Alle inzendingen over natuur

Even lekker weg uit de gestoorde hectiek van de stadsmensen, even lekker met mijn klauwen graaien in de modder en zoveel mogelijk onkruid eruit trekken. Lekker smullen van de eerste, rode aardbeien en frambozen. De ringslang aan de kant van de sloot een knipoog geven en met veel genoegen de uien, aardappels en courgettes poten. Genieten…

ik wist de wolken op hun vlucht een donkere lucht rolde windstilte vooruit warmte klamt en laatste vogels zoeken schuw een veilig onderkomen onheilspellend is het wachten op de eerste klap in een vernietigend ontladen waar angst het luider spreken zichtbaar maakt staken de woorden bevrijdend knettert bliksem en hoost een…

stil zit de man voorover gebogen gedwongen houding onder een grote groene paraplu blik gespannen en strak gericht op de hengel en dobber hij rilt even; heeft zich wat meer naar ’t hoge riet verschoven terwijl het vandaag toch stevig hemelt blauw gele flitsen schieten soms als pijlen uit wolken naar beneden de atmosfeer voelt…

weer zuigt leem als ik land schoon van knoesten en dood hout het is mijn loon voor het vernietigen van stukjes leven en hun ecodroom wilde het uitgestrekte land onder mijn strakke hand tot grotere bloei zien komen maar ging respectloos om met wat al eonenlang bestond in de vruchtbare grond probeerde gras groener te maken maar het…

De lucht was vol van zilverglansen, Vol rode tulpen 't groenend gras; De aloude dom liet vrolijk dansen Zijn klokken, daar 't de Meimaand was. En waar ik ieder blad zag groenen, Ontbloeid der bloemen blij gezicht, En later achter de plantsoenen Met elke dag het avondlicht; De stad met feestlijke…

Traag wentelt de dag zich in de vroeg geboren eerste lente zon. Enigszins loom kijk ik, zonder zicht op wil en vrij van alle mijmeringen, langs de borders van mijn vijver waar het leven zich ontknopt. Stil en bijna schuchter ontworstelt het groen zich uit haar lang verworven slaap. Met de wortels in het oude, reikt de hoop weer naar het blauw.…

duikt in schoonheid onder met diamant getinte stralen smelt langzaam de horizon in alle poëzie talen troost ze mij door haar verleidelijk lonken met een lichtstreep van tintelend verlangen wil de zee een laatste glimp ontvangen deze dag brengt geen nacht immers de maan loopt wacht…

de wind strijkt tegen de haren in van de schuwe solitaire jager wacht sluip wacht op ongehoorde fluweel zachte kussentjes almaar dichterbij saamhorig verticaal gestreept met het hoge gras in het scherpe vizier het argeloze leven leven en jagen alleen…

Wie voedt hier de witgouden waterval met klatergeluiden, strijkt met hemels licht over de achtergrond, sluit schaduw in en uit, voert met volharding het heldere water van grote hoogte af? Er speelt wind door het gordijn, alsof een hand de bron zoekt. Witter kan water niet vallen, in alle puurheid opengaan. Zomerlicht stuift spetterend uiteen…

een snelle vleugelslag zon beschijnt haar kleurig lijfje ze danst op en neer zonder iets aan te raken het zelfde rondje keer op keer om vervolgens in tegenspraak tot alle natuurlijke wetten zich een kort moment op mijn handpalm neer te zetten…

De zwarte merel is er weer. Nu voor mijn venster, de blauwe regen zich tooit, in vol ornaat van blauw en groen. Rijker en mooier dan ooit. Er is weer plaats voor hem. Sinister en zwart tekent hij zich af, tegen het oranjerood van de ondergaande zon. Schaterend tussen het weelderig groen. Of hij al een vrouwtje voor zich won? Aan zijn gedrag…

Wanneer het benauwt in Calais en je staat bij het leven in het krijt; en de meeuwen iets droefgeestigs overzweven van een mens op de vlucht voor zijn spijt; dan kun je beter laat dan nooit na het vele botsen; op zoek gaan naar nieuw geluk achter Dovers witte krijtrotsen. Aan Albions Zuidkust doemt tijdloos witte hoop omhoog, die nog nimmer…

heb met bomen gefluisterd naar het ruisen van bladeren geluisterd in tientallen jaren van groei maar de vitale vibraties zijn over in het geluid van het lover hoor ik niet meer je bloei in het tasten naar warmte voel ik rust en gelatenheid in de groen bemoste basten nog staan ze fier torenen hoog boven mij uit in het samen beleven…

Zij maaien stadig met gelijke slagen, Drie mannen, de armen strekkend met de zeis, De benen ver gespreid, naar vechterswijs, In felste warmte van de zomerdagen. Met ritmisch schomm'len gaan de bovenlijven Al op en neer, als grof-massieve slingers, En stoer omsluiten de geknookte vingers De dikke stelen, die in één lijn blijven.…

