Alle inzendingen over verdriet

Het snerpt door mijn hoofd die weg, die kronkels, het zwaailicht blauw, dat krassende geluid, die scherven, overal is er misschien nog slipgevaar, gewoon een stranden, vlak voor het einde, een klein beetje tijdloos, geen vangrail, maar de invoegstrook zomaar een vraag, dat is toch niet teveel gevraagd, schenk dan verdomme dat laatste glas…

Zelfs de woorden huilen letters zinnen zoeken een zakdoek voor troost, weer is daar de nieuwe morgen en nog het niet begrijpen het spel dat wordt gespeeld door de uren van de dag, wordt ontkracht door een slapeloze nacht waar werkelijkheid overloopt in droom loos weten naar die toekomst waar jij geen jou meer is, vier geen geheel meer…

Regel zonder spatie, klanken zonder kleur, woorden zonder klemtoon, bloemen zonder geur... De tijd blijft het herhalen, en overschaduwt het gelaat... Van onbezonnen vreugde, in kilte schuilt verraad... De vloot der passie zinkt... zoals het langzaam de zee in glijdt het boek nog onbeschreven, onvoltooid verleden tijd...…

Ik lig helemaal alleen op bed en de muren komen op mij af mijn optimisme komt in verzet door de narigheid die jij mij gaf Het gat wat door jou is geslagen is zwart, eindeloos en leeg strompelend over lange dagen voel ik niet eens dat ik beweeg Wat heeft het leven nu nog voor zin met deze vloed van doffe ellende ik sta niet meer voor mezelf…

Er zit een meisje achter het raam, Ze heeft blonde haren Al uren zit ze op die plek, Triestig voor zich uit te staren Er zit een meisje achter het raam, Haar hand drukt op het glas Ze kijkt verlangend naar buiten, Wist ik maar wie ze was Er zit een meisje achter het raam, Haar ogen kijken bang Gedachten schieten door haar hoofd, Een traan…

Toen was jij er nog, kleine zus, zonder zorgen waren wij op de schouders van onze papa verdriet kon nog worden gesust. Weet jij het nog krullebol, van ons kattenkwaad, tot wanhoop van onze mama maar in 1 - 2 - 3 weggekust? Maar nu kraait de haat al jaren en hinnikt de nachtmerrie: het is voor altijd voorbij, het was slechts een illusie…

Leeg is nu het lichaam strak kijk ik mij aan verbeten wil de geest niet breken, houdt het weten vast in monddicht, star strepen lippen loze lijnen, stom staren ogen in het verschiet, waar net boven de laatste golf ochtendrood verschijnt zachte stralen klimmen omhoog, zoeken een licht spoor, driftig sluit ik beide ogen, kijk naar…

Stille wegen donkere lucht zacht geregen en ik zucht Droeve uren en zware mist Al één uur en weer vergist Kille nachten bij verre maan In gedachten kom jij eraan Stille paden donkere nood dalende bladen Ik wil dood..…

Teder raak ik harde snaren van onbespeeld verdriet, zacht streelt de ondergaande zon noten op verbleekt papier het voorjaar walst licht nader in de verte hoort zij klanken van zwoel gezongen woorden, langzaam groeit tijd door de de dagen, op mijn naakte huid speelt kippenvel met trillingen van ooit bespeeld verlangen het laatste…

Denkend aan de dode dagen tussen grote grijze graven, komen kleurige Chrysanten me levend voor de geest. Een pot voor hem, een pot voor haar, een pot voor 't kleintje dat doodziekjes is geweest. Hier heb je je speelgoedkonijntje, kleintje, je had zoveel troost aan dat pluchen beest. Droeve dromen druilen en tranen druppen neer, maar…

Om de stilte van zacht daglicht heen vinden vogels jouw ziel hun vlucht maakt dat ik lach en ween daar, waar de stilte viel De zon gaat waar de tijd dat wil, ik kijk naar wat beweegt zo draait jouw schaduw om mijn spil als de dag zich langzaam leegt De dageraad ben ik voorbij, doch alles is me na als in vogelvlucht jouw ziel in mij maakt…

Haar doffe ogen staren in het grijs Haar gedachten verward als schapenwolken op een regendag Haar gevoelens gaan van links naar rechts Ze geeft om niets bang om keuzes te maken alleen de vraag die geen antwoord heeft wordt vermeden. Als flarden vormen woorden zinnen vormen gevoel die in haar kolken Alleen de zwarte nacht die haar kent…

zij is verschroeide aarde wie haar bezat, heeft haar verzengd en liet slechts sintels na zij is een schim, een schimmel in de nacht een postkoetspaard slecht afgetuigd een magere merrie zonder zadel die zich bijna benaderen laat zij hinnikt niet, zij heeft het graag als men haar flanken streelt zij wenkt, zij zwenkt, ontwijkt de sporen…

Zo wit als een porselein, emotieloos omdat het zo gemaakt is. Het raken van de vloer zal je nooit vergeten, de rode druppels langs het gezicht. De kracht die je mij geeft zo fijn, of heb ik het toch mis? Mijn gedachten zijn bezeten, je leven voor altijd belicht.…

en nadat ik mijn muiltjes uit deed likte ik de blaren van mijn voeten je bent een rots in de stroming ook het middelpunt van de rivier, leef ik om dood te gaan of om te overleven ik ben niet eerlijk, niet vrijgevig maar ik ben tenminste hier.…

