Alle inzendingen over verdriet

Wanneer ochtend geen nieuwe morgen meer is en de nacht haar vals licht ontwijkt ademen uren in alle rust de tijd in en uit de wind waait tijdloos door alle dagen glimlachend schrijdt de klok wijselijk voorbij verloren gewaand verlangen waar het gewonde hart weken snijdt splijt een eerste narcis de aarde in licht bevroren grond, haar hart…

Leg jouw wonden bij mij neer Zo groot en zo verborgen Ik zal ze goed verzorgen Geef mij jouw diepste zeer Herkenbaar, al jouw pijn Ik was wie jij nu bent Ik heb het ook gekend Ik wil graag bij jou zijn Terwijl je in de spiegel kijkt Zie je niets dan al je wonden Verborgen en verbonden Maar niets is wat het lijkt Ik zie…

Ik voel de golven in mijn donder ruik in gedachten weer die zee zie de foto's op mijn netvlies ik spartel niet meer en drijf mee hoger, lager, wat kan het schelen gewoon op het ritme van de wind ik wil dit water niet meer delen wil mij verstoppen als een kind ik ga steeds trager, proef het zout zwem slag voor slag terug in de tijd wil…

Aan de rand van de nacht bots ik tegen nooit sluitende ogen, het schreien van een kind maakt zich los uit mijn lijf. In de diepste schemer liggen kreten verborgen, verdrukt door het zwijgen van een grondloze tijd. Scherp spuwt de wind naar vreemde geuren, ruw beukt de dood rond een donkere zerk. Stemmen klinken dof onder dorre…

Geruisloos meandert het verdrietstillende licht speurend door mijn kaalgeslagen landschap op zoek naar ankerplaatsen waar het gericht mijn bestaan geheel verduisterde. De stap, niet meer gezet hangt bevroren in het tij dat nog niet keert doch vluchtig aan mijn zij zich schuchter bekend tracht te maken om het voorhangsel te scheuren…

ik wil alleen nog maar huilen tot alle rivieren, waarin mijn tranen stromen, zijn opgedroogd en ik het zout proef van de pijn van het gemis en alleen zijn van de breuk in mijn hart…

Als een kunst verheven Een aquarel van tranen Glinsterend en zo zuiver Prachtig gevormde banen In emoties gevangen beelden Geven ware gevoelens weer Een tentoonstelling in het heden Gevoed door druppels oud zeer Een galerie vol trieste kunst Trekt bezoekers bij de vleet Mensen als een levende aquarel Tonen openheid van diep leed…

Ik heb het geluid van jouw val uit het niets op de vloer niet gehoord omdat mijn hart zo keihard brak.…

Bouwval. Wrokkige muren proberen de vermolmde vensters te dichten. Haatdragend roepen ze de straffe wind om hulp. Maar niet de wind, een ijle zonnestraal valt binnen en glanst een rechthoek van zilver om glas. Ik pak het lijstje op. Hartverscheurend zwart-wit, weerloos, onwetend het schriele jongenslijfje, kijkt ze van me weg.…

Ooit beklommen wij onze berg, van bestaan, ontelbare keren woorden op het grillig pad op bestemde hoogte en in diepe meren. Vooruit vlogen verliefde schaduwen van naam op uitzicht en de euforie die langs de wolken van een ver verleden in een poel van vrijheid gleden. Het was de grote sprong, van bloesem; de droom in niemandsland en eeuwigheid…

mijn handen strelen liefdevol over jouw gezicht een kleurenafdruk van een foto is wat er hier voor me ligt tranen vallen neder kleuren lijken te vervagen het gemis doet zoveel pijn is even niet te dragen toch moet ik door door met het leven omdat ik nog zoveel aan mensen heb te geven mijn leven is niet klaar er is nog zoveel te doen…

Zij begint de dag zonder vragen heel haar wezen straalt het uit zij is een vrouw zonder lagen koud en kil, geeft geen geluid Zij roept de morgen stil binnen verscheurt de afgelopen nacht zij houdt van hem, zonder beminnen krijt woordloos om stille kracht Zij zal de middag niet meer voelen zoekt voorbij de zon naar een regenboog zij ziet…

Ik kan zo toch niet verder Het gemis is veel te zwaar Hoe moet ik nu toch leven Vertelde jij mij dat maar Maar alles wat er nog is Is niets meer dan zwijgen Een afstand vreselijk groot Niet dichterbij te krijgen Wat moet ik nu zonder jou Heb er van alles aan gedaan Maar niets geeft nog mij rust Nu jij van mij bent weggegaan…..…

vergeef me als ik even niet verbergen kan de pijn die in mij schuilt vergeef me als ik je even niet versta omdat mijn hart zo hard huilt vergeef me als ik overmand word door gevoelens die mij verplichten om soms toe te geven vergeef me op mijn momenten van zwakte voor al het moeilijke in mijn leven het is niet altijd makkelijk te lijden…

tranen zonder betekenis Stromend zonder enig doel Weet niet wat de reden is verdriet is alles wat ik voel De tranen ze stromen als een kraan nu ligtjes open gezet verdriet niet te achterhalen als een douche geheel aangezet tranen ze vallen als een waterval zo naar beneden de pijn verdoofd maar voelbaar Geen vertrouwen in het heden…

