Alle inzendingen over overlijden

Mijn adem heeft zich om jouw naam gevouwen en draagt zijn klanken deinend door het bloed voor ze als tere fluistering de lippen strelen jouw beeltenis heb ik in mijn zicht gevangen en elke lijn zorgvuldig op het vlies gebrand zodat jij rust in elke blik de warmte van je stem zweeft voort gevleugeld door mijn zuchten die de stilte van jouw…

In vervagend avondlicht zag ik een bloem de bladeren vlijen rond het hart voor zij haar hoofd boog in de nacht ik zag d’r dromen drijven op de wind en huilde toen haar morgen niet meer kwam stil heb ik haar naar zee gebracht en aan de golven toevertrouwd biddend dat de oneindigheid haar blaadjes weer ontvouwt…

Wat is er door je heengegaan Passeerden wij nog de revue Vloekte je zachtjes sodeju Wist je dat je werd bijgestaan Door engel, gids en Veteraan? Wij leven door in hier en nu Met af en toe een déjà vu Van alles wat je hebt doorstaan De lente swingt de bloesem uit Een paashaas grijnst zijn tanden bloot We lopen in een dierentuin Een zeeotter…

ik heb nimmer antwoord gekregen mijn verdriet, strijd en pijn ondergaan maar kan iemand mij soms wél uitleggen waar komt toch plots die rust vandaan een rust die ik nimmer heb gekend in de zekerheid van mijn bestaan het is goed zo, familie, vrienden ik heb geen angst meer om te gaan vreemd, het is heel vreemd, weet je om zo gerust met de…

Ik hoorde jouw gefluister, nog even voor het grote niets. Je adem raakte me duister, nog net voor je me verliet. Koude sloeg me om het hart, emoties liet ik achterwege. Ik liet je gaan, ietwat verward, ik kon je niet vergeven. Nu wacht ik triest de dagen af, de morgen, middag en de nacht. Je waakt over me, vanuit het graf, waar je eenzaam…

ik stel me je nu voor op pad langs lichte plaatsen waarvan je ogen gingen glanzen als je het er over had wat rest is achterblijven en alles te beschrijven op de zachte kant van het papier er zingen andere vogels hier…

De cadans van de woorden vergeet-mij-niet zijn vergezeld van tranen van verdriet. Beelden worden scherp en klaar Zo veel mooie herinneringen 't is echt waar Ik zal je nog vaak ontmoeten Voor jou zijn al mijn lieve groeten.…

Ben Jouw hand, waarin mijn bange hand. Je wilt me meenemen, maar ik wil niet, ik kan niet. Ik wil nog zoveel, moet nog zoveel. Ik ben zo bang, voor het donker, voor het niets, voor God. Is er een god? Er is een god. Ik ben zo moe. Ik kan niet meer, wil niet meer. Ik geef je mijn hand. Mijn bange hand, in jouw hand. Je…

namen vervaagd op oude zerken glanzend in de kille lenteregen druipend van de bedroefden rondom de langwerpige kuil sparrentakken gestoken in de randen van het graf kerstgroen zonder blijdschap druppels kletteren op blank hout onwillig langzaam en schokkend verdwijnend door groen in de aarde voor altijd even dacht hoopte ik dat je…

het wegdek weerspiegelt jouw laatste levenslicht de wind helt over in verstrooiing van licht de straten in bezwerende onduldbare geheimen uitdagend in wiegend wankelende angst levenskrachten in ongenaakbare strompeling als net afgestroopte bladeren van bomen het lijf in woekering, eens ongeschonden maar nu in verzoening van de ruwe dood…

de Grijze komt soms op visite, hij neemt dan wat sprankel met zich mee als hij weer Herwaarts gaat en laat nog wat over voor zij die achterblijven een hand om vast te houden ogen om licht in te zoeken herinneringen ter vervanging van ontbrekende woorden spiegels op een toekomst maar bovenal niets meer dan jezelf daar tegenkomen afscheid…

wil niet meer gevonden worden het leven druipt langs wolken laat me aan de hemelrand in mijn laatste zwijgen slapen in de dood van gekras in merg en been mijn laatste tred verstoort in geschuifel niets beweegt er meer urenlang verstreken er geen seconden meer ik verdween ergens aan de einder in het later…

Daar hangt de hemel een zomertuin van parelmist met een torentrap daar gaat ze slapen want het geurt er naar vroeger lavendel en tijm en het zonlicht verstrijkt er in water ze zwijgt het is tijd voor een laatste vaarwel ze zwijgt het is tijd en daar gaat ze.…

Niet meer wakker worden Een zandwinkel beginnen Onder de groene zoden terecht komen Man met zeis tegenkomen De dood we verbloemen 'm graag Daarom aan u de kardinale vraag: Verwelken bloemen snel op kerkhof of dodenakker?…

hij neemt de munten van m’n ogen en draagt me naar zijn boot ik voel me opgetogen al ben ik kennelijk dood er is het wiegende bewegen op het water de besliste haal waarmee hij aan de riemen trekt de zachte schok een tijdje later waarmee de eindreis zich voltrekt een zwijgend wachten tot ik opsta een knik – als groet bedoeld terwijl…

