Alle inzendingen over jaargetijden

Lente is... als een wit paard dat rollend op zijn rug vervuld van zonnepret in een pas uitgekomen wei de eerste madeliefjes plet…

'k Wou, dat 't altijd zomer was, Zomer, wat een pret! 's Morgens vroeg de veren uit, 's Avonds laat naar bed. Wagenwijd de ramen open, Kamers vol met licht, Alle straten vol van zon, Wat een mooi gezicht! Uren, uren, uren lang Happen van geweld Lekker frisse buitenlucht In het vrije veld! Heerlijk liggen op je rug, Om je - geen…

Ik wist niet dat dit alles was zo mooi. Zo staat ook wel een meisje vol in bloei, De bruigom loopt om haar en streelt het haar, Zijn spitse ving’ren door haar gouden haar: En loopt nu onwetend heen en zoekt in spel Matheid en slaap. Dan treedt op zijn drempel Een bloot beeld: onder ’t witte bedgordijn Glijden er blikken en een woordentrein.…

Vanaf m'n balkon zie ik je staan statig en trots in de stralende zon bezaaid met uitbundige bloesem die als een waterval gracieus hangen aan je takken waarmee je me iedere lente weer met je schoonheid weet te pakken…

De Paashaas kwam idioot vroeg, dit jaar, de meimaand bij lange na niet in zicht, en de winter was nog niet met ons klaar: niet het tijdstip voor een lentegedicht. Met Kerst werd het ons deerlijk onthouden, maar met Pasen was de sneeuwval heel dicht, wat nooit voor mogelijk was gehouden: niet het tijdstip voor een lentegedicht. Wereldwijd…

De kleur van herfst nog wit bestoven, een schijn van licht bij donkere dag. Te laat om 't hart aan iets te hangen en niemand die het nog verruimt. Mijn hand, geleend nooit opgehouden, maar warm nog tastend zoekt. Zo gaat de tijd aan mij voorbij. De herfst wordt stilaan winter.…

opgejaagd door herfstplagen valt de stortbui in het nat schuurt de wind zijn gure vlagen tegen ramen die beslagen trillen van de donderslagen en zo de regen tikt een gat in openstaande mantelkragen uitgeraasde autowegen vervuld van vallend blad schuilt de man zich pruilend tegen uitgestorte najaarsregen die plengend en zeer ongelegen neerstort…

Geconcentreerd licht hemelgoud heeft van het kille wit gewonnen groet aan pook en kachelhout stralend golven de fotonen vluchtend door de atmosfeer in sprankelende geuratomen barstend zeepsop in de lucht is opgelost in warme nevel open trekt het landschap uit vernis zuchtend slaakt verlichting leven ontwaakt door de verse adem lief…

Bijna onzichtbaar zijn je takken omringd met witte bloesem die als sneeuwballen elegant dansen in de wind omfloerst door het zachte zonnelicht die een zilveren glans verspreidt zo wonderschoon Mooie bloesem jouw schoonheid heeft m'n hart verblijd…

Oktoberregen vermengd met vallende bruinerende bladeren der bomen hartzeer en gruwel vreugde en verblinding buiten of binnen aan jou de keus vlucht weg…

Lente De bloesems aan de bomen welriekend en van korte duur Vormen daarna een roze loper bij het vallen, uur na uur Het bankje, geteisterd door weer en wind heeft vele romances zien ontluiken Gezien het aantal hartjes met initialen met liefde heeft hij zich laten misbruiken Het park met zijn versgemaaide gras en ontegenzeggelijk veel…

Het overkomt me weer opnieuw Ik zei het honderd malen "De liefde doet er niet meer toe" Maar waarom toch nog dat herhalen? Met loftrompet in alle toonaarden sluipt hij weer naderbij en komt het harder aan bij mij als was ik er allergisch voor geworden Dan kom ik weer op de vanouds bekende plek en is er niet te vluchten Het verlangen…

De kou verdween En jij ontbloeide Zachte kleuren van De kersenbloesem Felle schakeringen Van geknoopte obi Verzonken ben jij In de kimono van lente Ik zie je staan Met parasol als schoon attribuut Die je gelaat In schaduwen verbergt De kou verdwijnt In de stralen van de eerste zon Doch zorgt jouw aanblik Voor de eerste likkende…

