Alle inzendingen over verdriet

Nu nog steeds na al die jaren vraag ik aan god,was dit een straf? Dat jij mijn kind ,dood werd geboren en was de strafmaat naar behoren? Voor mijn zonden ooit beleden ergens in een ver verleden. Heb jij kleintje nu geen graf waarbij ik je kan gedenken. Enkel nog in mijn gebeden jij geeft vaak wrede geschenken. En kniel ik nog steeds niet neer…

vrees omklemt je trillend hart benauwt je tere longen snakkend naar verlichte lucht ruimte waar nog wordt gezongen gekrenkt jouw ijle wonderwezen bestemt verdriet je fijne lied klinkt enkel nog de jammerklacht van hopeloos vermoeid gezucht kom laat je krachten warmen met luisterwoorden in mijn macht jouw verzwakte klanken sterken bewerk…

geheim! niemand die het weten mag ik hou het stil en voor mij alleen mijn masker op voor iedereen nu lijkt het net alsof ik lach. geheim! niet meer meedoen met de gym mijn vrienden gaan raar denken 'laat maar joh, hij heeft geen zin' maar ik heb blauwe plekken! geheim! niemand die het weten mag dat ik thuis word geslagen maar dan…

keuzes zijn en zullen altijd lastig blijven ze komen steeds weer op je pad en kunnen je hele leven bepalen vaak is het zelfs zo, dat als je de ene keuze hebt gemaakt je weer een nieuwe vraag krijgt voor gelegd en daar kan ik dan uren of zelfs dagen over piekeren. en dat alleen omdat ik eens een verkeerde keus maakte…

Verdriet heeft altijd een weg, Die weg kan lang zijn, of kort. Die weg kan breed zijn, of een heel smal paadje. die weg doet altijd pijn, hoe lang hij ook is. Maar onthoud ook, dat er altijd een weg van vreugte en vriendschap is.…

Jaag ik iets na, wat er eigenlijk niet is? voelt het soms zo werkelijk en echt... Is het misschien, omdat ik iets mis... en is dit maar een innerlijk gevecht? Verlang ik naar iets, wat niet bestaat... maar heel levendig was in mijn hoofd... een gevoel, dat langzamerhand overgaat ondanks ik dacht, dat je mij was beloofd? Vergeef…

pijn, op welk moment dan ook... stekende pijlen geen rust alleen een oneindig zwarte diepte ze viel en viel geen hand om haar te begleiden... een harde vuist geen vrienden alleen een oneindig zwarte diepte ze viel en viel ontelbaar veel dromen een nachtmerrie geen mooie droom gekregen alleen een oneindig zwarte diepte ze viel…

Als ik mijn ogen open doe zie ik jou dan voor mij staan? Ik ben heel erg moe Je laat mij toch niet gaan? Ik heb lang op je gewacht nu is het ten einde. Ik heb mijn wens niet volbracht maar het was wel een fijne. Ik zeg je nu gedag ik hou het niet meer vol. Vandaag word het mijn sterfdag jij was voor mij waardevol. Vergeet mij niet…

Zoveel vragen in mijn hoofd, Ik word gek! Een stemmetje dat me wat belooft. Ach, houd toch je bek ! Ik vertrouw niets en niemand meer. Er is teveel gebeurd. Het doet zo een zeer. Ik voel mij helemaal verscheurd. Vele herinneringen, Goede en slechte. Zoveel ervaringen. Eén ding waar ik me aan hechtte Het is van me weggehaald, Het…

Ik baal. Hij baalt. Wij balen Omdat we falen.…

Soms denk ik wel eens…stel dat ik weg kon….weg naar een andere wereld.. Gewoon weg van al die negatieve gedachtes en zijn zoals ik wil…….. Geen twijfels meer en bang zijn wat mensen van me denken…... mezelf nergens voor te schamen…… Een dag met niemand rekening te houden en doen wat “ik” wil…….. Maar waar is deze wereld………..?…

een onbeschrijfbaar gevoel een gevoel zonder doel dit is het gevoel van gemis waarvan men zegt "het is zoals het is." een ontzettend eenzaam kind dat in de steek is gelaten door de belangrijkste mensen in haar leven durft niet meer te praten te praten over haar gevoel kropt alles op totdat het niet meer kan zo komt alles er in één keer uit…

tergend langzaam gaat zij langs het graf handen strak geveld tranen kukelen met doffe plof in het grijze niet lang luchten reizen sneller overlopen heimwee verwelkte kussen nooit meer dansen ze samen onder de maan en margrieten…

je zegt niets hoort mij stilzwijgend aan je laat de stilte spreken als ik boos word verwik of verweeg je niet zo gaat het al weken ik vraag om begrip trek mijn jas aan rijd weg in mijn auto je kijkt me na, zegt niets want wie zegt nu iets vanuit een foto…

Als één verdriet is uitgezucht, er ruimte is, zult ge zeggen, en reden daar, om ééns, toch ééns, het rouwkleed af te leggen! ‘t En doet! Daar zitten zuchten al volveerdig, neergedwongen, en beidende, in de bange borst, die geren henensprongen! Ze kwellen en ze pramen u, en baren zult ge, baren, ach! de altijdonvolborentheid des weedoms!…

