Alle inzendingen over humor

moe word ik steeds meer van al dat rijmen en dichten wroeten in de ellende, keer op keer ik kan mijn voeten niet meer lichten er gaat wat voorbij aan woorden en tranen zeg maar leed het vreet aan mensen zuigt je leeg als door een non-stop slangenbeet daar zijn er nog die aartsoptimisten van bloemetjes, bijtjes en een door liefde…

donker of blond licht of een beetje zwaar ik vind ze allemaal lekker echt waar neem ze liever in gezelschap dan alleen ober doet u mij er nog maar één…

Laat ons nog even foezelen, elkaar heel fijn vertroezelen, zomaar vanuit het niets verknoezelen. Zo heerlijk langzaam straaielen en samen lekker draaielen, jouw beeld in mij verfraaielen, zo lekker op jouw bank Jij mag me best bestringelen of direct heel hard verspringelen misschien ga je me wel ontzwingelen bij het schijnsel van de…

Ik loop Sophie H tegen ‘t lijf Ze lacht breeduit naar mij Haar oorbellen schitteren Naast de mondhoeken van Haar brede sensuele mond Van mijn stuk gebracht Vraag ik: Poets je lang Sophie Ze lacht: Kwik kwaak kwak Dat is nog langer dan ik dacht…

vers, gedolven graf de kist nog niet neergelaten de menigte sjouwt met hoge hoeden zes planken zand er over en ik kijk toe…

'Opvliegers, Eerwaarde zuster', had de dokter haar gezegd, 'niets om in paniek te raken, 't heeft met leeftijd veel te maken, 't is het lichaam dat verandert' had hij duidelijk uitgelegd. Maar de non, vroom en devoot en voor dokters als de dood had geen enkel woord begrepen van dit nieuwe fenomeen. 'Ben ik werkelijk zo veranderd', vroeg…

Tante Martha lag gewond in bloedgespartel op de grond waar zij - zo Harrie dat kon zien al minstens drie keer was gebeten door de hond die in gegrom haar Barteljorisstraat verslond die hij - diezelfde avond nog met vier hotels had uitgescheten Vader die er prompt in stond danste de tafel in het rond op Lange Poten met een blik die ik er…

Een zweefvliegende laaghangende mug in de omgang nogal stug wilde alle dagen nietsen totdat hij mij zag fietsen zoemde lustig met me mee ik dacht nu even niet nee jouw vraag ik echt niet op de thee maar ach hij was al binnen wat moest ik nu beginnen hij was mijn luchtpijp zoemend in gegaan kloppen, hoesten zitten, blazen, slaan wat…

in chaos bevroede gedachten vlieden uit mijn met waanzin en nevel bezwangerde geest tot wegdeemsteren gedoemd onbruikbare woordenvloed die mij noopt tot warrig denken werkt kromme daden in de hand die niet straffeloos verder leven is het de zon? is het de wijn? zuivering van geest slaaft mij in harde Spartaanse kastijding ook het lichaam…

Hij had geld en een briljant idee maar wreekte zich en nam het mee voor eeuwig begraven in zijn graf met lachend dodenmasker een straf De zonderling beoordeeld door velen het kon niemand ook gek veel schelen knettergek niet goed bij zijn kale hoofd hij had hen al meer miljoenen beloofd Na zeven jaren werd het graf ontruimd de delver neuriënd…

ingedroogd propje uit een gewassen broekzak valt een gedicht alle woorden weggespoeld programma dertig graden Tanka…

Lekker bakkie hè - zei hij terwijl hij rondkeek naar de meiden met hun veel te strakke billen die zij holden langs de pier en zij knikte - keek er naar de lucht waarna zij niets meer zeiden in gesprekken zonder woorden met zichzelf - drie kwartier Het is hier mooi hè - zei zij toen waardoor een eind kwam aan hun zwijgen en zij pakte hem…

In de Chatzensee spartelen een paar roze mannen, knorrend van genoegen strekken ze hun krulstaartjes uit. Op de oever, bedekt met modder en notenolie, wentelen zich twee Heidi’s vol verlangen naar de zon. Plotseling duiken de mannen de groene diepte in, een mandarijneend en een kwartel achterlatend. Met geloken ogen baden de vrouwen in het licht…

In de hemel staat een pruimenboom in eeuwigheid te bloeien vol van zoete paarse vruchten hangend in het hemelnat voor al diegenen die de spot er dreven met Zijn eeuwig leven en de grap konden waarderen die zij waren - van Zijn hand Alleen voor doodgewaande geesten die hoogmoedig zich vervreemdden van Zijn hand waarmee Hij zelf ooit de lach…

