Alle inzendingen over algemeen

Vanuit onzalige gedachten verprutsen wij de laatste kans in lange rij met de verdachten die handelen in doffe glans onze waanzinnig mooie ogen sluiten als beslagen ruiten getergd gekeerd en zwaar bedrogen naar een binnen zonder buiten in deze vers gedolven groeve reik ik jou de stalen spade begraaf het duister van ons droeve vanuit voorbedachte…

Geleid mij naar het rijk van troost waar de harde waarheid zetelt ik reken af met de provoost die mijn open wonden netelt ontrukt aan de vergetelheid koester ik geluksmomenten tot nieuwe toekomsten bereid over lijken van serpenten bevangen door verbeeldingskracht zal ik meren in jouw haven wij zijn elkanders volle dracht laat het wildebeest…

ver van het grote loze stadsgedoe waar de lege zielen door de massa worden meegezogen waar de vele kroegen als oude kerken openstaan in de uitgestrektheid van de bossen waar meer koeien dan mensen zijn en de honden nog los kunnen lopen daar telt het wandelen de kilometers niet alleen de stand van de zon is belangrijk 's avonds daalt de stilte…

Ik heb je niet alleen gelaten zie je dat wel want je hoed ligt hier in het helmgras de sleutels naast de portemonnee de brillenkoker waar het huis op staat de telefoon literair op intensive care op een terras zag ik je net nog zitten en telkens als ik een spiegelei eet zit je hier naast me te genieten met mijn glimlach in je ziel.…

Moeder heeft mij uitgerekend om uit haar talud te varen levend boegbeeld, ik lijk sprekend, elke dag en alle jaren meer dan op mezelf te lijken kan haar ziel niet overstijgen moeders ogen kunnen kijken in de erkers van mijn eigen dreigt het leven soms met breuken pijnen in barre barensnood fluister ik haar toverspreuken als druppels water…

de wind kwam van over de zee met de nacht in zijn vleugels maar het wordt dra zomer dus droom ik van warmere lucht en bergen van licht terwijl ik vaar over waters als spiegels over hopen schelpen en duizenden papieren strandbloemen gezien door de ogen van een kind…

Na mijn dood zal je begrijpen hoe het is om jong te zijn dit besef zal langzaam rijpen in kalenders van karmijn ver voorbij de blauwe luchten die ik voor jou achterlaat hoor ik je in tijd verzuchten dat het leven lijzig gaat eer je toekomt aan beleven van de dood als hoogverraad is jouw wade al geweven vanuit onze rode draad.…

Dichtbij deze levenswond ervaar ik pijnsensaties breuken maken cirkels rond in kansloze relaties dat mijn zo vertrouwde leed in vervreemding uit mij slijt heeft mijn hart totaal ontkleed oog in oog met diepe spijt in de kraters van mijn ziel zal ik de vrouw ontmoeten die met haar Achilleshiel ons liefdevol laat boeten.…

We offreren gepeperde broden en schenken duister bitter de uren worden almaar witter de sauzen worden gehekeld met een zuur dat al eeuwen staat te rijpen slijt in karakters op den duur zo ook met dichters in valse toonregisters.…

Je hebt de grens te ver verlegd om doelen te bereiken en zo jezelf het woord ontzegd achter gebroken dijken op zeeën zonder horizon raakt ambitie vlot op drift in spiegelschrift op oud carbon staat je eerste tekst gegrift: "ïk ben veel kleiner dan de zon en zal nooit feller schijnen ik zie de hemel als balcon voor jou en al de mijnen.…

Hoever kunnen we nog gaan om elkaar met woorden te raken waarin alles al is gezegd waarmee we niets kunnen of willen doen uit zelfbescherming of uit angst voor diepgang en intimiteit omdat we misschien vrezen het zwarte gat in ons binnenste te ontdekken als we teveel nabijheid toestaan?…

Zwemmend in gestolde tijd zoeken wij de virtuoos voorbij innerlijke strijd bolwerk van de bolleboos kruipend als een bedelkind bevangen door de kilte spinnen wij het labyrint van de immense stilte hangend aan een zijden draad vangen wij de laatste bloei in het licht van dageraad dobbert onze reddingsboei.…

Ik leg jou te vondeling in mijn laatste woorden jong gestorven zonderling geroosterd door gestoorden breng alsnog de zwanenzang die geen mens mocht horen lach een kuiltje in je wang en word opnieuw geboren.…

hoe gedegen is mijn trots telkens wanneer het streven me laat dolen in de duisternis vol raadsels, raadsels waar mijn hart van overslaat en spinnen in hun eigen web verpauperen tot het skelet verfijnt tot raadselachtige dromen deuren afgehangen in kozijnen van meerdere modellen, al modelleerden ze allen te hoekig en scherpten ze hun snede…

In de tuin van gedachten waar gedichten op wijze vleugels wachten als het kruid niet fluit het wendekind niet meer zingt de schuwe sterft van schrik bij een onvertogen woord, het wringt het is het beeld in andermans ogen niet het is in het woord dat ontwaart.…

