Alle inzendingen over overig

Het zoemen van een mug gauw onder de dekens en wel vlug het is een irritant geluid maar je wilt je bed niet uit dan maar een lichtje laten schijnen in de hoop dat de mug zal verdwijnen ik denk dat ik lang kan wachten hij bundelt al zijn krachten en zoemt lekker voort beest je maakt mij gestoord dan maar uit bed raak, de mug zit op de muur…

't Liefste wat ik weet is dichten, Dat is: van de innerlijke gezichten Woorden maken. Die doen ontwaken In andren wat ik zie; — Zodat van vreemd en menig Wij worden vriend en enig: Zielen raken Elkaar en slaken Een zucht, een melodie.…

Ik heb mijn oude schoenen buiten bij het grofvuil gezet de gaten zaten er al in mijn oude kleren heb ik weggegooid zelfs het Leger des Heils zag er geen brood meer in mijn oude boeken heb ik keurig in een doos bewaard misschien om nog eens in terug te kijken naar de kennis die ik er mee heb vergaard ik heb nu alles opgeruimd en ik denk…

blaas een luchtkussentje vol met het oog op morgen voor wanneer jij er niet meer bent uit voorzorg zodat straks je nabestaanden postuum over je laatste adem kunnen beschikken als troost of is dit erg naïef…

Het Graf sprak eens het Roosje aan: - Wat moet er met de dauw gedaan, Waarvan uw blaadjes blinken? - - En gij, hernam het Roosje toen, Wat wilt gij met de doden doen, Die in uw diepte zinken? - Het Roosje zei: - Ik zal te nacht De dauw, die mij de morgen bracht, Tot honigdruppels menglen! - - En ik, lief Roosje! zei het Graf, De doden, die…

Als los zand hangen de woorden aan elkaar dichten valt me zwaar hier en daar een zin en af toe een ingeving een magiër wil ik even zijn echter, voor mijn gemoedsrust een stuk lichter altijd een dichter.…

Als iets je tegenzit, zit het niet mee, als iets je tegenvalt, valt het niet mee, als iets je tegenstaat staat het erbij, alsof er nooit iets anders gestaan heeft, alhoewel: met een beetje tegenzin dan!…

In je ogen woedt een storm, niet door mij te temmen Je houding is op oorlogspad, niet door mij te remmen Je lippen smakken lustvol op elkaar, niet door mij te voldoen En toch smeken je ogen, om die ene zoen Je voeten schuiven heen en weer, je bent toch wat nerveus Je handen in je zakken en ik heb bijna geen keus Je schouders hangen naar benee…

Flarden van verlangen hinken op een gedachte van leven oeverloos verder niet ziend Spoelen grondzeeèn de bodem los van bestaan het wit slechts als schuimkoppen Op grauwe golven doet monotoon motorisch geweld het scheepsdek verlangend trillen Patrijspoorten kijken schimmig van binnen naar buiten slechts achter druilerige regengordijnen…

Amsterdam bij nacht het is een pracht de grachten verlicht een machtig gezicht de oude gebouwen zo mooi om te aanschouwen ik geniet van Amsterdam waar ik als klein meisje ter wereld kwam nu woon ik aan het IJ pontje varen als een vogel zo vrij Amsterdam wat ben je mooi (ondanks de rommelige rotzooi).…

want pas voorbij de spiegel begint de onbewuste realiteit als fantasie en werkelijkheid zich geleidelijk vermengen tot een nieuwe werkelijkheid die warm blijft hangen tot het ochtendgloren genieten is geen niet zeggen tegen breekbare dromen breekbaar is vaak kostbaar al te licht ontvlambaar om de spiegel niet te breken spiegelbeeld…

Voor in de klas leergierig als ik was Grieks, Frans, Latijn zou de wereld altijd zo zijn briefje van Miriam alsof mijn gedachten bij haar waren het was René naar wie ik smachtte maar alles had zijn regelmaat het lawaai van de straat die naast de school liep klonk als muziek de oude iep die op het schoolplein in de middaguren zijn…

Jij leest mij. De diepste gewrochten van mijn ziel liggen open voor jou. Hoezeer ik ook proberen zou mijn geest te sluiten, jij treedt binnen altijd vind je mijn levensader en vaar je mee met mijn bloed op weg naar mijn hart. Jij leeft in mij.…

op een dag ben je er niet meer bij, een zekere verandering verplaatst de toekomst je deed mee je doet er niet meer toe, met een beetje mazzel dementeer je nog enige tijd onbewust van wat eens was…

de dag staat op de zon schilfert zilver met een gouden rand dageraad wakkert wolken en takkenkransen aan tot een volle kus op de mond ik mag er weer zijn…