Het snerpt door mijn hoofd die weg, die kronkels, het zwaailicht blauw, dat krassende geluid, die scherven, overal is er misschien nog slipgevaar, gewoon een stranden, vlak voor het einde, een klein beetje tijdloos, geen vangrail, maar de invoegstrook zomaar een vraag, dat is toch niet teveel gevraagd, schenk dan verdomme dat laatste glas…

Zelfs de woorden huilen letters zinnen zoeken een zakdoek voor troost, weer is daar de nieuwe morgen en nog het niet begrijpen het spel dat wordt gespeeld door de uren van de dag, wordt ontkracht door een slapeloze nacht waar werkelijkheid overloopt in droom loos weten naar die toekomst waar jij geen jou meer is, vier geen geheel meer…

Regel zonder spatie, klanken zonder kleur, woorden zonder klemtoon, bloemen zonder geur... De tijd blijft het herhalen, en overschaduwt het gelaat... Van onbezonnen vreugde, in kilte schuilt verraad... De vloot der passie zinkt... zoals het langzaam de zee in glijdt het boek nog onbeschreven, onvoltooid verleden tijd...…

Ik lig helemaal alleen op bed en de muren komen op mij af mijn optimisme komt in verzet door de narigheid die jij mij gaf Het gat wat door jou is geslagen is zwart, eindeloos en leeg strompelend over lange dagen voel ik niet eens dat ik beweeg Wat heeft het leven nu nog voor zin met deze vloed van doffe ellende ik sta niet meer voor mezelf…

Er zit een meisje achter het raam, Ze heeft blonde haren Al uren zit ze op die plek, Triestig voor zich uit te staren Er zit een meisje achter het raam, Haar hand drukt op het glas Ze kijkt verlangend naar buiten, Wist ik maar wie ze was Er zit een meisje achter het raam, Haar ogen kijken bang Gedachten schieten door haar hoofd, Een traan…

Toen was jij er nog, kleine zus, zonder zorgen waren wij op de schouders van onze papa verdriet kon nog worden gesust. Weet jij het nog krullebol, van ons kattenkwaad, tot wanhoop van onze mama maar in 1 - 2 - 3 weggekust? Maar nu kraait de haat al jaren en hinnikt de nachtmerrie: het is voor altijd voorbij, het was slechts een illusie…

Leeg is nu het lichaam strak kijk ik mij aan verbeten wil de geest niet breken, houdt het weten vast in monddicht, star strepen lippen loze lijnen, stom staren ogen in het verschiet, waar net boven de laatste golf ochtendrood verschijnt zachte stralen klimmen omhoog, zoeken een licht spoor, driftig sluit ik beide ogen, kijk naar…

Stille wegen donkere lucht zacht geregen en ik zucht Droeve uren en zware mist Al één uur en weer vergist Kille nachten bij verre maan In gedachten kom jij eraan Stille paden donkere nood dalende bladen Ik wil dood..…

Teder raak ik harde snaren van onbespeeld verdriet, zacht streelt de ondergaande zon noten op verbleekt papier het voorjaar walst licht nader in de verte hoort zij klanken van zwoel gezongen woorden, langzaam groeit tijd door de de dagen, op mijn naakte huid speelt kippenvel met trillingen van ooit bespeeld verlangen het laatste…

Denkend aan de dode dagen tussen grote grijze graven, komen kleurige Chrysanten me levend voor de geest. Een pot voor hem, een pot voor haar, een pot voor 't kleintje dat doodziekjes is geweest. Hier heb je je speelgoedkonijntje, kleintje, je had zoveel troost aan dat pluchen beest. Droeve dromen druilen en tranen druppen neer, maar…

Om de stilte van zacht daglicht heen vinden vogels jouw ziel hun vlucht maakt dat ik lach en ween daar, waar de stilte viel De zon gaat waar de tijd dat wil, ik kijk naar wat beweegt zo draait jouw schaduw om mijn spil als de dag zich langzaam leegt De dageraad ben ik voorbij, doch alles is me na als in vogelvlucht jouw ziel in mij maakt…

Haar doffe ogen staren in het grijs Haar gedachten verward als schapenwolken op een regendag Haar gevoelens gaan van links naar rechts Ze geeft om niets bang om keuzes te maken alleen de vraag die geen antwoord heeft wordt vermeden. Als flarden vormen woorden zinnen vormen gevoel die in haar kolken Alleen de zwarte nacht die haar kent…

zij is verschroeide aarde wie haar bezat, heeft haar verzengd en liet slechts sintels na zij is een schim, een schimmel in de nacht een postkoetspaard slecht afgetuigd een magere merrie zonder zadel die zich bijna benaderen laat zij hinnikt niet, zij heeft het graag als men haar flanken streelt zij wenkt, zij zwenkt, ontwijkt de sporen…

Zo wit als een porselein, emotieloos omdat het zo gemaakt is. Het raken van de vloer zal je nooit vergeten, de rode druppels langs het gezicht. De kracht die je mij geeft zo fijn, of heb ik het toch mis? Mijn gedachten zijn bezeten, je leven voor altijd belicht.…

en nadat ik mijn muiltjes uit deed likte ik de blaren van mijn voeten je bent een rots in de stroming ook het middelpunt van de rivier, leef ik om dood te gaan of om te overleven ik ben niet eerlijk, niet vrijgevig maar ik ben tenminste hier.…