Ik riep de zwanen maar zij sprongen op als vlinders en bewogen in de hemel zo vrij en draaiden om elkaar heen. Toen riep ik ze nog een keer en kwamen ze terug en landden op de vijver en voorbij was mijn trip alweer. De brug bracht mij terug naar huis en ik zocht alweer in het telefoon- bestand naar mijn dealer en belde hem en…

Kort geleden sprak ik God nog zodat ik hem meteen kon vragen naar de oorlogen 'Ja, dat is er nog,' verklaarde hij me 'maar ik heb de hoop dat men zich nog wel zal verzoenen in de basis gaat het immers nergens om: zeg nou toch zelf' hierop lachte hij, als om een goede grap.…

Bezweken aan omfloerste stemmen graven wij sloten in gedachten bevreesd voor voetangels en klemmen op wallenkant van waterkrachten verleid door half geloken ogen in visioen van ijzervlechters verglijden wij langs erebogen in maalstromen van trage trechters bevrijd van valse spiegelbeelden aan hete hangmatten verklonken zijn wij, armlastige…

De vreemde glans van de zee is vlak bij en de sluier van de blauwe lucht hangt over de stad. Blankenberge, je kan er de wind ontmoeten, de zon, het strand, de duinen en de fiere rijzige zeemeeuw.…

Kinderen die rennen voor de deuren en met vrolijk gelach de straat opbeuren, treinen die komen en gaan op het spoor, een merel die zingt voor een luisterend oor, een fiets die met piepende banden remt, een duwtje tegen een raam dat klemt, een kerkklok die zeven uren slaat, dat zijn de geluiden zondagavond op straat.…

Het is de dauw van het crematorium die verschroeit de huid er ontbreekt een lach een liefdevolle warmte in ogen en gulheid in tijd en ruimte net als de bril op het gezicht met het gewelddadige gewicht van gedode beeldende dromen een onsterfelijke werkelijkheid in verlangen het blijft wat in dromen sterfelijk blijkt.…

Alle woorden zijn voor mij clichés geworden alles wat ik zeggen hoor schijnt mij al duizendmaal gezegd daarom spreek ik nog maar weinig denken is voor mij alleen nog zien hoe alles op hetzelfde neerkomt alles heet hetzelfde in mijn woordenschat die omdat hij maar één woord bevat ook niet hoeft worden uitgesproken. Alle woorden zijn voor…

Toon mij ongerepte steppen waar wilde wolven huilen laat ons daar de wonden deppen die onze ziel bevuilen vergrendel gordels van smaragd om onze kwetsbaarheden stuw de zee die pijn verzacht door ons verscheurd verleden.…

Voor mijn reis naar verre oorden heb ik elk huis verlaten dingen die mij toebehoorden staan scharrig langs de straten weg van de gesteven boorden heb ik alles afgedankt uit verstorven slotakkoorden is mijn stem opnieuw verklankt dansend in een jas van jade span ik mijn strakke koorden vrijuit zwervend als nomade woon ik in eigen woorden…

Je monkelt over levenslust die jij niet meer kunt delen en zoekt vergeefs bij mij de rust in al wat wij verspelen leunend op voorbije tijden tors ik de lege hulzen in een stil gemeenzaam lijden zonder nieuwe impulsen jij staat in mijn passe partout als prachtige bejaarde ik schilder mijzelf naar je toe uit ons restant aan waarde.…

als zand in de wind ben ik hoog opstuivend met het schuim van de zee bij volle maan ik dwarrel in het rond tot aan de luchtgevulde wolken onbewust van tijd ongekend de vrees voor vallen ik buitel en draai zweef als een korrel door de lucht zie jou beneden als een obelisk die niet als zand verwaaide…

Je hebt mijn zwartste gal gekneed tot een rif van bloedkoraal genezen van de slangenbeet vloeit mijn tegengif royaal elke zee om te verdrinken verdampt in onze beker blijf op twee gedachten hinken verenigd zijn we zeker.…

Een leeg wit vlak de letters onzichtbaar meestal met gemak maar thans; ik staar naar het witte papier zinnen verschijnen niet met een pen in het vizier ik zie, ik zie wat jij niet ziet het naakte blad geen poëzie wat komt het alfabet heeft letters zat maar nu is het verstomd dat witte A vier blijft onaantastbaar leeg op geen enkele…

Net gedicht onderweg zag ineens je gezicht zo jong als boterbloemen in de berm zo vers hoorde ik door jou haar stem op weg naar als de boterbloemen bloeien ja dan .... zo’n vers.…

Ik zal jouw gedicht begraven in de grote ego-kist als je hem alleen kunt dragen heb ik mij in jou vergist met flarden van de buitenkant is nooit een kern beschreven gemanicuurde heksenhand door ledigheid gedreven grotesk gewauwel over kleuren die jouw zilte ziel ontbeert leidt ons blind door open deuren waar het ik-tijdperk…