Alle inzendingen over verdriet

Moegestreden verlaat het verleden de hunkering naar erkenning van het zijn in het heden beloofd en verwacht weggegooid en veracht kan ik niet meer zijn die ik was, verloren in de val naar de onwaarschijnlijke werkelijkheid gekneusd en gewond wil ik mij overgeven aan het eindige opnieuw verloren in het weten ......…

Dag mam ,ik ben niet laat thuis zo is hij de deur uitgegaan maar kwam nooit meer naar huis de wereld bleef even stilstaan. Een auto schepte zijn lichaam slingerde hem hoog door de lucht het laatste wat men van hem hoorde was zijn allerlaatste zucht Zijn moeder staat te wenen daar bij dat open graf van hem die haar zo lief was en wie zij…

verwarde gevoelens van wazige angst verweren mij niet tegen dit illusies gestolen verlangen geknakt en alles wat blijft dat ben ik…

Ach, mijn liefste zo droef klinkt mijn lied in de nacht dat het misschien verliest aan schoonheid, aan ritme, aan praal en pracht, maar droef blijft mijn lied - tenzij ik veinzen moet - en dan vraag ik me af hoe je vrolijk zingen kan als je hele wezen baadt in smart, als het verleden je tart, hoe kan je vrolijk zingen als zelfs…

ik gooide mijn brieven in het water het verschil tussen nu en later in mijn hart draag ik haar nog mee pijn werp je niet zomaar in zee ik huilde tranen aan de vloedlijn wenste dat het anders zou zijn maar niets brengt haar tot leven ik heb de zee mijn liefde gegeven de inkt vervloeit nu in het water het papier zal eens vergaan maar ik…

Ik beleefde vele avonturen, samen met mijn vriendje Gijs, want het verbeelden van een wereld verborg veel getier en kindergekrijs. Uit kinderhanden vouwde ik dromen, die op het maanlicht glijdend, de pijn deden vergeten tot het ochtendgloren. Ik ontwaakte echter nooit op de maan. Op een stukje kladpapier verfrommelde ik mijn droeve lach…

Ik vlieg de nacht in op vleugels van papier. ‘k Ga naar de maan, met mijn teddybeer als speelse passagier. Sterren verzin ik boven het witte ijs, als een sneeuwvlok zo licht gaat mijn lach mee op reis. Tegen de muur hinkelen wolken vrolijk op ’t blauwe papier. ‘k Kleed mij warmpjes met het roze jasje van mijn pluchen knuffeldier.…

'n korte kus daar ben je dan... je ogen lachen haast verlegen... waarom kwam ik jou niet eerder tegen... toch wil ik je niet leren kennen ik wil niet meer aan iemand wennen alsof ik ontwaak uit 'n verleden ik ben na 'n lange droom terug in het heden.....…

Jouw gezicht is een vlucht. Zwijgend vang je al de tranen op, bewegend tussen de grond en de lucht. Jouw schorre stem laat me luisteren. Hemel en aarde doe je verstillen, angstige schimmen in doorweekt fluisteren. Jouw ogen zijn strak gericht. Tussen verleden en heden vlucht je weg en blijf je in dat ene woord steken, ‘radeloos…

Kom maar heel dicht bij me, leg je hoofd maar in m'n schoot, laat je tranen gewoon de vrije loop, verdrietig mag je best wel zijn, dat ben ik soms ook, dus kom maar heel dicht bij me, dan zoeken we bij elkaar de troost die we zo hard nodig hebben, kom maar heel dicht bij me....…

Verdriet kan soms zo sterk zijn het vreet je helemaal kapot houdt je angstvallig in zijn greep en pakt je bij je strot. Dan zou je heel hard willen gillen en er komt maar geen geluid als dan eindelijk de ontlading komt dan gil je, nee dan schreeuw je het uit. Dan zul je roepen: God waarom waarom werd mij dit aangedaan krijg ik dan nergens…

Ik maak even pas op de plaats even neem ik mijn rust Mijn gevoel is nu bovenmaats alsof ik door de duivel ben gekust Levend op de laatste bonen gezoet door de honger van het gemis Lijkt een ieder mij uit te wonen als ik me telkens weer vergis Zonder doel voor ogen beleid is van de baan Vuile was hangt te drogen en ik begin er…

Elk woord giftig Elke blik dodelijk Een enkele aanraking fataal 'Hoe moeten we verder leven met elkaar?' schreeuwt zij 'Niet' fluister ik, maar mijn woorden worden weggedragen door de wind Pijn die snijdt door merg en been Ze scheuren mijn hart aan stukken En voeren het aan de wolven Koude vingers raken mijn spiegelbeeld…

Zoveel te bepraten. Zo veel nog te doen. Toch moest je ons al achterlaten En de deur van het hiernamaals open doen. Zoveel nog te ontdekken. Je stond nog zo kort in het leven. En toch moest je je al terugtrekken om zo op te geven. Je had je leven net op orde en niet meer die wanorde. Waarom is dit gebeurd? Het heeft onze harten verscheurd…

Elke dag komt weer dat moment dan sterf ik eigenlijk net niet maar het feit dat jij verdwenen bent bezorgt mij vreselijk veel verdriet Ik zie alles door een sluier van tranen onophoudelijk dwaal jij om mij heen ik probeer die lange weg te banen maar ik voel me zo verdomd alleen Ik zal jou absoluut nooit meer vergeten met jou samen was mijn…

