Netgedichten

netgedicht (nr. 6.729):

Koning van Niemandsland

Er ging een schokgolf door mij
Ergens heel laag en verraderlijk traag opgewekt
Als een roep die je nauwelijks herkent

Gehinderd in mijn drift
Reken ik mijn gebreken door
Vloek naar God en baas en vrouw

In een vlaag van verveling
Kruip ik op de troon, een kreupele koning
Mijn dorre lenden jeuken

Een draak buigt over de schatkist
Snuift boven de goudklomp
Houdt de stoottroepen tegen
Haalt de vloot uit koers

De duisternis dikt in, dijt uit
De bron verdampt
Overal komt de dood zich moeien

Dan ontmoet ik mijn dubbelganger
De schim die voor me uit loopt

Dan tikt een vriend op mijn schouder
Leidt me met lokaas naar zijn val
Waar ik in ademnood worstel met een demon

Enkel toverkunst, een talisman
(Zoals een vis die een gouden ring in zijn kieuwen draagt)
Kan de kreupele koning
Het gehavend vaderland genezen