Mooie lentefee betover ons met je schitterende bloemenzee je vurige forsythia je bloesems en magnolia in adembenemende kleurenpracht mooie lentefee met je ontluikend groen je tere zonneglans zo helder en zacht met je dartelende lammetjes in de wei mooie lentefee je hebt ons een nieuwe lente gebracht en maakt ons winterhart weer lenteblij…

louter dat prille, nog schuchtere gevoel dat de dag weer lengt en de zon gaandeweg warmer wordt dat alles uitbundiger groeit en bloeit, de vogels vuriger flirten en fluiten waar ik in elke vlinder en bloem weer pure lente proef, 't jonge lover naar me lonkt en lacht mijn zinnen zacht gaan ruisen…

't Is weer zover grillig schudden buien ongerijmd chagrijn rukken regenvlagen aan de goot de wind kastijdt het huis en in mijn tuin sneeuwt frêle en fijn de eerste bloesem roze en wit wat tederheid…

Zomer, zomer gelukkig kom je weer Telkens verlang ik naar jou keer op keer Zomer, zomer lekker zwemmen in de zee Wie gaat er mee Zomer, zomer kom toch terug Het is nu nog winter: kom toch vlug…

glanzend olielijf het strand leeft zinderend zand de zee kopt schuimend loom de geilheid in mijn hoofd trekt mij op de terugweg onderuit achter de rondborstige duinen ligt de vraag, dreigend vanuit het zuiden, of ik droog thuis kom…

De lente wacht niet op mij ze bloeit uit triestheid op ontbot de takken onverkort kist de krachten die laken. Mijn tenen staan nog krom van winterkou die is beklonken aderen zitten klem in benen mijn buik stulpt vol bloed uit. Een boer is op zijn plaats en de ploeg trekt alles blaar. Voren snijden door aarde, zonneschijn zaait levenslicht…

Zo meesterlijk in toom gehouden zij eerst in de takken van heesters en bomen in aanslag zat zo explodeert zij nu met jong geweld beeldschoon trekt als een bloemencorso zegezeker door het land en bloedmooi overweldigt zij…

ooievaar grote vogel wit met zwart wat kan jij klepperen oorverdovend…

In maart koude handen; de lente wil nog niet komen: de bomen dromen van bloesem zo blij, maar wij? Koude handen, een verlangend hart naar lente en warmte.…

zie de heldere stromen polaire lucht vol wit, opbollend en scherp katoen, en Freia biedt, door haar zuivere adem, de koude, blauwe, modder van dit land een krachtig licht, om te ontwaken licht kleurt het oosten, door pastel naar zachtblauw tot rose, bleekgoud doet de vroege zon het ijszilver langzaam smelten, zacht tinkelend breekt dit blauwe…

Sneeuw met Pasen, op een eerste lentedag, ik wijs het af. Het is een leugenaar, gladjes sprekend met koude, temerige stem, dat het warme licht en de geurige bloem zijn ongewis, dat de nieuwe lente nog verre is. Of Pasen niet is het feest van het Leven dat zich vernieuwt en immer al is bewezen: het Leven overwint ook de donkere, koude…

mimosa rare bolletjes worden pluizig geel kondigen de lente aan overtuigend!…

half februari komen de terrasjes uit hun winterhol naar buiten gekropen worden al gauw bezet door de eerste zonnekloppers japanse kerselaars staan fier als bebloemde lantaarns tussen de geparkeerde files en strooien hun roze tapijt een stoere woerd is uit de zoo ontsnapt en waggelt met vijf kuikens parmantig het centraal station binnen…

Gesloten ring van gouden inferno, verblekend achter een pluizige rand, De groeten aan de wolk z’n achterkant, Beloof me dat je terugkomt, Ik ga niet mee maar wacht wel tot je hier weer brandt.…

Krulstaartjes rollen in grauw land waar dauw ontwaakt ook de beer is los…

het was al ruimschoots in de lente maar het leek of alle wekkers achterliepen waardoor merels nog steeds wintersliepen door het ontberen van een pinnige dirigente tussen wat witbevroren sprietjes door piepten krokussen eerst heel nieuwsgierig doch vermenigvuldigden zich al snel tierig tot een blozend voorjaarsmetafoor eindelijk is de zomerzwaluw…

Met haar warme stralen opent de zon met verheffende kracht het ontluikend groen een hemelse kleurenpracht vogels zingen eendjes paren nieuw leven bloeit pril geluk dat groeit Want met een nieuwe lente en een blij gemoed streel je alle harten zoet…