Alle inzendingen over natuur

Kraanvogels met machtige slag, kraanvogels in vliegende vlucht boven Hellas, hoog aan de lucht, de snavels in falanx gericht; drie wiggen in splinterend licht, met het scherp door de zeewind gewet. En zij hebben triomf getrompet waar in fonkeling Sounion lag, waar ik stond en hen hoorde, hen zag en hun paean vervaard heb vertaald:…

Als ik binnen ben besef ik zo vaak dat ik niet buiten je kan ben ik buiten voel ik je warmte diep van binnen nu je licht zich weer naar mij toe keert leer me dan gauw dat ik als een bloem me ook keer naar jou…

Plotse paalhouding met dromerige ogen wakker in het riet galmt de misthoorn onzichtbaar in een camouflagepak.…

hoog in de bergen ontdek ik wolken als zinnebeeld van mysterieuze sfeer en bijgeloof hoeder van oude waarheden waar mijn nostalgische eigenheid een romantische weerklank vindt een eeuwige voort vertelling…

Het water slaapt. Vredig en sereen kadert het haar grenzen. Ze spiegelt hemelblauw in licht bewegen, schittert en verdiept zich zonder reden, met alleen een klein verdwarrelt licht geruis.. Het water zingt. Zachtjes, wat alleen, het zwijgen horen kan. En wie, het echt nog wil.. Stil.. Krakend, onbedaarlijk, stil. Zo vlijt de winter…

Nu voelt men warme geuren om zich walmen, En warmte door de koele bomen wuiven, - De snelle vliet schijnt moede voort te schuiven, En in het matte schuiven nog te talmen; Op de' akker buigen zich de blonde halmen Ontzenuwd, en beschutten met haar kuiven 't Viooltje, dat geen vlinder komt bestuiven, En dat de hette tussen 't graan voelt dwalmen…

In de lage landen met openheid op zich is de ochtend in stilte over het weiland in de mist. Als laatste druppel aan een hangend blad scheiden elkaars wegen door de kilte van de nacht. In de lage landen overheerst de band gekleurd in de dageraad op mijn netvlies gebrand. In de stilte ervaar ik jou meer dan mijn verstand…

God heeft ons spelende beschreven, als kindren hulploos gaan wij heen. Geen heul is ons in 't lest gebleven, zijn diepe vaderlach alleen. O bloed, bestijg de broze zomen van dit gevonnist, schuldig lijf: gij hebt een koninkrijk ontnomen en gij alleen rekt ons verblijf. Maar hoor, wanneer de blauwe velden der nacht begroeid van…

Ik wandel op een bospad trap op een tak krak ik schrik wanhopig ontwend aan natuur.…

Herinneringen drijven door vingertoppen langszij, hier aan de oever waar wij ooit speelden en sliepen kabbelden wij in slaap op het ruisen van de stroom. Onze dromen spoelden mee en golven waterig voorbij.…

Twaalf pootjes, twaalf vleugels, hier en daar wat geel erbij. een zwart fluwelen mutsje, heel voornaam. Zes mezen komen eten, allemaal tesaam. Op en neer, en heen en weer, kom en ga soms ondersteboven doen ze elkander na. 't Is één groot feest, en ik geniet het meest. Dan in één roetsj... naar de overkant. Naar Rikus: “Kom jongens…

Golven... wie kent ze niet in z'n leven? Van hoge,lage van waarde in onze zoektocht langs aarde gras - en kruidenrand van het evenwicht Het is soms even 'n stil water vervat in woorden een gedicht Door wind niet aangeraakt,bewogen ...onberoerd Maar wind wakkert aan rimpelt het papier Laat zich gelden wij..…

(Naar Klopstock's rijmlooze Ode, die frühen Gräber.) Peinslust-kweekster! schone en kalme speelnoot van de stille Nacht! Zilvren Maan, mijn welkomstgroete zij u hartlijk toegebracht! Hoe, ge ontvliedt mij? O,vertoef toch! Blijf een poosje nog bij mij!- Zie, ze blijft! Een donker wolkje gleed maar aan haar rand voorbij. Ach, de zomernacht…

Zachte golven kwamen naar de kant gerold water sprak zacht, fluisterend hier- en daar een huppelend kind wat hard kwam aangehold. 'K liep verder, met de vloedlijn mee soms bukkend voor een schelp het water dreef steeds verder terug ''t werd eb, vanzelf. Donkere wolken kwamen aan een wind stak op best hard beter nu naar de boulevard te…

