Alle inzendingen over filosofie

er zijn dingen die ik niet begrijp hoe een rups een vlinder kan worden om eens wat te noemen maar als ik dat al niet snap wat dan wel een lelijk ding wordt een mooie vlinder maar kan waarschijnlijk ook precies omgekeerd…

In warme ideeën ben ik aangespoeld door naamloze nachten ben ik ontworpen twee bekenden die mij hebben laten modelleren in een herfstoven waarin ik vurig ben geworpen. En blind gemaakt voor al het latere schaduwwerk. het middelpunt, de injectie met het zaad van de astronomische wet van melancholie, zij drijft de spot in de mantel van het…

Dit herfstgeel bekoort me als nooit tevoren: het is licht en maakt blij maar roept ook weemoed wakker. De vruchten op de akker, het fruit, de maïs, alles is weg maar toch is er nog hoop gebleven, het leven gaat door. Die weemoed schildert een toekomst die wacht, al komt er eerst nog het echte duister, de nacht met zijn droefheid en vragen,…

We moeten veel En kunnen niet En zeker niet Lang wachten We draaien cirkels binnen achten Hoe lang zal het geleden? We buigen altijd af We zoeken in de boeken We beginnen steeds in hoeken We draaien in een draf We moeten veel En kunnen niet En zeker niet Lang wachten Draai jij cirkels binnen achten? Hoe lang was het duren? Kinderen…

Wâ 'n kattrig, leeg gevuul van binnen! Stram ien de been,' ien 't heufd zo loom. Brr! gure wiend en regen zwiepen De dorre blaojer van de boom'. Was 'k ook 'en boom, 'k begos nou slaopend De lange, saoje wienterdroom.   Gen mins te zien! - Jao toch, 'en bidder Die weer 'en dooje maokt bekend. Eergiestren was 't nog volop karmis,…

Zinloos. Zeer zinloos. Zo ontstond ooit leven. Via toeval en selectie. Via dood en verderf. Zonder kennelijk doel. Vormloosheid vormen we. Met hoofd, hart en handen. Met stenen bouwen we. Met woorden dichten we. Met noten componeren we. Wij mensen. Liefdevol en zinvol. Hoopvol. Zeer hoopvol is dat.…

In het levens-dal van uitsluitend herinneringen loopt een lange weg! Maar uiteindelijk een doodlopende!…

De kettingwind rukt aan zijn muze waarin de toon verandert, lief en leed verankert in een voortschrijdend verhaal, verslaat de eenzaamheid tot aan de grenzen van de moraal of een ander woord gebruikt als het hemeldak zich sluit in een tijdloze melodie, een kameleon van geluid, zijn zwijgzame boreling waarin ik meer te biechten…

Achteloos sta ik in de regen, Verzopen in mijn gedachten, Maar het maakt niet uit. Ik ben leeg, Maar toch zo vol.…

Als een oude boom zo wil ik worden Vol met knoesten, littekens van afgebroken takken Een schuilplaats biedend, aan rondtrekkende vogels Een veilig nest, voor hen die rust nodig hebben om te broeden Ik laat de stormen over mij heen komen, maar groei door Met mijn stevige wortels, voed ik mij met alles wat moeder aarde in zich…

Het was mooi, het was lief maar... het deed ook een beetje pijn, ik keek omhoog en jij naar beneden ik was verliefd eerder dan jij niet dat het ergens stond geschreven maar... je viel omlaag alleen ik weet niet waar ik zag alleen een glimp en werd verblind.…

Ik ben de berg ik schilder en vertel probeer het wonder vast te leggen de geheime kracht die alles verbindt als ik de berg schilder ben ik het bos de levensadem ik ben de rots de levenskracht ik ben de sneeuw volkomen rein Ik ben de berg het leven zelf ik voel de verbinding tussen alles wat is en ooit zal zijn er is geen…

Ben ik goed genoeg? Die vraag bestond niet, in den beginne. Die vraag stellen, die vraag beantwoorden, is opnieuw een vraag. Om angst. Om depressie. Om geweld. Ben ik goed genoeg? Die vraag sterft gelukkig, vroeger of te laat, aan het einde van ik.…

Liefde, verliefd, het is een wonder! Waar komt toch dat gevoel vandaan? Waarom is het zo bijzonder dat je er helemaal voor wilt gaan? Hoe komt toch die vonk tot leven, hoe de warmte en het licht die je buik de vlinders geven, soms zelfs op het eerste gezicht? 't mag dan een chemisch stofje wezen in je brein of in je bloed maar wie zet…

de sporen in het zand die ik gisteren zette zijn vannacht verwaaid zou ik ze willen zoeken de wind die nam ze mee de vloedlijn kruipt omhoog als ik langs het strand loop ik weet van de getijden die mij nog steeds verrassen als onvoorziene golven mij meesleuren hoe kan ik weten of ik aan het einde van de de dag de Avondster begroeten…