Nog hoeveel nachten woelen, zuchten, smachten, nog hoeveel dagen huilen, roepen, vragen, niet huilen, opstaan, doen alsof, weggaan, niet meer doorgaan en zwijgen. Nog hoeveel momenten om in mijn dwaze hoofd te prenten dat dit alles niets is en dit niets alles, dat het leven geen “joke” is en dat jij niet perfect bent, dat je de enige…

Mijn opa is een echte grappenmaker, Hij timmert ook vaker. Hij houdt van lekker eten, En laat ook wel eens scheten. Die ruiken niet zo lekker, Maar als hij dood gaat baal ik als een stekker. Mijn opa is een oude man, Die toch nog veel kan. hij wil de boom in om kersen te plukken, en kan vallen uit de boom door dat vele rukken. Opa is behoorlijk…

Niets kan me nog weerhouden om voor eeuwig van je te houden om voor altijd bij je te zijn alleen met jou is het leven pas fijn Herinneringen van weleer de liefde bedrijven, keer op keer Wandelend in de Zon daar waar onze liefde ooit begon De keerzijde is de realiteit van alle dag zonder liefde blijft dit een hard gelag Terend op slechts…

Ik laat mijn eigen hart even uit dolend in de nacht over straat mijn gevoel belazert de kluit alsof alles goed met mij gaat Mijn wereld is in mist verdwaald de controle is weer eens volledig zoek spanning gaat door het oog van de naald ik zie het verleden op bijna elke hoek Eigenlijk verlang ik naar mijn bed maar verdriet laat zich goed…

Laat me zwijgen wanneer mijn mond bittere tranen kust, diep geborgen door de tijd Laat me vluchten wanneer mijn tranen gekwetste gevoelens bereiken, gebroken maar nog warm door de tijd Laat me voelen zodat de laatste pijnen kunnen geheeld worden wanneer ik zwijg Misschien leer ik nog ooit eens omgaan met mijn kreupele aanwezigheid…

Buiten schijnt de Zon voor even moeizaam breekt mijn hart alles is nog zo verward ik had toch alles al gegeven Wat wordt er nog van mij verwacht uitgeput zak ik neer ik kan niet meer er is niets meer dat deze pijn verzacht De pijn van veel te lang onrust in de ziel niets dat jou nog beviel het maakt me zelfs nu nog bang Toch hou ik…

Gebed reikt verder dan 't plafond en wordt echtwaar gehoord Wees niet geneigd te denken, het wordt toch niet verhoord... Als niets of niemand meer kan helpen wat jouw probleem ook is, vouw dan je handen samen in deze duisternis... Waar wetenschap ophoudt te bestaan, kan Hij een wonder doen gebed reikt verder dan't plafond Hij…

Een boek is om te lezen Elke bladzij een verhaal Zo gaat dat ook in je leven Eigenlijk is dat maar normaal Maar het wil me maar niet lukken Om in het boek van mijn bestaan Na de laatste hoofdstukken De pagina om te slaan…

Ik zie hoe de droefnis jouw gezicht week en vochtig maakt naar zijn grauwe visie boetseert mijn keel implodeert tientallen woorden ontrafelen van binnenuit in het pijnlijk mysterie van de stilte de lucht huilt mee zijn tranen vegen de voorgrond geleidelijk met de achtergrond gelijk we blijven op een stil gepluimd podium achter gekneld…

Jij zult de stromende beekjes en de bloeiende heides nooit zien fluisterde met een glinstering de doem toen de zon die ochtend jong opkwam drukte ik één voor één mijn bladeren tegen mijn hart aan als een eenzame nachtbloem…

Ik kijk over mijn schouder en zie haar afwachtend staan wat spelendraaiend met d’r rokken mond op mokken, grote ogen die ze weigert neer te slaan ik staar en voel mezelf even later moeizaam slikken want in haar wezen staat te lezen hoe volwassenen het vertrouwen schonden en ‘t pure ruw verwondden voor ze haar in eenzaamheid en schaamte…

Angstkreten rennen door de diepte van m’n ziel. Het vuur raast onblusbaar. Vlammen verschroeien mijn hongerige schedel. Rond mijn graf woekert alleen nog maar brandnetel. Een walm propt zich vol met verstikkend zwart geween. Letters zinken voor eeuwig weg onder mijn zware kleed. Geen rivier kan het razende vuur tot eindeloos schreien…

schenk mij een traan puur als kristal laat de glinstering smeken breken haar val open het verlangen waar de schittering raakt spiegel jouw liefde sluier haar zacht en sluit die ogen waar de hunkering wacht ween jouw tranen aan het eind van de nacht…

Vrieswind, volle maan het oude lijf vertelt van aarde bomen komen om de dwergen hakken zich een weg het nieuwe licht is zonder schaduw herfst dus droge lippen niemand kust die oude mond de grond is weggeslagen in de dagen die behuild zijn zout weerkaatst het licht verdroogde huid en droeve woorden…

Als een droom, waarbij ontwaken sterven zou zijn. Zo perfect, zo mooi. Tot men mij wakker schudt, waarbij ik ontwaak en langzaam sterf.…