Netgedichten

netgedicht (nr. 5.392):

Als de heide bloeit

Er ligt een heideveld in het bos
dat gul haar paarse weelde bloeit
waarin insecten diep verzinken
als zij verzot het lokken drinken
dat als een gouden glimlach vloeit

Vogels fluiten een trillend lied
in flirten naar de warme zon
omdat zij een nieuwe dag begon
toen de nacht hen koud verliet

Beuken lijken zich te strekken
alsof zij met hun sterke armen
de hemelboog in diep erbarmen
naar de aarde willen trekken

Daar stil gezeten in het gras
bewonder ik de pure natuur
maar treur bittere tranen zuur
bij het zien van de urn...
en het weten van jouw as