Alle inzendingen over actualiteit

wij zijn gaan lopen omdat woorden onze afstand niet konden verkleinen heb jou een hand gegeven niet uit de bezittingsdrang je bent de mijne onze passen hebben we nooit in synchronie afgestemd elkaar volgen waren wij niet gewend in samen bewegen konden wij steeds wat meer toegeven zonder gezichtsverlies wij zijn elkaar…

ik zag je hand schrikken in het snel verschikken van je vingers in hun bezigzijn de snelheid van reageren was niet meer aan te leren alleen routine gaf nog structuur naast concentratie die meestal licht chaotisch de overhand kreeg was een boodschap sturen geen sinecure toch was de lach op je gezicht weer goddelijk toen…

Er was donder en bliksem Er waren hagelstenen zo groot als knikkers Die door rukwinden tegen ramen geslagen werden De deuren hielden het water niet meer tegen Het huis bood geen veiligheid meer Dor hout dacht ik nog en vluchtte Naar binnen…

wij zagen hoe water in niet aflatende kracht rotsen trotseerde bruisend en kolkend probeerde een bres in de muur te slaan om zo in alle gluiperigheid ongezien de dodelijke steek in de rug te forceren waar graniet en basalt in de schepping hun bals hebben gespeeld zijn de sterktes van voorwereldlijke kracht in verbinding met…

Ooit was us Frans een Limbo zonder bril Nog donkerharig, rap van tong en pen Het lijkt of ik die man niet meer herken Als Brusselman met baard, fool on the hill Voor Greenpeace zijn z'n plannen nog te vaag Halfbakken kool en geit gespaard: te traag!…

Verwarring heerst alom in de straat giert de angst voor mensen die de duisternis naar binnen zuigen en drinken als melk rondom de liefde voor jouw naam temidden van bloemen en gedichten de hoop spanning en plotseling de dood een verloren strijd in een bloeddorstige aarde maar liefdevol en krachtig is de hand die het hart…

Er is een dapper mens gedood Een man die tegen onrecht streed En al het mogelijke deed Aan dat wat oplossingen bood Er is een journalist geveld Integer, strijdbaar en niet bang Gedreven om in landsbelang Te straffen misdaad en geweld Hij leefde in een link, klein land Met bendes strijdend om de macht Met moord en doodslag telkens weer…

regio Liège de vensterramen worden patrijspoorten alles wat je hoort, is water, soms overstemd door een sirene…

ik heb hun stemmen allemaal gehoord in verleidelijk of dwingende toon zij opperden hun mening en helemaal niet ongewoon maar wensen ook bevestiging en graag van hun patroon natuurlijk is er vrijheid van keuze maar de pressie tot accepteren is niet zomaar af te leren blijft een uitvloeisel van macht die zich niet enkel door woorden…

Zelfs voor niet één rijksovervalmethode, Zoals die blauwe envelop in maart (Een muisje met een hele dure staart) Zijn Overweg excuses aangeboden. Laat staan – wat al zijn klachten overkoepelt – Dat er bij Overweg iets wordt versoepeld.…

nog voel ik waar jij het paradijs voor de laatste keer hebt aangeraakt je hand een goddelijk touche heeft gemaakt in de bron die alle leven raakt begiftigd met vitaliteit en inherente kracht geladen met een explosieve lach jouw beeld veranderde op slag omdat inzicht een extravagante verbondenheid gaf mystieke lading en magische…

Zeven jaren zijn omgevlogen. Mijn oudgeworden lichaam, werd geheel vernieuwd, terwijl mijn ego sliep. Ook mijn geest werd aangepakt. Gedachten werden afgebroken. Betere updates geïnstalleerd. Feiten tot inzichten verheven. Geen molecule bleef op zijn plaats. Een gerenoveerde dichter werd ik, die ik niet eerder ben geweest. Die ik dus…

Als een kamerplant wacht ik op water Water wat jij mij geeft Zonder kan ik niet groeien Tenminste, ik heb dat idee Gewend aan wat ik krijg Hier doe ik het dus maar mee Want water heb ik nodig Maar regen, daar ben ik niet van Al is het maar voor even, wachten kan ik niet lang Als een kamerplant bij het raam Kijk ik naar beneden Zo…

ik heb de wereld af zien glijden in zijn race tegen de klok met als blok aan het been de agonale genen die het beste in ons boven zouden halen als wij ons leven door hen lieten bepalen in de maatschappij woekert de entropie van steeds het beste willen zijn de snelste ook rijker en succesvol in de toevoeg vaan het eigen genenmateriaal…

mijn koosnaam is roddel ik heb dus geen respect niet voor gewone mensen noch voor de celebraties ik minacht alle reputaties die ik liever ook vermink met mijn ongerechtigheid mijn bijnaam is achterklap ik breek harten vol liefde verpest gelukkige levens met mijn altijd sluwe laster die ik zo graag citeren laat om zo van jan en alleman…

