Netgedichten

netgedicht (nr. 44.811):

Een vader

Het sleetse lijf gekrompen met de tijd
Op jacht naar iets dat nimmer werd gevonden
Het hunk’ren naar ontbinding maar gebonden
Voortdurend vluchtend voor de eeuwigheid

Gekozen lasten ankerden met spijt
In stramme schouders dichtgegroeid met zonden
Geboeide handen waar in oude wonden
De onmacht schreeuwend werd tentoongespreid

Het zwakke hart voorziet de levensader
Vermoeid en traag van bijna stollend bloed
Waaruit de levensstroom spoedig zal wijken

Een vogel die niet achterom kan kijken
Vliegt eindelijk de vrijheid tegemoet
In splinterbeelden spiegelt zich een vader