Alle inzendingen over corona

we zijn gevangen in wereld belangen leven in een tijd van virussen treurwilgen plassen tranen wat zou ons nog kunnen verbazen?…

Empathie uit de bloedbaan staat voor rood de hemel bestaat uit jagende witte wolken het blauw beslaat de zeeën die zijn overwonnen ontdekt en vergaard in verre onbekende oorden O, die frisse kleuren bundeling van saamhorigheid om af te dalen in de krochten van het hart, gedeeld door zovelen binnen de grenzen van het onvolprezen smart wat…

Dat dubbele gevoel van aan de ene kant mensen graag willen zien het liefst ook dichtbij en even vasthouden maar aan de andere kant anderen en ook jezelf niet in gevaar willen brengen ja er zijn veel mogelijkheden om toch contact te hebben maar echte aanwezigheid geeft nou eenmaal meer…

de wereld machtig en sterk en dan komt daar ineens zo'n vleermuis zo'n vlerk vernietigd in één dag het mensenwerk werk…

Het ondenkbare is gekomen in ons leven. Een virus heeft toegeslagen, het maakt mensen bang en verdrietig. Hoelang moeten wij ons nog aan de voorschriften houden, ook al is er een klein beetje verbetering! Het sociale leven is voor vele mensen op een nieuw dieptepunt gekomen. Het is eigenlijk mensonterend als je zo in je vrijheid…

vaag lichten zij nog op in matte schittering draden vol onzekerheid zijn gegroeid in lange nachten zonder stem omdat wij naar antwoorden smachten maar formuleren geeft geen rust roept alleen maar andere vragen terug de snelheid is beangstigend zonder oplossing breekt morgen weer als dag ik kijk naar mijn gordijnen die harder…

Weken met tijd lagen achter ons, een zee van tijd, waarin soms verveling als een vloedgolf ons belaagde. Nu, geen uren, geen dagen, geen tijd meer. De zee heeft zich teruggetrokken. Ruimt groeit almaar, moeilijk definieerbaar, een prettige doezeling. Morgen komt de tijd weer opzetten, agressiever dan ooit. Agenda's vullen zich…

de foto zegt eigenlijk genoeg het gevoel evenaren van toen dat gaat mij voorlopig niet lukken veel is melancholie doch deze pijn zit zoveel dieper zodat ik er misschien maar eens een chanson de chagrin over zou moeten schrijven Lejo…

Het is half bewolkt en de zon wil er wel doorheen komen, maar dat is moeilijk. Stil is het wel met wat vogels en een prachtige vlinder om mij heen. Een lichte wind maakt het wat koeler, maar het is droog. Zon, je geeft zoveel warmte en liefde, kom maar door de wolken heen. Wij zitten allen in moeilijke tijden we hebben toch…

Wij zijn in oorlog met een gevaarlijke vijand we noemen hem Corona of Covid 19 naar 't ons belieft, hij die ons heeft gegrieft door ons land aan te vallen, talrijke slachtoffers zijn er al gevallen De overheid heeft ons in bescherming genomen veiligheid maatregelen genomen om de vijand op afstand te houden Wij zijn in quarantaine…

Corona ontwrichtte verbijsterend veel (het dichten daarover viel eerst veel te zwaar). Het drong zich naar binnen, er bleef weinig heel. Een knuffel werd afstand, een kus slechts gebaar. Een vijand die “eigenlijk” niet werd verwacht, Vernietigde levens; het heden werd “toen”. Maar zorgers en dokters ontwikkelden kracht. Toch wordt het, geloof…

we moeten versoepelen maar morgen nog niet zeker weten we zijn er nog niet het heeft geen zin het te ontkennen beter is het om er maar gewoon aan te wennen…

Een wat frisse ochtend, maar wel met een lekker zonnetje. Wij zijn dan wel beperkt in de dingen die we mogen doen, maar het is gelukkig wel mooi weer. De vogels hoor je fluiten, meerkoetjes zwemmen in de sloot, een prachtig gezicht om te zien. Klussen in en rondom je huis, misschien doe je nu dingen, waar je normaal niet aan toekomt…

Het eerst Corona Koor Concert door Het Vocaal Ensemble Rotterdam in de Citykerk Het Steiger te Rotterdam komt zo spoedig als maar mogelijk met 'muziekprof' en 'coronaproof' natuurlijk met het podium op afstand plexiglas op anderhalve meter tussen de zangers en zangeressen en de instrumentalisten, het orkest de dirigent op afstand,…

rondom witte muren staat een engelen wacht steriele mondkapjes in vriendelijke gezichten met in hun handen glinsterend metaal zuurstof maskers het barmhartige verhaal doet ons denken aan hemelse geschenken zoete druiven trossen van de wijnstok liefde vormen die niet wijken maar als torens prijken…

de stilte kruipt in de muren ik krijg witte handschoenen aan ik weet niet meer wat er gebeurt ik voel de harteklop van het leven niet laten we elkaar schrijven dan zien we elkaar…