Nu zien de grote bergen op mij neder. Ze zijn verwonderd, dat ik al zo lang Alleen geklommen ben, en half nieuwsgierig, Half spelend volgt hun oog mijn trage gang. Nu zien de bergen goedig op mij neder, Terwijl ik altijd verder, rusteloos Naar boven klauter naar hun kale toppen. Niet ongeduldig zijn ze en niet boos Om mijn vermetelheid;…

je stroomt bijna over van wilskracht in de morgen, in de middag, in een kerstnacht verscheep je, en voedt, vrij van weeklacht duizend jaren, zonder maren, dat mag aandacht…

gewapend met graafmachines is het gevecht losgebarsten omheining is niet meer of wordt uit de grond getrokken om de kustlijn te beschermen tegen wind en zeewater mensen worden gezandstraald terwijl zij zich een weg banen tegen de wind in, zand zit overal mascara loopt uit golven beuken op de kust knabbelen zand van het smalle strand…

Grenzeloos versierd als zijde zacht door het ruim is de nacht verlicht als in duizend en één nacht met uitzicht op de zomer.…

Ze staan er al, in al hun pracht misschien iets vroeger dan verwacht in 't groene gras wat wordt op- gegeeld een beeld, wat nooit verveeld narcissen zwaaiend in de wind.…

Ze vertelt over het donker, duister van de winter, dat de heimwee naar de zomer ternauwernood verdraagt; ze zweeft in een soort gedicht over 't bruinverkleurde klimopblad waar de herfst het hart uit at maar de nervatuur vergat en door het frêle raster valt het bleke Februarilicht op knoppen barstensvol lente.…

hoe ik ook tracht om van binnenuit de vreemd ontroerende kracht van een landschap in de regen neer te schrijven in verder glijdende beslotenheid is er enkel mijn ploeterende gedachtegang die op papier verschijnt…

Vogels twitteren elke dag een nieuwe tweed ik blijf een volger…

wolken scholen samen het miezert hemelwater steeds groter wordende druppels die willen raken stuiteren op het wegdek ook in het gras waar vers ontloken sneeuwklokjes het hoofd buigen zelfs narcissenstengels dansen op het ritme van tot er gedonder klinkt de meerkoet duikt onder…

zie hoe zij zich in eindeloze deining wenden en keren naar vrijheid tot het web dat hen in grijze mijmering vasthoudt losscheurt als lichte wolkenvlucht na de hel hun hemel gaan ontdekken…

zondag 13 september Hemel en aarde het planten van planten zaaien in kleuren oogsten van geuren tussen de bomen midden in lucht en licht vormen samen de mooiste start om zo tot de Schepper te komen ze spreken goddelijke woorden die liefde omranden in het hart gericht dat noem ik pure Liturgie met het…

Ode aan de Zon, geschreven op de muziek van 'You're my world' gezongen door Cilla Black live 1973 Royal Albert Hall - zie link (herhalingen staan tussen haakjes). --- --- --- Als de Zon vroeg in de ochtend schijnt En de Maan achter een wolk verdwijnt Als de bloemen voorzichtig open gaan En de vogels ons hun lied verstaan…

Er is nog zoveel moois te vinden, te ontdekken zelfs. Zo roepen de pieren mij steeds weer, door de gaatjes in de grond, waar ze op mij wachten. Stil, daar gaan ze weer "wie zoekt zal vinden, in zichzelf of de grond."…

Een storm in een glas water is vaak een les voor het leven later. Stormachtig gaat er een olifant op en neer door de porseleinkast van het oud zeer. Storm breekt de korte termijn van het ongemak van een leven lang ongelukkig zijn. Stormachtige gevoelens als schokbrengers in een routineuze levensdag.De dagelijkse schijn schittering zonder…

Het gebarsten eelt van hun te droge voeten leek op de diepe scheuren in de verdroogde grond de planten gingen dood bomen vielen al meer uit ze dansten in het stof voor een beetje regen dansend op hoop van zegen onder een blakerende zon dronken hun laatste druppels offerden hun vloeibare geest onder een genadeloze zon o El Niño waarom…

Hoor hoe mijn schreeuw, die de overkant nooit raakt, kabbelt aan de oever waaraan zij ontspringt. Op zoek naar een echo die weerkaatst hoe het galmen gaat. Hoe klanken terug te drijven heel erg zacht, over het water naar waar zij ontstaat.…