten van zeer ongelegen... maar ach wat is volmaakt geluk nog in een mensenleven…

Lieve, lieve, lepe leugen Zij eerbiediglijk gegroet, Met je vlijmgeslepen degen En je bont gepluimde hoed! Markies van ‘t fatsoen Met je adelijk blazoen, Cavalier van ‘t banket, Troubadour van ‘t salet, Gevreesde lansier van het wereldtoernooi, Ik buig mij voor u in mijn nederigste plooi. Lieve, lieve, lepe leugen Je bent mijn…

We zijn onze eigen toeschouwer Op het toneel van het leven En zijn we dan te doorgronden In de rollen die we spelen Of gooien we toch steeds zout in eigen wonden?…

ik trek vandaag eens niet de stoute schoenen aan vervolg mijn weg op sandalen met geitenwollen sokken ga ik eens heerlijk langs de bekende kant staan ik zie dappere mensen onderweg naar het succes van morgen dames in vroege winkelzucht kinderen met volle tassen zonder zorgen en ik, ik sta te gapen dat geeft nog eens lucht een horde…

Ik kan er nog steeds geen genoeg van krijgen en keer op keer lees ik ze hardop voor, zie ik mij in een narcistisch decor hees literair een microfoon inhijgen. Bewust praat ik me zelf arrogant schor om alle verkoopcijfers te doen stijgen, de critici aan mijn degen te rijgen, hoor: ik ben een dichter, maar ga teloor. Met een benijd gevoel…

Verdampte gedachten gepakt in waardeloze wolken woorden. Wat spreken wij toch steeds zonder schaamte en zonder onderscheid van waarheid en van waan. Wat praten we maar raak met losse flodders en met scherp. Stuifkruit is ons recht. Onze mening is ons bestaan. Niemand denkt aan een staakt het vuren. Niemand vindt woorden die pleiten voor…

mijn ogen rustten op de bank lang, en met gemengd gevoel toen stond zij op en ging op weg naar wat zij had als doel wat was haar naam, wie kon zij zijn naar wie had ik gekeken? zíj was het niet, ik wist het zeker op haar had ze geleken mijn droeve ogen keren om en richten zich naar binnen zij zien een dorre open plek eens bron van teer…

de vreugde, de melancholie van mijn geschreven woorden verloren zijn ze mogelijk nog niet ze zweven in windstreken graven zich ergens in de aarde als zaadjes in een akkerland misschien groeien ze als blozende bloemen in ’t zand waaraan vlinders zich letterlijk minnen of wie weet strijkt er een zweefvogel neer en pikt er de vruchtbare…

Blokken Op mijn tenen lopen Heilig resultaat Topprestaties Doel voor mijn toekomst Beste van besten En gezien wil ik zijn Moe van het altijd Buitengesloten en En onopgemerkt zijn Dan in de grauwe November lucht Zo maar een grijze Zeppelin - verdwaald In dit wijde landschap Van mijn jeugd De vervreemding verbeeld Mijn…

Zwartdoorkijk nylonkousen vormend benen... glad lustopwekkend gevoel... discrete dijencharme kortgerokte uitdagingflits wulps opstaan, rondbillenbeweging strakgeworpen wiebelheupen snaakse wegloopblikken achteromkijkende uitnodiging Borstwerpende schaamteloosheid Hooghartige hooghakkende flirtation verdwijnend de belofte voor de nacht…

De eerste klant des ochtends om zes uur, in Amsterdam, de Uiterwaardenstraat. 'Je melk, Hans,' zeg ik. En hij: 'Dank je, maat." Het is niet niets, zo vroeg al achter 't stuur, de eerste klant des ochtends om zes uur. Maar hee, je kent je plek, weet waar je staat: in Amsterdam, de Uiterwaardenstraat, de eerste klant des ochtends om zes uur.…

Voor Conny en Henk kijk hoe ze dansen met het leven rond en rond hoe ze cirkelend en draaiend zo vanzelfsprekend vloeiend samen zo onophoudelijk licht en dan hun ogen zoals zij in elkaars ogen alleen daar alleen zij hun wals in driekwartsmaat zo tot de rand van 't leven tot het uiterste en verder nog tot aan 't sterven…

Hier stond hij Niets kon hem meer raken Alleen nog slechts breken Veel was er al verloren Wellicht nog iets te winnen Toch was hij een vrolijk mens Hij was van ver gekomen Had al veel gezien Velen waren al gevallen Voor de hoogmoed en de trots En toch, hij stond er nog Fier en flink Als nooit tevoren.…

ik sta op de bushalte en geen bus te zien ik zie de bruine bladeren ze dansen sierlijk in de wind nog steeds geen bus waar blijft hij nou? ik doe mijn jas uit krijg het warm de bus is er nog steeds niet waar blijft hij nou? ik sta in mijn T-shirt te wachten fietsend gaat men mij voorbij maar die bus komt niet langs waar blijft hij…

Als gedachten in gedichten worden gegoten laten we elkaar voelen wat er in het hart ligt besloten…