Alle inzendingen over verdriet

Zij viel in de diepte toen zij werd gebroken in duizenden stukjes bedroefd met een traan Haar laatste kwartiertje was nu aangebroken het zou haar niet lukken nog een keer te staan Een mannetje droef probeerde te schikken maar zou met zijn lach in haar ook vergaan Ze viel in de zee en stierf in snikken en met haar de zee die nooit…

Liever dan lief was ik, zei jij en ik gaf je mijn hart Liever dan lief was ik, zei jij en je nam alles Liever dan lief was ik, zei jij en je brak mijn hart volledig Liever dan lief was ik, zei jij en je vertrok scherven achterlatend Nu ben ik liever niet meer lief…

Ik voel me vreselijk alleen Al zijn er zoveel mensen om mij heen Vrienden kunnen niet vervangen Als mijn hart brandt van verlangen Als je houdt van die ene persoon.....zo onbereikbaar Al staan ze allemaal voor je klaar Je lichaam huilt, heeft groot verdriet Maar er is niemand die het ziet.…

De zon bron van alle licht en warmte verbrandde de tranen in mijn ogen Ze verschroeide de magische glans die jij er zo zorgvuldig in getoverd had Er rest enkel het wazige zicht van vergane schimmen De zon is de oorzaak van schaduw en kilte…

Je rent weg, je vlucht weg: een lange loopbaan die je aflegt. Je probeert te ontsnappen aan de pijn die je niet wilt voelen, niet wilt aanraken. Een deur staat voor je open met duister licht. Je loopt naar binnen. Deur wordt afgesloten en gaat dicht. Een ruimte vol pijn en verdriet die je niet wilt voelen, niet wilt aanraken. Geen…

Ik voel me soms verdrietig, wat 'down' en voorgelogen ... Niet serieus genomen maar aan de kant geschoven. Beseffend: ik heb mezélf er wéér in gemanouvreerd. Van mijn lesde laatste keer dus mondjesmaat geleerd. Mijn ziel en zaligheid heb ik in jouw schoot gelegd. Me nu afvragend 'waarom ben ik zo?' en 'heb ik niet tevéél gezegd…

Lieve mam, Als jij pijn hebt, heb ik pijn. Zie ik bij jou een traan dan brandt het achter m´n ogen. Ik ben jouw dochter En jij geeft mij heel veel. Maar wat geef ik? Wat kan ik doen voor jou? Kon ik het maar Jouw pijn wegnemen Het op mijn eigen schouders leggen. Dan zag ik jou gelukkig! Tranen stromen over mijn gezicht Moeder…

Ik zie mezelf van bovenaf Met lege ogen, een bleke huid. Geen pit meer, geen vermogen. Alleen mijn verdriet en onmacht. Ik ben zo uitgeput. ‘k wil alleen maar opgeven. Ik ben doodsbang voor de toekomst. Verlang hevig naar het verleden. Mijn huilen houdt me wakker. Ik kan niet nadenken, maar moet wat doen. Ik voel hoe mislukt ik ben. En…

Waarom kan iedereen vrolijk zijn. Hoe komt het dat ik verdrietig ben? Ik wil ook vrolijk zijn Maar het lukt niet. Als ik lach, is het een nep lach. Van buiten ben ik vrolijk en blij Maar van binnen word ik verscheurd Door pijn en verdriet, Zo wil ik niet langer leven!…

Dat speciale plekje in mijn hart is omgebouwd tot martelkamer waar ik jou met de meest vreselijke marteltuigen diepe rijtende wonden toebedenk, dat waar je recht op hebt. Ooit zal het weer een bloementuin zijn met een bankje en een steen, waar vogels zoete herinneringen fluiten.…

Nog altijd heb ik verdriet om jou. Ik kan niet meer, wat moet ik nou..? Zonder jou ben ik verloren, Verloren als de sterren. Sterren die voor altijd stralen, Net als mijn gevoelens die dwalen. Ik weet niet wat ik moet doen Ik zie het zwart.. een zwarte wereld, die ik moet delen delen met de mensen waar ik om geef.. Wat moet ik zonder…

lekkend langs mijn gewonde bast zoekt water vaste grond in aarde waar zaad verholen wacht op kiem verwekkend baren doch gezichtsvelden wilde bloemen wiegend in diepe dalen verwelken onder het wolkenwier van mijn vruchteloos verlangen want in mij vergroeit de levensader langs schier verweerde ribben en onbezwangerde schoot bloeiend rood…

begraaf mijn tranen op het strand met zachte streken van je hand zodat ik nu eens kan vergeten de geheimen van niet-weten die mijn leven domineren als een tij dat niet te keren krachtig beukt op kademuren alle dagen, alle uren van mijn onvolkomen leven dat ik eens terug zal geven zodat de Man die tranen spaart de mijne in het zand ontwaart…

Een traan twee tranen wat doen ze dan als je verdrietig bent? Een traan twee tranen wat doen ze dan als je de reden kent? De eerste traan daar schrok je van De tweede was verwacht Komt dan straks mijn derde traan als jij weer om mij lacht?…