ik heb jou voor even het leven los zien laten om het opperste geluk te kunnen smaken daar in de stilte van de spaanse nacht waar jij los van alles eindelijk jezelf gelukkig zag nog voelde jij de warmte van het dakterras uitstralen naar een nog helder kleurende sterrenpracht toen was er die nacht de wens bij het verschieten…

altijd als ik jou zag pakte ik wat schaduw van je af een lieve groet of oogopslag jij lichtte op als een ander jou aandacht gaf waar jij ook kwam sprong het licht over naar een warmere vlam dus waar jij schaduw gaf wist ik dat te maskeren door eigen licht te projecteren wij zijn nooit gespot als stel maar ons samenzijn…

er haakte wat op het spiegelblad zonder zichtbare oneffenheden pas met het fingerspitzengefühl lokaliseerden we het plaats delict een oneffenheidje in de kristallen structuur als exponent van een latente frictie begin of einde van de mega breuklijn toen deze marmeren compositie zich ooit heeft gezet in herstel zal de spiegel…

De Denen hoopten op een Wembleywonder Maar Sterling zette ze een voetje dwars Er werd gevloekt en er was tandgeknars Zo gingen zij al strijdend toch ten onder Maar Makkelie krijgt code rood voortaan Om ooit nog Denemarken in te gaan…

De spanning schrijdt voort langs witte muren en de geruisloos geopende deuren droefenis welt van hart tot hart rillend van afschuw om het geweld de straat vult zich langzaam met bloemen Hollandse vlaggen en gedichten dat dooft de herinnering niet aan Peter die vecht voor zijn leven rondom het duister van de nacht dat langzaam…

liefdevol is vaak de schroom waarmee kinderen over hun droom vertellen jij hebt ook die respectvolle terughoudendheid in afstand tot onbekend in een dimensie waarin de mogelijkheden ongelimiteerd lijken in werelds verschijnen en toch zo anders van vorm en kleur dan normaal in niet te vangen nuances de droom heeft het vluchtige…

Ik ga vandaag toch bloemen leggen Bloemen leggen op de plaats delict Eerst dacht ik niets, was murw geslagen Gewend geraakt aan zoveel geweld En dat natuurlijk niet alleen in Amsterdam Noem mij de plaatsen waar het niet gebeurd Het is van alle tijden, van alle volken Geweld, misdaad, criminaliteit, moord Kortgeleden zag ik hem nog lopen…

ik heb ze verloren zien gaan de stukjes leven op weg naar een bloeiend bestaan ze knopten voortijdig steelden te lang konden de lichtroof van anderen niet aan hun kleuren vervaagden door een brandende zon guur weer vertraagde florissante rijping alom weer is aarde gebarsten en in zijn vruchtbare grond krast klimaat desastreuze…

jij was de eerste die het donkere licht een menselijke gezicht heeft gegeven waarmee velen eindelijk konden leven dat voelde hoe psychoses in geest- verruiming joegen met ogen die op jacht waren naar de ultieme uitlaadklep van onvermogen in communicatie die stokte als contacten leden tot brokken door een gestoorde motoriek…

waar de wereld uitgestorven leek bewoog nog af en toe het laatste stukje sleet dat speelde met de wind een ongelijke strijd met tijd als ongeboren kind wanneer de vlaag ten einde raad zich nog een enkele keer te buiten gaat in loos geklepper en irritant geklop is zijn geduld nu uitgeput en zoekt hij rust en luwte op waar stilte…

oudere mensen U moet zich allemaal diep schamen hiervoor En ja hoor Heer Engel traalt weer hij heeft zijn walgelijke zin voor mij het cijfer 10 min oma's en opa's wat laat u uw kleinkinderen zien honden en politiemensen voor hen het cijfer 10…

ik bewonder je diversiteit van gedachten en meningen in onze vaak heftige dialogen als voer voor psychologen ik blader terug in het kijken en vergelijken van verleden en heden met de lach van gelijk dat verbaasde me meer dan ik zou willen want een open blik is ook de hand die overbrugt wachtend op een kus ik heb lang naar je gekeken…

Hoe velen wel hard roepen kunnen, maar echt niet uitverkoren zijn. Hoe je uitgeroepen leren kunt. Hoe we bewuster overleven. Oren die zichzelf niet horen. Ogen die zichzelf niet zien. Hoe de eersten, de besten, na hard te zijn gevallen, de laatsten ontmoeten. Zoals doven leren luisteren. Blinden met een voelend hart, uiteindelijk hebben…

wat zijn excuses waard wat gebeurd is is gebeurd en valt moeilijk te vergeven slavernij heeft harten verscheurd in een vreselijk verleden ‘lijdend’ tot spijt in het heden? simpel uitgesproken woorden culturele en kindermoorden uit naam van geldzucht en de huichelende kerk werd het kwaad de ruimte geboden voor zijn vreselijke werk excuses…

ontspannen rust ik op het middag bed waar kleine uurtjes spelen met stofjes die door de warmte op hun rug worden gelegd in hun reis langs kierende gordijnen waar het licht hen beschijnt in een mistige choreografie tussen vage paladijnen zij dagen mij uit in hun onvoorspelbare tochten om vrij te zijn mee te gaan en te voelen wat verheven…