Natuurlijk brand ik een kaarsje voor de doden als ode Maar ik brand een grote kaars voor de halve doden, de halve levenden die met geen mogelijkheid vooruit te branden zijn Blijven zitten waar ze zitten en zich bewust niet verroeren klagen als je ze laat stikken Uitgedoofd niet door de dood maar door hun eigen levensstijl geen stijl…

Zoveel hartenbloed hier uit pennen vloeide zulk een verfijnd weven van de geest op de cadans van pulserend bewustzijn. Voortgekomen uit het toeval soms, van linksom draaiende aminozuren toen bliksem knetterde door de waas van zich verdichtende dampen in de verstervende echo van de grote knal en al onze impulsen, emoties en gedachten dus evenzovele…

Het was soms onbedoeld of ik van voren leefde of juist achterom zittend in een lege kamer op een stoel aan het raam dat uitkijkt over een wereld die zich niet grijpen laat. Waarin het heden wordt gewist, en het verleden verzonken ligt als marskramer die zijn waren reeds lang had verkocht boven een wolkendek dat naar verdieping leidt…

Door de boog van de schepping aan te spannen sluist het beeld van gisteren door het innerlijke oog. Raakt z’n pijl de roos van het licht waar de schaduw van de tijd de rug recht in zijn afgesloten kooi. We zijn een theater van het geluid, souffleurs van een glorierijk verleden meningen en stemmingen uit het heden. Publiek, de dichters…

Gecreëerd door ervaringen, geen onbeschreven blad maar eerder ruw als aarde. Zoekende naar invloeden, niet van nu, maar die ooit waren; verborgen tussen wat is geweest. Positief of negatief maar nooit zonder effect, zichzelf afvragende de uitwerking die het op hem heeft gehad. Gravend in het verborgen verleden, een zoektocht naar wat ooit was. Het…

als je even meeloopt vertel ik over de weg de meeste stenen zijn omgedoopt, dat is wat ik zeg nadat ik ze heb aangeraakt zijn ze niet meer als voorheen wat meer versleten, dieper naakt, het karakter hebben ze nog wel gemeen zo zal de kim, in de verte nabij, geen echt wonder meer kennen daarheen liggen ook aangetasten, voorbij het moment…

Kierkegaard: Ik ben een vork en zal jou steken Mulisch: Ik lepel soep het liefste met een vork Kafka: Ik wil het mes wezen dat in je wroet Ik dekte mijn tafel voor vier twee vorken een mes en een stier ---------------------------- uit: 'Dooier op drift', 2012.…

Achterstevoren rijd ik in een trein het landschap volgend naar de einder mijmerend peins ik over fouten in mijn leven steeds kleiner word ik inzicht wordt me niet gegeven wanneer details naar achtergronden vervloeien vooruit ga ik rijden in de trein focus krijg ik op het landschap de horizon zet zich uit komt razend…

Ik ben net als iedereen Maar dan anders Net als iedereen…

Mijn neus in oude manuscripten ruikend aan de boekenlegger van scenario’s door anderen geschreven, levend maar nooit hebben bestaan. Kleuren van een onvervalst gevoel, waarin de inkt van realiteit niet is opgedroogd, overstemd door de aromatische geuren van de dramatiek. Verdriet zoals het werd gedoogd en steeds wordt geproefd, dat…

Alhoewel ik moeder niet meer mis, het was mooi en genoeg geweest, zou ik wel en graag juist nu met wijlen mijn moeder een kopje opgewarmde (k)oude koffie willen drinken Een van haar rijke levens-crisis-toepassingen; ik doe het nog dagelijks met een knipoog naar haar: oude koude koffie nog effe opwarmen Ze zou ongetwijfeld meer overlevingstips…

De zinloosheid bespeelt de dag zoals de bijl het bos. De uren vallen gretig. Hiervan de zin is de muziek. Meeslepend is het ritme, traag, het doet ons wiegen; traag, vrijwel onhoorbaar, is de melodie die ons omvat. Wat wij kunnen: meeneuriën, nors voor ons uitkijken, energiek of juist bedremmeld protesteren - maar achter alles zingt de zinloosheid…

Vandaag zie je de donkere plek in je schaduw een hart dat ontwaakt en trilt als een klavervorm aan de kaspische zee waarvan de onuitroeibare echo alleen door dieren wordt gehoord het hart van een struikrover die cicaden eet het gif proeft in de bes en in het gif het tegengif. Hij verzekert je ervan dat jij in de zon prijsgeeft…

soms sluit ik mijn ogen om te zien met onvergankelijke blik de pieken en dalen lossen op, het beeldkader wordt platter en de verten komen nabij ik stem af op mijn geluid om te verdwalen in tonaliteit te dolen tussen verbergen en onthullen langs de randen van het zicht waar besta je eigenlijk?…

Als je je blijvend wil verrijken moet je groeiend blijven rijpen zeg maar steeds opnieuw vereiken en soms je oude boom verplanten in jong, fris, vers ontkiemende grond Dat hou je geest en lichaam gezond en kan je tot grote hoogte stijgen Want oude diep verwortelde bomen groeien tot aan, zelfs in de hemel!…