Alle inzendingen over algemeen

Vat geen kou als je ruggengraat buigt in wind uit alle streken en wacht op de passaat die afscheid neemt van alle tropenjaren in alle opzichten heb je gegeven wat je kon en verwaaien dure plichten noem mij je meeneemprijs.…

Ik proef geen toekomst in deze pastei gaat alle smaak verloren en vergallen verdwaalde gourmetbakjes het mastiek weet jij nog waar de oestersaus is gebleven die je vrome vader had aangelengd met wijwater? en waar zijn de Zeeuwse babbelaars die je moeder in de leprawinkel had geruild voor jarretels? Ik dek alvast de tafel.…

Het keyboard lonkt bij aankomst en geniet van haar eerste slag en als een volleerd musicus begint zij deze dag Haar vingers beroeren vloeiend de toetsen der poëzie en langzaam verandert haar aanslag in een eigen symfonie Nog voor het avondvallen heeft zij haar lied gespeeld maar helaas voor deze kunstenaar wordt geen roem of glorie toebedeeld…

Wuift de wind mijn zorgen weg nu ik op het naaktstrand beschutting zoek achter gedoofd vuur ik pluk een pen uit stekels van de egel die zich oprolt in mijn keel en mijn woorden smoort voetschilder zal ik zijn in alle stappen terug.…

Probeer niet origineel te dichten Je bent niet steeds een ander mens Want achter al je clownsgezichten Gloeit nog steeds die ene wens Die geen pen kan achterhalen En die altijd verder uitgediept Enkel helderder gaat stralen Of je nu huilt, of stil geniet Je kunt geen poëzie bereiken Door het nieuwe toverwoord Niet door geëngageerd te lijken…

Je hebt ooit een bres geslagen tussen angst en liefdesleven afgrond om alleen te dragen in een diepte zonder streven zo bloedeloos alleen te zijn in vervorming van verlangen met bergen onverwerkte pijn om je ziel mee te behangen als slachtoffer van ongeloof draag ik jou getergd op handen vlieg naar jezelf over de kloof als bestaansgrond…

revolutionairen van de jaren zestig rijden nu op elektrische fietsen bij voorkeur grijs van kleur hebben een lelijke grijze vrouw die ook elektrisch fietst ergeren zich aan bladeren die van bomen vallen aan hondenpoepjes kijken rijdende rechter zijn eigenlijk al dood. Martin Wings zie ook: www.martinwings.nl…

De eerste vroege lichte warme zonnestralen, komen je uit het mooie dromenland halen. Een geheel nieuwe dag is ontwaakt, een ongekende schoonheid die mij even raakt de wind buiten slaakt een vredig zachte zucht. en de wolken drijven verder in de blauwe lucht. De bomen staan daar vertrouwd op hun plek, en de vogels zoeken daar een mooie…

het gebed dat steeds moet klinken laat ons dromend in de dagen zinken zo vol van vrede zonder pijn ziet men het licht met de woorden samenzijn…

Zelfs de oude zaagmachine hapert bij de rauwe aanblik van jouw bleek gespleten handen liggend in de doodscabine met schouders zonder pokkenprik tonen nagels rauwe randen ik voel ineens hoe prikkeldraad onze vlieger uit de lucht sneed toen we onze klos verloren je haalt me binnen en geeft raad bij alles wat ons samen speet; door jouw…

Als er geen uitweg lijkt te zijn En alle lichten staan op rood Als je niet meer voor- of achteruit kunt En je ligt bijna in die goot Dan is het moment aangebroken Dat een nieuwe weg zal ontstaan Je hebt zelf de stenen neergelegd Voor het nieuwe pad in je bestaan De lichten staan daar op groen Omdat jij ze zelf creëert Het verleden is nu…

Bij thuiskomst blaft hij in zijn slaap. U bent hier nooit eerder geweest? Dan kunt u ook niet weten dat hij barbaars spreekt wat men u heeft verteld is juist dat ik hem voor lief zal nemen.…

wakker wacht men op het uur dat klinkend zingt waarin taal zich met muziek verbindt om te vormen tot een krachtig rijm waarin woorden klinkend samenzijn…

Opgetild vanuit de diepte klommen wij naar grote hoogte als een zweep die slagen zwiepte om een tol van zielendroogte ons liefdesleven nam een vlucht die geen vleugel meer kon dragen wij tuimelden uit ijle lucht wegduikend in hoge kragen nu de boorden zijn gestreken en de stoom is afgeblazen zijn we weer op wie wij leken opgedroogd in…

Opgeborgen zijn voorbije dagen, in stukken gebroken. Alles wat mijn ogen ooit zagen, in een lade van zonlicht verstoken. Het licht zoomt langs de bosrand. Bekend terrein, ik twijfel niet. Toch weet ik niet waar ik ben aanbeland. Is het pas werkelijk als het voor het oog geschiedt?…