Ik doe een oproep aan de UBG In casu aan hun CEO Van Dissel Trek s.v.p. geen al te zware wissel Op jongeren - zit ú daar nou nooit mee En sporters - voelt dat niet als een verwijt Dat u de hele samenleving splijt?!…

Hij had gesproken zijne excellentie de MP en ik moet zeggen, ik vond het excellent hij is mijn man niet en niet van mijn partij maar hij droeg goed voor en zeer invoelend maar hem, het, ik had het ook wel weer gehad ik was 't zat, ik wilde uit huis naar de stad wandelen van de Jordaan naar de ontsex-ste Wallen via ‘t Damrak, de Dam terug…

Zoals Annechien het woord 'corona' zegt, klinkt het als een feestmaal...…

(HW:) 't Is moeilijk bescheiden te blijven Voor mij, want die aap dat ben ik, Ik heb nog veel verzen te schrijven Aan Van Buren, die maakt zich zo dik Eerst moet je mijn haar fatsoeneren Niet te kort niet te lang niet te stijf Maar gedekt, dat het past bij m'n lijf En niet te veel gel erop smeren! Soms denk ik, ach was ik maar kaal…

Goede tijden, slechte tijden het stond mijlen ver van me af maar nu met anderhalve meter tv ga ik kijken, kijk ik iedere dag…

behoedzaam glijden we naar mei een koude maand voorbij het diepe dal van een onpeilbaar heelal omgeven door nieuwe kracht voor onze vertwijfeling een lichtstraal van de ochtendzon glijdt verder als maar verder hier en overal 't licht der wereld door 't blauw heelal raakt de boomschors en verlicht…

lange adem, diepe zucht het is nog benauwd er wordt gerouwd we raken aan met koude huid hartverwarmend is elk geluid “het loket gaat nog niet open” er staat een lange rij anderhalve meter zij aan zij de hulpeloze troosteloze de “ goddeloze” boze een verloren zaak en handel er is geen voorrang wachten duurt lang iedereen is even…

het is nauwelijks te verwerken als mensen hun eigen visie niet meer mogen neerpennen wanneer systemen boven mensen uit dreigen te groeien dat veelal voorzichtig begint met een hint in een door angst verzwakte maatschappij en dat we dan ondanks het onrecht voortkomende uit de maatschappij strijdbaar mogen zijn om proberen het goede…

zomaar een foto van een straatje genomen tijdens de vakantie van vorig jaar de toen nog aangename rust maakte ons blij met de ogen van vandaag zien we hier een corona straatje met de sinistere verlatenheid die we herkennen in onze steden zo snel kan de kijk op wereldse zaken veranderen dacht ik onlangs bij het bekijken van deze foto…

Het nieuwe virus van oorsprong uit China houden we jaren…

Een paraplu schuift over de dag, de hand die hem beroert als scherm tegen een onbekende regen en scheurt elke dag een pagina van de kalender af, we zoeken naar de juiste woorden, ze zijn niet te plaatsen, ze passen in geen enkel alfabet, gemorst, verwaaid in de branding van de toekomst, verstart alles wat zeker was, verrijst…

Solitaire nomaden nu honkvast geworteld klimmen hoog zonder gêne en voorbehoud Hoogvliegers tussen de planken van wambuis en heide van 't Hoog Veluwse Deelerwoud Aangevreten door zwermen muskieten waaiend met winden in de stratosfeer Door jachtige wolken verjaagd door de hitte van bosbrandenvuren van mediterraan hout…

‘k zou zo graag over iets anders schrijven iets van tijden geleden toen we onbezonnen deden zomaar handen schudden kennis maken, in liefde aanraken ‘k zou zo graag het woord niet kennen de beelden evenmin ‘k heb zo’n onbedwingbaar zin om net te doen als toen je zomaar om je hals te vliegen ‘t zou toch zomaar kunnen...…

ik leef, in deze corona tijdperk, ik adem vreugde leed virussen lust insecten fijnstof valse informatie in door de flanken van wie ik mag zijn, leugenachtige detectoren met een op een zelfreflecterend feitelijk waanzinnige waarneming ontmoedigen mij niet dat ik dat wil, maar dat umheimliche gevoel van het niet meer verbonden willen…