Tranen staan ongeduldig in de rij, wachten gespannen op het moment waarop jij ze de vrije loop laat, het moment dat ze je ogen rood kleuren, rode baantjes op je wangen tekenen, waarna ze opgevangen worden in je zakdoek.…

Droevige gedachten opgeborgen, voor de dag van morgen, om ze samen te delen, met jan en alle man, die het wat kan schelen, zo worden droevige momenten, momenten met en voor elkaar.…

Dag papa zeg ik, dag. Maar jij, je hoort me niet. En ik heb het gevoel dat je me ook niet ziet. Ik ben je kind en ergens brandt een diepe stille pijn, omdat wat ik graag wil er nooit meer echt zal zijn. Waarom je zo geworden bent? ik weet het eerlijk niet, Een andere man heb ik gekend, dit doet me zo'n verdriet. Sloeg ik een andere weg…

zoals de wegtrekkende zee in snokjes stuiptrekgewijs afstand neemt van strand en vasteland zo neem ik afstand van jou: de vloed is uitgewoed de tsunami van passie passé tijden van ebbe strekken strand tot arena voor verbaal gevecht beslecht in afweer en afkeer in ijzige kilte ontvouwt zich beklijvend besef van schrijnend gebrek aan…

Spanningen en wanhoop in mijn lijf en geen enkele uitweg kunnen vinden zodat ik steeds verder in ’t diepe drijf en duisternis mij tracht te verslinden Spanningen en verdriet in elke spier en verkramt mijn levensdagen leiden alsmaar maar in mij de gruwelijke pijn en die vreselijke drang mij te snijden Spanningen en ontreddering in mij…

Was het dwaas van mij te denken Dat jij mij nooit meer zou verlaten? Heb ik dan te makkelijk gedacht Toen ik met jou heb zitten praten? Ik heb mijn vertrouwen aan jou geschonken Heb ik toen misschien gefaald? Of heb ik de woorden van mijn ziel Naar iets onbereikbaars toe vertaald? Was ik de waarheid voorbij gelopen Toen ik jou in mijn wereld…

Schreeuw in het donker Vuile handen onder lakens Hoop om te verlossen en toch wilen sterven Zelfbeeld graaft zich dieper in Mensen, zo meelevend maar niets kunnen begrijpen Kinderen, zij zullen nooit winnen van smerige handen…

Treurend dweil ik tranen van mijn wangen op het puntje van mijn neus weg is al mijn verlangen weg is mijn verdriet echt, het leven bestaat voor even niet. Iedere vorm van gevoel is weg je ziet me staan maar meer ook niet ik kijk je niet aan en laat maar gaan het is niets. Flirtend met de natuur speel ik met gedachten jouw gedachten…

Het wordt al nacht en toch blijf ik ik ga niet meer ik wacht Als de koele schaduw van mijn leed nog koeler wordt zal ik nog wachten Als de bladeren vallen en als zand de ware grond verbergt en geen plant nog groeit zal ik nog steeds wachten Als een mooie roos wanhopig treurt na haar bloei zal ik nog langer wachten Als de wolken…

ik heb de rots gebroken mijn eigen jeugd gewroken ben mild geworden in een stenig land alles met de blote hand verwond bij het splijten mijn armen laten openrijten aan de scherpte van het puin maar alles is nu eindelijk weg het zicht is vrij en ruim nog groeit er niets uit zaden die op een later leven wachten in blakerende zon en diepvrieskoude…

Over onzin dan gesproken, als men iets niet heel begrijpt, over ogen die geloken, het zicht langzaam naar beneden glijdt. Over waarheid en ook leugens even zwaar of even licht, maar komt altijd bovendrijven en dat noemt men het gewicht?!…

De vrees der Goden onbemind verdriet verscheurd slecht gezind Niemand geen arm, geen schouder verlaten, donker met de dag... ouder Je gezicht vegeten, onherkenbaar niets rest alles wordt te zwaar De tunnel lonkt aan het einde licht een laatste zucht voor de dood gezwicht…

Donker en klein. Stil en met de ogen die ontwaken na slapeloze gebeden is ze weer een kind. In een eenzaam bed vol verloren dromen en speelgoed dat haar wakker maakt in de tijd die begon als een kinderdroom met momenten van slapeloos geluk. De stemmen fluisterden en vonden haar gemaakt…

Prangende vragen, waar geen antwoord op komt. Duisternis zonder dat de zon opkomt. Moordende woorden, die kwetsen als pijlen. Lettergrepen die gesproken worden maar in sneltempo weer vergeten zijn Getemperde liefde, waar haat in schuilt. Hartverscheurende taferelen, zonder enig greintje medelijden. Ontembaar water dat in de diepte verdwijnt…

Ik strijk de kwast langs jaren vang gehuilde tranen op slik verdriet vooruit naar morgen verscheurd door gedachten breekt mijn lach de kalender door de laatste weken ik tel stil op mijn vingers de laatste dagen, een witte cirkel om mijn ringvinger tekent de tijd, aan de linkerkant waar het hart hoort te zitten, is…