De tuinman: Ach, weet u, daar blijft niets van over - zo'n kleintje, denk-es in, da's toch alleen kraakbeen? Zo'n kissie (grote handen) Nee, díé kome niet meer; denke liever aan iets leuks, een nieuwe, ofzo. ------------------------------ Uit: 'Bloem, steen', 1997.…

het licht van de lentezon zo kaal nog maar viriel strooit tranen in je ogen staalt de kern van je blik geen jaren meer te gaan de maanden weken de liefde houdt je wakker telt de donkere uren samen in een verenigd ademen de troost zijn trots te zijn geen winter meer te vrezen de weken dagen je lijf legt zich langzaam af in de armen…

In zijn ogen kon je het zien, Zijn mond herhaalde het nog weer. Mijn laatste gedachten heb ik. Hijzelf is er niet meer. Mijn herinneringen heb ik, Ze zijn van heel ver terug. Ik heb zijn laatste blik gezien, Al was het maar even vlug. Geliefden zitten met het gevoel, Zijn laatste momenten zijn afgezwakt. Maar ik zal lief afscheid nemen…

Ogen van één vader en één moeder kijken dieper dan de pijn kan gaan uit verleden naar één toekomst verloren hier, haar opgebaarde lichaam hier, het huis van alle dromen vrij hier, bloemen met vrolijke kleuren lachen uit dat wat HIER is, geen bestaan… bloemen met zonnenkleuren groeten de regenbogen van verdriet en tranen op een hemel waar…

na dagen zwoegen kwam hij aan bij de rand van de vulkaan daar heeft hij toen nog lang staan staren vlocht onderwijl z’n lange haren en uur na uur na uur doorvoelde hij het woelende vuur dat gloeide in de kille mist totdat hij het heel zeker wist toen legde hij z’n kleren af en sprong in dat verzengend graf…

als een goede vriend overlijdt en tijd even niet meer bestaat weet dan... - dat tijdloze moment - is de vriendschap die nimmer overgaat…

Hij schrok op toen zij haar lichaam verliet een schim verdween dwars door een deur die hij met moeite piepend open kreeg volgde haar de verre, lange helling op Haar stappen vormden zich in het stof donkergrijs de lucht en het licht flauw hellend naar het hoogste punt waar ergens haar gestalte zich verloor Achtergebleven zochten zijn voeten…

Hij meldde zich bij blauwe maan een kompel in de mijn bedolven. "Vader aan de lijn" en golven vreugde gingen in mij slaan. Zachtjes zwaaide in de gang de hoorn een pendel heen en weer. Zijn roepen luidde zich dit keer een weg naar mij. Het duurde lang wij spraken beiden achter glas voordat ik meer dan klanken hoorde maar niet meer dan…

Ik weet dat je me gaat verlaten Ik ben jou voor Vluchtend in een wereld zonder emotie De kick van het onverwachte Zolang ik maar niet hoef te voelen De pijn van de leegte Misschien, wen ik er zo aan te leven ongebonden Misschien, wen ik er zo aan te missen wat ik liefheb Misschien, wen ik er zo aan niet te voelen wat ik voelen moet Misschien…

het was een donderdag niets vermoedend op de bank tot het kwam die ene traan op je wang vervolgens die ene zin voor hem is de poort geopend hij heeft de stap naar de andere kant genomen de poort is gesloten en hij zal nooit meer terug kunnen komen die ene poort, gesloten voorgoed…

Zuster Immaculata scheepte zich eindelijk na veertig dienstjaren in. Liep zij met haar koffers zeulend toevallig Meester Char tegen het lijf? Haar kleur herkende hij en zij moest mee. Hij schetste het reisplan en zij keerde zich zwijgend naar de wand en werd gewaar hoe schaduwen verspringen kunnen. -------------------------------------…

als jouw tijd is gekomen zal ik samen met de zon wenen mijn tranen van koud vermengd met de hare van warm in beelden van zwart op wit weerkaatsend in schaduw van het boek des levens gewikkeld in silhouet van toekomst ik zal je as verstrooien op geurige velden van korenblauwe violen waar nieuwe stromen…

Die blik over je schouder nèt voordat de deur dichtsloeg zal ik nooit vergeten ik wilde jou de sleutel geven maar moffelde hem weg bij je afwerende gebaar het was alsof je toen al wist wat ik niet wilde weten niet wenste te zien maar moest beamen in die kille kamer naast dat hoge bed waarin je elke dag dieper wit verzonk tot je…

geloof mij als ik spreek over mijn gelopen ronde denk maar dat het helen is van een open wonde wees niet bang wanneer mijn blik stagneert als mijn weg doodlopend is en mijn fakkel nog spaarzaam walmt in een verloren nis nog eenmaal zal ik mijn bruid aanschouwen als zij is gekleed in een zwarte japon zij gaat met vaandel vooraan…

aan Betsie Ze trapten om wat ik bewaren wilde: luchtkastelen en de schemer die nog niet wanhopig leunde, me veilig door de late uren droeg. Ze spraken nooit van hoe het duister invalt en hoe dat bij de dieren gaat, dat ieder sterft en weerloos maar genadig wordt. En niemand die me zei dat sterven vraagt om stevige conditie, de vlucht…