Over de heide zeurde ik, Zo zonder gedachte, Een oud liedje neurde ik, Het zonneke lachte. Over de hei ging ik, - Een luierend feestje - Uit de hemel ontving ik Een lievenheersbeestje. Over de hei sloofde ik, Om mij gonsde een bietje, Voor 'n wijfje, geloof ik, Zong een leeuw'rik zijn liedje. Over de hei stapte ik, Zocht…

Ik sta aan de kant s’morgens vroeg de waterlelie moe van haar dag die is omgegaan heeft besloten zich te sluiten dan gooi ik doorzichtig een kiezel in het water zodat de kringen haar doen besluiten voor mij weer open te gaan…

was ik de boer die wilde bloemen zeiste tot aan de blauwste van het veld aarde open reet om veredeld gras te zaaien zodat de melkindustrie kon blijven draaien ben jij de boerin met meer dan 100 zeugen waarvan de biggetjes vaak niet deugen dan commercieel worden afgemaakt omdat het mooiste vlees voor de hoogste prijzen gaat wij…

Het zonlicht lonkt naar de aarde vraagt haar ter dans plantjes nog maar net gepoot ruiken hun groeiende kans manen stralen kussen de zee maar vertel me liefste wat heeft dat lonken en kussen voor waarde weet je als wij dat niet zouden beleven neem ik al genoegen met soms even onze gevoel voor natuur is zo weergaloos groot…

De kerzelaar zijn trouwgewaad heeft aangedaan: vandage moet hij, meidag is ‘t, ter bruiloft gaan. Elk taksken is een priem nu, die, bewonden, wit, tot tenden, in een witte schee van blommen zit. Beruwrijmd, was hij schoon, wanneer de winter woei: veel duizendmaal is schoonder nu zijn blomgebloei…

Bij gunstige stroming en voldoende zout ontstonden er schelpenbanken. En nog steeds, op de strandjes bij Warder, tussen Hoorn en Edam, vind je schelpen, kokkels, strandgapers vooral, uit de tijd van de Zuiderzee die pas zijn losgewoeld, opgestuwd, aangespoeld. Er staat me nog heel wat te wachten. ----------------------------- uit:…

Bomen staan, zij liggen niet. Tenzij daartoe door woeste storm of mensenhand gedwongen. Naast het pralen met hun bladerkroon, vegen zij bij wind de hemel schoon; geven schaduw, en de wereld lucht. Voor al dat dienstbetoon vragen zij niets terug. Nu ja, misschien om hen te sparen. Hoor hoe 's nachts de bomen middels het ruisen van hun…

Propjes groen of paars bij een boom los in de lucht die hangen zomaar, alsof geen tak ze vast, geen steeltje ze verbindt. Floddertjes opgefrommelde kloddertjes. Zonlicht schijnt door dun blad om het nog frèler, priller, losser, feller te vieren.…

Wederom waait de woeste wind zwelt aan tot een zuidwester op zee verrijzen schuimkoppen schepen dansen mee op muziek van wind en water de zon verschuilt zich achter de zwarte wolken weigert het spektakel aan te zien haar taak ligt later.…

een paardenbloem heeft geen vakantie wortelt zich diep in tuin en veld uitbundig geel bloeit deze gratis gast zijn blad pluk ik voor een gezonde sla duizend pluizen blaas ik van reizen op de wind…

'Zou er al een vlinder zijn of is het weer alweer niet fijn? Ach... ik zie geen spatje zon maar stralen regen in de ton - Die blijft mooi zitten in zijn cocon!'…

Was ik een rijpe bes, dan werd ik liever opgegeten Dan neer te vallen op een pleintje, straat of stenen graf Waar ik word opgeveegd en in de groene bak gesmeten Terwijl mijn pit door spreeuw of lijster weer wordt uitgescheten Dus mekker niet, want van die birdshit hangt mijn leven af…

Zo'n anjer zie je reeds van ver. Gedragen door een knoopsgat van één van de revers. Zo'n anjer oogt indien wit, iets van onschuld die de drager bezit. Het keurige tweed is wat je ziet, maar vergeet vooral die dominante anjer niet. Ieder dag vers geluk. Vanuit een knoopsgat neemt een charmeur je zo tuk. Een anjer weet van de prins geen…

ik wist de zee in krullend water zag de kleuren later het witte schuim schreef keurig schuin zijn regels op het zand in grijsblauwe tinten lijkt de hemel te blinken aan een verre horizon waar lucht en aarde elkaar nevelig raken licht regen helder op donkert een zware bui zijn schaduwstrepen in het eindeloos ruime sop…

Ik voel mij bedrogen Door valse lentestart. Het groen voor mijn ogen Maakt mij enkel verward. Waar is het eerste uur Van vogel kwinkelier. Buiten voelt het zo guur door bui en hagelgier. De lente bedriegt mij Met uiterlijk vertoon. Zo veranderlijk is zij. Ik smeek haar, doe gewoon.…

net over de grens van geduldig afwachten durven stappen in een veld vol bloemen wakker worden geeft zin om verder te gaan op zoek naar vlinders die vonkend van extase leven volkomen inkleuren…