Netgedichten

netgedicht (nr. 17.588):

stervensuur

de oude voorhang
geduldig als een wijze petemoei
vergeten stof en spraak van jaren her nog koesterend
in vouwen van haar pauwblauwe volanten
zich altoos warmend aan vergulde stralen van
wat late middagzon
bedekt het lege venster
waardoor geen bundel lachend ochtendlicht nog langer
leven binnenwaarts tot aan de sponde loodst
vergleden uren tellen kan in 't spieg'lend oog van de pendule

voor de duur van een fluistering, een ademtocht
zingt de dood en plooit zijn zware mantel rond
de broze schouders van de gaande mens

windstil -
getemperd staat de treurwilg toonloos aan
de overzijde - vangt de toegeregen draperie
haar stille wake aan bij 't luwen van de avondwind

op 't slotaccoord, plaagstoot van de speelse rukwind, die
haar snelle aftocht blaast
voltooit een zwatelend blad zijn pronte pirouette
zijgt dan blozend neer, naakt
tussen eender najaarslover
schikt zich moegestreden op het vochtig kussen
strooit haar miniscule schaduw over 't bladerrijk