De koeien slaan hun staarten op het ritme van de klok kwinkslagen stokslagen klokslagen. Ding! De hagel slaat het koren op het ritme van de klok kwinkslagen stokslagen klokslagen. Dong! Dingdong klepel koeien bijen doen de was. Boeh! Gele bloemen. Boeh! Lekker gras. Zwoele bellen lila loeien uiers witte plas.…

1. In de polder hoor je veel holderdebolder, waarbij je haast vergeet dat het slechts de kat is op zolder. 2. De krokodil huilde tranen met tuiten en kwam niet tot bedaren, maar iedereen bleef denken dat het krokodillentranen waren. 3. Vandaag was de leugen langzaam als de klok van Arnemuiden want de waarheid had vakantie en…

Meester Mollenman vibreerde als hij ons kon dirigeren en zijn Morgenstimmung in een lied gezamenlijk kon eren en dus zwaaide ik beleefd mijn beide stokjes zeer doorleefd hoog in de lucht - steeds met een flair alsof het mij maar iets kon schelen maar hij zag dat ik alsof deed en ik nooit een noot zou spelen En ik ademde maar stikte zag…

ooit was ik belangrijk maar mijn rug is versleten en mijn armen ontveld mijn tijd is uitgezeten compleet ontsteld word ik eruit gesmeten de poten onder mijn bestaan weggezaagd ben ik verlaagd tot nutteloos accessoir mijn gat bedekt met een grand foulard…

Door acupunctuur, met in de oorlellen ‘speldeknoppen’ wil ik met roken stoppen M’n hele leven kan ik al m’n oren bewegen; gebeurt ook onbewust blijkt als de arts zegt: je oor wijkt voor de naald en ik prik zojuist ‘n gaatje in je nek In m’n schrik zie ik de arts als Don Quichotte, m’n oren als wieken, en knijp er tussen uit…

Ik kon nergens een lamp vinden, dus toen heb ik maar een sidderaal aangeschaft.…

De kat ligt op de plattegrond juist daar waar ik moet zijn. Hij ligt zo lekker ‘k duw hem zacht naar ‘t Overwinningsplein. Hij gaapt me aan, rekt zich eens uit zijn kop op `t Hoornse meer, zijn staart zwiept bij die actie gevaarlijk heen en weer. Een uitgebreide wasbeurt vindt op de Hondsrug plaats waar ik hem weg kan lokken met…

Als ik als lid teken Van de club Der litteken Dan hoop ik wel Dat ik bid Met louter leken…

ik zie mijn huid ouder worden mijn kinderen bruinen mooier in de zon dan ik ooit kon ik had slechts factor 4 en smeerde dat op mijn benen de zon scheen fel…

De koningin komt uit de voeg gevlogen, burgers steken hier een stokje voor. Zij, stekelig, voelt zich bedrogen, zoekt vasthoudend alle voegen door. Voegt zich ten einde raad naar ‘t burgerlijk fatsoen, vlucht ontheemd naar ‘t “Burger King - plantsoen.”…

iedere nacht kruip ik om te kunnen groeien in het grote bed tussen vader en moeder in zo belemmer ik hun vrijen en houd ik mijn nieuwe broertje toch nog zes jaar bij mij vandaan…

een wonder is geschied de verglaasde ogen van Maria nee, zij huilen niet geen traan of druppel bloed mirakels! het is de sanseveria die wenen moet…

Het was een ongewone dag waar ik een hoedje mij zou schrikken toen ik thuiskwam van de markt na een drukke winkeldag en in de binnenspiegel zag na wat gehaaste ogenblikken hoe door zomerzon gesnoerd een zak met appels lag te stikken hoe een volle zak met appels lag te broeien op die dag en er zo vastgesnoerd en wel zoet in een kinderzitje…

woorden vormen papier waar de mond spuwt waar gal de lendenen verlaat ruzie is de snelste vorm van communicatie het gedicht is dood vormloos geef ik hier mijn titel bloot ik daag uit, een weerwoord is er niet dat had ik al gedacht…

Het was een onbestemd genoegen dat hij graag met hen wou delen als hij weer een horde kleuters voor zijn ijscokar zag staan met van die wapperende handjes en die ikke-ikke-keeltjes die zich schreeuwden om het hardst daar in die kleuterkaravaan En ja - hij haatte ze, die dreutels die zo strontverwende vlegels die hun keeltjes harder schraapten…

Mag ik even? wat vertellen even maar een klein verhaal ergens tussen in dit universum een verhaaltje in een vreend taaltje maar verstaat u mij wel? of toch niet zo goed? probeer het gewoon ik doe het schrijf maar op het is niet top maar toch ook geen grote flop toch? een knuffel voor jullie vreemde wezens op dit planeetje waar gaat…