De dag kruipt de kamer binnen de regen tikt met de regelmaat van een klok tegen de ramen hier in de kamer is het kermen van de wind te horen hij huilt als was het een kind de zon heeft zich verscholen achter zwarte wolken maar dit alles is slechts tijdelijk natuur en tijd zijn onafscheidelijk gaan door en volgen hun eigen spoor.…

Zolang je maar niet naar de uitslag kijkt blijft de illusie bestaan dat je de hoofdprijs gewonnen zou kunnen hebben…

censuur maakt verzwegen gedichten teder als het eerste loof aan bomen na een lange winter ogenschijnlijk nietszeggende woorden die teneinde raad van zich doen spreken in doodstil duister zoals geluk bij het ochtendgloren kan zijn wanneer je ziet dat er een gedicht is geboren…

Stoppels op het veld kraaien zwart van begeerte meer staat op het spel populieren werpen al hun schaduw ver vooruit al wat krijst of krast doet het minder luid tussen het rijshout langs de sloot ziften muggen het avondgoud…

de vrouw was van wind dreef voorbij schaapjeswolken (wilde haar ogen drinken, lezen) lossen op stuifmeel van gewaarwording verwaait al het water van de zee zaailingen naar waar ter wereld zend je ze om haar te zoeken moet ik groter dan het firmament van ruimte en van tijd achter randen vinden wat verschoof…

Dichten is zoiets je moet het graag doen zei ik liefde is een must geen woorden teveel niet dat ik de letters tel de lettergrepen Amberkleurig haar armen haar schouders ontbloot spierwit het klavier ze speelde Rachmaninov weemoed overviel me schier…

Vlinders eerst strijken dan pas frituren zeg je worden ze lekker knapperig insecten zijn toch gezond? Verraden door een moedervlek werd je druppelvanger in de woestijn zag alleen vogeltjes cirkelen met raampjes voor passagiers Ik nam je mee naar de waterval en bij elk niveau plukten we rode rozen thuis vulden we grote groene olijven als…

Terreinknechten met kapsels van graniet rollen lange slanke benen van hun haspel blazen strandballen vol dobbelstenen op het blauwe gras en langs de kant verkoopt een winkeltje in konijnenpak verse penen en nu de schapen met herdershondoren zijn verkast en ook de rij ziekenhuisbedden zijn verdwenen stappen de spelers uit de tunnel als…

Op het schilderij staan wat appels, blozend, wat peren, vrolijk ogend en nog wat donkere dadels allemaal op een schaal. Dit fruit is nu vereeuwigd er gaat een onherroepelijke stilte vanuit. Gevangen op een doek een altijd durende rust waarmee een moment het ons omringende lawaai is gesust.…

een gedicht doet er toe afsluitend voelt het pijn droefenis want een blanke neger zingt de blues dat is een gedicht…

Donderstraal met hemels water langs haar lippen en haar schouders. Druppelend als tranen op de dag dat zij haar vader liet. Bloemen die langs paarden gaan en dochters die met zonen vrijen. De poederdoos nog in de tas gelaten en de tas, blind, in de bus gezet. Vlam, zucht, sigaret.…

Als achter ons de poorten sluiten strijken we neer een ieder zwijgend het stroeve licht ons lot beklijvend in dit godverloren oord we trekken soep van oude botten staren elkaar in starre ogen het is alsof wolken vonken stelen uit onze kruinen, wijd geopend weigert de nacht de zucht naar sterren en sterven gebeden op dansend vuur van vers…

Verlangen reikt verder dan begeren warmte geeft zoveel meer dan vuur geen zee die deze diepte kan bevatten in beken vindt men water nooit zo puur. Bergen zullen nooit tot deze hoogte stijgen er kunnen geen dalen zijn die dieper gaan wouden niet groener of bomen hoger zijn geen velden begroeit met geler graan. Wolken kunnen niet sneller zeilen…

hij werd neergezet op de vaalt der voorbijen zag driften en jolijt van de vigerenden wist dat hun tijd nog komen zou…

Ik mis je wel je kleine scherpe ogen je zachte stem als ik bij je kwam bleven je handen zacht over mijn gezicht gaan af en toe verscheen er een glimlach alsof je zeggen wilde ik weet dat het dag is in het diepste duister van je geest wist je misschien nog alles wat eens was dat ik je zoon was geweest.…