Jouw zelfgevoel is ondermaats door mazen in de fuik ontsnapt zo leef je vrijwel buitengaats als ziel die zichzelf open krabt de pijnpunten van jouw bestaan slaan wonden in het grootste hart je hebt jezelf meer aangedaan dan puur te vatten is met smart je hebt jezelf tot mij gewend in spiegels van een blinde vlek wij drogen op in grof cement…

Aan de ontelbare wezens die in leed, in werkelijk leed en vertwijfeling leefden en stierven en nog zullen leven en sterven zou het niet kunnen dat althans mijn hoop voor jullie m'n pijnlijk onbeholpen hoop lijnrecht in tegen alles wat ik weet! dat tóch, op één of andere manier... dat die wellicht toch iets- hoe ijdel ook.…

langzaam heft de drenkeling het glas op het ondergaan van de zon, moedeloos maar wel gezondigd is zijn vaarwater zonder religie niet te drinken wie kent zijn juweel wanneer het spreekt en schittert terwijl de haven is gedempt neem mijn hand en streel me langs het leven, het is kort zoals het omgewaaid riet – wel scherp maar zonder bedoeling…

het woord reikt verder dan de blauwe pen waarmee ik door dorre geest en wereld ren om te stuiten op een dromend lied dat men aan de oever van het leven ziet…

gevuld met andermans rijkdom schaar ik me ergens waar het licht geen bijval kent, het ontmoeten of het ontmoedigen ervan herkent de tijd die ik in mijn zakken draag leeg zoals de kruin waar geen vogel in rust is de ruimte onbeperkt aanwezig, geen afbakening die me kent al hoor ik wel het schreien van mijn lief, ze is me kwijt zegt ze…

als een op hol geslagen paard laveert mijn geest tegen spijt en vreemde tekens, de zon geneest en is de dood voor niets geweest alle rondingen in hoekige jaren hebben mij verdomd verwond, geen tekens van haat maar wel een verzadigde blik, voldoening in een met moeite gespaard colbertje weliswaar met krijtwitte strepen rafelig en steeds…

soms denken mensen dat ze niet kunnen schrijven, maar iedereen schrijft zijn eigen verhaal. Elke dag opnieuw. jij kunt bepalen wat er gebeurt, want jij bent de baas. in jouw leven, in jouw verhaal, in je eigen levensverhaal…

Afgezonderd vormen bloemen en een rantsoen aan woorden mijn wereld Waar jij als vreemdeling in wandelt alsof je nooit in het papegaaienmeer hebt gezwommen jaag je dondervogels door veren wolken Over het strand waar de kinderen van de zon dansen onder de klapperbomen staar jij droomloos en kilt de kalmte Een mens verloren zonder…

Maken wij elkaar ontroostbaar hou ik mezelf als kind op schoot languit liggen op een draagbaar en even vrijen met de dood schreien wij dezelfde tranen zodra de zielen zijn ontbloot ver van huizen en van banen hou ik mezelf als kind op schoot onze weerzin tegen onweer dat valse lucht met water hoost spant regenboog als ommekeer naar diepe…

Wat de slopende nachten mij brengen zal nooit iemand te weten komen, omdat ze het wel kunnen horen maar nooit zullen begrijpen.…

Hoog en droog achter mijn pc Nippend aan mijn net gemaakte thee Vergezeld van een heerlijk kokoskrans Ontloop ik gelukkig die ene natte dans Want buiten is er die enorme zomerregen Goed voor de tuin, die kan er dan weer tegen Blij dat ik vanochtend de boodschappen heb gehaald Anders had ik nu ontzettend flink gebaald!…

Nu ben ik volstrekt ondeelbaar verloren in de karrenvracht mijn liefdesleven sleept zich zwaar op onze splijtzwam door de nacht verval van jouw verlichte geest hult mij in een eeuwig duister hoor weerloos huilen van een beest als ik onze namen fluister leven aan de oppervlakte van muien in geklonken zand drijven waar ik spaanders hakte…

De ganzen weer zo hoog in de lucht, de wereld werd ogenblikkelijk een planeet met een hoge koepel en je zag de halzen ver vooruit gestoken richting het zuiden. Één werd er ziek en staakte zijn vlucht, twee andere begeleidden hem, bleven bij hem tot hij overleed, en haalden samen de groep in, met veel moeite, geschreeuw. Zo hoog en met…

Alles heeft een eerste keer daarna wordt het gewenning…

waar mijn hand de lijnen trok schetste het verleden houtskool strepen op het uitgeleefde linnen, vlinders vluchtten te snel uit hun cocon en stierven in het merelzoete maanlicht de nacht was niet meer dan een bezem waarvan de steel onzichtbaar de ouderdom flankeerde met een duisternis waarin de kurkresten bleven hangen aan de rand van het…