Ik weet dat jij het wist en daarom bent gegaan die tijd had ik even nodig om met mezelf om te leren gaan geen woorden aan mij verspild maar ruimte werd mij gegeven heel soms heb ik dat nodig een dag alleen te leven nadenken over alles en nog wat doen wat ik wil, of juist niet niet praten of moeten luisteren maar even alleen zijn met al…

Het is koud En het wil maar niet vlotten Weer een jaar voorbij, weer een uur voorbij En je hoopt En blijft hopen Zal die tijd ooit komen?…

Lieverd, hier een licht dat duister verplicht om warmte uit te stralen En mij na vele uren het humeur doet herbepalen Het kaarsje doet mij enkel denken aan een beeldschoon iemand en het zachte wijsje op de achtergrond zal mij nooit vervelen. Wit rode kaarsjes op kaarsenblad branden en ik vergeet even mijn verdriet draag het op handen.…

Ik staar naar mezelf maar ik kijk in andere ogen dan voorheen. De schittering is eruit verdwenen op 't moment dat jij verdween. Wat ik nu zie tot m'n spijt is een koude en vooral lege blik. Ik bekijk mezelf nog een héle tijd maar zie een ander, een andere IK. Mezelf ... totaal verloren lees ik nu op mijn gezicht. Het mooiste beeld…

Ik zit op een brug…zonder haar. Het doet pijn. Die twee jaar, Moeten toch iets hebben betekend? Of was het zomaar? De vragen spoken door je hoofd.. Je denkt erover na.. steeds meer en meer. Je krijgt spijt. Het vreet je op. Totdat je geen zin meer hebt. Geen zin in het leven, zonder die ene persoon. Je bidt…en vraagt om genezing.…

de wind raast door de straten iedereen probeert te verzetten niemand lukt het de wind blaast alles weg mijn gedachten mijn dromen de regen maakt mijn tranen onzichtbaar onvoelbaar de regen spoelt mijn onzekerheid weg pijnloos…

Lieve L., Natuurlijk had je het recht om ermee te stoppen maar hierbij een klein briefje om je te laten weten: Toen jij jezelf ophing hing je ook een beetje mij op.…

Ik hoor nog steeds je stem, en weet, het is niet echt, maar in m'n hoofd ben jij degeen die lieve woorden zegt, Met m'n ogen dicht hou ik je stevig vast, verlang steeds meer naar jou, maar is dat ongepast? Mijn hart heb je genomen, je genesteld, diep in mij... uit mezelf laat ik je niet los, waarom laat je mij niet vrij?…

in het museum van het verloren geluk daar hangen ze geordend op grootte... de gebroken harten in soorten en maten beschikbaar gesteld door gedupeerden die zich er geen raad meer mee wisten daarnaast een vitrine ruim voorzien van tedere woorden die destijds oren hebben gestreeld en verwachtingen gewekt in het diepe bassin vol bittere tranen…

De scharlaken koning Staart vanaf zijn troon Naar de vergulden balzaal Die zich leeg voor hem uitstrekt Deze leegheid Maakte hij tot zijn huis En verdronk er In eenzame herinneringen Verloren heeft hij Zijn vrouw en zeven zonen Niets rest er meer Van zijn eigen koninkrijk Het onstabiele licht Van duizenden kaarsen Verwelkomt hem…

Alweer weken geleden ging het mis de vorige keer… Veel verdriet, veel gepraat, we proberen het gewoon weer… Je verliest een beetje van jezelf en opnieuw vertrouwen doet nog zeer… Toch maakte het ons verlangen naar nog een kindje veel meer… Gelukkig was het wachten niet lang en was het snel weer raak… Naar leuke kamertjes en namen kijken, deden…

Soms wordt een grote wens vervuld… Vol trots en blijheid, ook al kostte het veel geduld… Een tweede wonder was zeer welkom, het maakte niet uit wanneer… Geluk lachte ons toe want het kwam vanzelf dit keer… Waarom mag het dan niet zo zijn en volgt er veel verdriet… Waarom werd ons geluk weer afgenomen en leeft dit kindje niet… Natuurlijk…

Het honingzoete licht van de zomerzon glansde in haar ogen Eindeloos ver verbleef haar blik vertoefden haar gedachten Eenzame roos, zo onbereikbaar dichtbij In haar hart schrijnde een traan een smart die niet wou wijken Ze vertrouwde het me toe op een avond in het amberschemer van een bruine kroeg Verloren voelde zij zich…

Blauwe lucht warme zonnestralen op een kalme zee loop ik langs het strand en denk waren we nog maar even met z'n twee dan schrijf ik je naam in het zilte zand jouw naam die ook op je grafsteen staat geschreven en wacht ik op een golf die het langzaam zal vervagen zoals alles in dit leven niets blijft maar de herinnering aan jou…

Waar ooit de vlinders zaten Bevindt zich nu een lege plek Vertokken met de noorderzon Op zoek naar nieuw verlangen Toen jij vertrok uit deze tuin Verdween het zomerse gevoel Waar ooit de vlinders zaten Waar jij ooit was…