Bellen dat kan handig zijn zodra je ver weg bent, Je praat over gevoelens de gevoelens die jij kent Je stem dat kan hij horen Je tranen ziet hij niet, Laat hem dan je pijn eens voelen Zodat hij het herziet Bellen dat kon handig zijn zover was je toch niet? Laat hem dan je pijn eens voelen Zodat hij ook eens tranen ziet.…

Woord dat je bent zo weg en denkelijk verloren gelegd ik zoek je tevergeefs op alle juiste plaatsen je naam roep ik nee fluister ik verliefd je vrezend je beminnend de vreemdeling die je werd in mijn gedachten uitgewist als slecht geschreven letters aan elkaar gerist verlies ik de herinnering aan jou als grijze haren op mijn kussensloop…

Zijn mond zal niet meer praten zijn hart zal niet meer voelen zijn hersens zullen niet meer denken hij zal er niet meer zijn De aarde zal hem opslokken de donkere dreigende aarde Hij zal me nooit meer kunnen helpen bij mijn grote en kleine verdrietjes Hij zal niet meer blij voor me kunnen zijn Hij zal me niet meer kunnen steunen bij alles…

Vannacht ben ik een beetje gestorven je woorden raakten me tot diep in mijn hart ik die dacht dat ik je kon vertrouwen ik die dacht dat je me graag zag… Jouw woorden klonken als scherpe messen messen geslepen om te kwetsen langzaam sneden ze alle banden stuk langzaam ontnamen ze mijn geluk… Zelfs tranen vinden mijn ogen niet meer ze blijven…

Afgesloten, afgesneden toegang werd ontzegd deur ging dicht uit het licht niets meer uitgelegd afgesloten, afgesneden verbazing op gezicht huilend hart ziel vol smart deur op slot en dicht afgesloten, afgesneden van zielsverwevenheid niets hetzelfde meer finale ommekeer, eenzaamheid…

we spraken over het leven over de dood en alles er tussen naar de lijn waar niemand naar toe wil gaan als we konden deden we alles nog eens over nu rest ons alleen wachten op het sterven als afscheid komt kijk ik over mijn schouder het voelt alsof je valt ver uit het zicht en zweeft tussen deze wereld en een andere zo stap je uit…

Ik zoek naar woorden, voel me verloren. Ik zoek naar woorden, de kreten smoren. Ik zoek naar woorden, voel me verdoofd. Ik zoek naar woorden, van geluid beroofd. Ik zoek naar woorden, maar vind ze niet. Er zijn geen woorden voor intens verdriet.…

Ik ben bang. Bang dat ik te laat ben, Bang dat ik het fout heb. Dus ik zeg het niet. Maar ik blijf bang! Bang voor jou, Niet voor jou, Maar voor jouw leven. Ik wil je helpen Maar je hoeft mijn hulp niet. Ik ben bang dat ik je kwets. En jij niet. Jij bent niet bang Niet voor mij Nee niet voor mij Terwijl je me kwetst zonder dat…

Op een dag was je daar, zomaar, ineens op mijn scherm. Of ik zin heb om wat te kletsen. Het werden vele uren en veel hebben we gedeeld. Ik keek steeds vaker uit naar een woord van jou. Op een dag stond ik ineens voor je. Je wilde me zien, kijken wat er tussen ons was ontstaan. Was het echt of ..... Wat was ik blij jou te zien. Praten dat…

ik zie je zwarte ogen, je schouders hangend gebogen, ik zie, terwijl je tot het uitersten bent gedreven, voor even, ben je in jezelf verborgen, verbergend voor je vele zorgen, ik zie, je verloren gezicht, je houding totaal uit balans, ik zie, hoe je stribbelt om evenwicht en mijn verschoten kans ik zie wat ik had moeten voorkomen…

Als de dag van gisteren zie ik je gezicht met lijnen en adertjes en het wratje naast je neus Kan ik nog de twinkel in je ogen zien als je een grap uithaalde, me herinneren hoe je over je leven verhaalde Zie ik je houdingen en typerende gebaren waarmee je onzin en nuttige zaken aan mij verklaarde Maar hoe ik je stem ook probeer terug…

schatje, scheetje je zat op mijn schoot en toen het er op aan kwam knalde je me af zijdeur…

Waarom is het leven soms zo naar? En alles wat eerst goed voelde ineens raar? Waarom is het leven soms zo moeilijk? En zijn de bloemen ineens zwart? Waarom weet je niet meer wat je voelt? Waar is je hart?…

Zoveel vreugde om je heen en toch ben je alleen. Alles in overvloed, terwijl men in een ander land vechten moet. Die heeft een kind, die heeft een vrind, daar wordt gevochten en moeten ze knokken. Hier wordt iemand geboren en daar weer gedood. Dat is het leven, zeggen ze, dat zo is volmaakt. Maar ik kan er wel om janken, om al die mensen…

De weg die je moet gaan is eenzaam, donker en stil. Het enige wat je hoort is jouw innerlijke schreeuw Om begrip, een schouder, een beetje menselijkheid. Het is al zo'n vreselijk oneerlijke strijd. Je bent alleen, tegen een vijand die je niet kent. De vraag is nu of je er sterk genoeg voor bent.…

langzaam verstillend spreek ik je met mijn ogen. er is geen gisteren of vandaag er is niets. niets van wat er ooit was van je gedachten want morgen morgen is te laat.…