Alle inzendingen over verdriet

Niets kan me nog weerhouden om voor eeuwig van je te houden om voor altijd bij je te zijn alleen met jou is het leven pas fijn Herinneringen van weleer de liefde bedrijven, keer op keer Wandelend in de Zon daar waar onze liefde ooit begon De keerzijde is de realiteit van alle dag zonder liefde blijft dit een hard gelag Terend op slechts…

Ik laat mijn eigen hart even uit dolend in de nacht over straat mijn gevoel belazert de kluit alsof alles goed met mij gaat Mijn wereld is in mist verdwaald de controle is weer eens volledig zoek spanning gaat door het oog van de naald ik zie het verleden op bijna elke hoek Eigenlijk verlang ik naar mijn bed maar verdriet laat zich goed…

Laat me zwijgen wanneer mijn mond bittere tranen kust, diep geborgen door de tijd Laat me vluchten wanneer mijn tranen gekwetste gevoelens bereiken, gebroken maar nog warm door de tijd Laat me voelen zodat de laatste pijnen kunnen geheeld worden wanneer ik zwijg Misschien leer ik nog ooit eens omgaan met mijn kreupele aanwezigheid…

Buiten schijnt de Zon voor even moeizaam breekt mijn hart alles is nog zo verward ik had toch alles al gegeven Wat wordt er nog van mij verwacht uitgeput zak ik neer ik kan niet meer er is niets meer dat deze pijn verzacht De pijn van veel te lang onrust in de ziel niets dat jou nog beviel het maakt me zelfs nu nog bang Toch hou ik…

Gebed reikt verder dan 't plafond en wordt echtwaar gehoord Wees niet geneigd te denken, het wordt toch niet verhoord... Als niets of niemand meer kan helpen wat jouw probleem ook is, vouw dan je handen samen in deze duisternis... Waar wetenschap ophoudt te bestaan, kan Hij een wonder doen gebed reikt verder dan't plafond Hij…

Een boek is om te lezen Elke bladzij een verhaal Zo gaat dat ook in je leven Eigenlijk is dat maar normaal Maar het wil me maar niet lukken Om in het boek van mijn bestaan Na de laatste hoofdstukken De pagina om te slaan…

Ik zie hoe de droefnis jouw gezicht week en vochtig maakt naar zijn grauwe visie boetseert mijn keel implodeert tientallen woorden ontrafelen van binnenuit in het pijnlijk mysterie van de stilte de lucht huilt mee zijn tranen vegen de voorgrond geleidelijk met de achtergrond gelijk we blijven op een stil gepluimd podium achter gekneld…

Jij zult de stromende beekjes en de bloeiende heides nooit zien fluisterde met een glinstering de doem toen de zon die ochtend jong opkwam drukte ik één voor één mijn bladeren tegen mijn hart aan als een eenzame nachtbloem…

Ik kijk over mijn schouder en zie haar afwachtend staan wat spelendraaiend met d’r rokken mond op mokken, grote ogen die ze weigert neer te slaan ik staar en voel mezelf even later moeizaam slikken want in haar wezen staat te lezen hoe volwassenen het vertrouwen schonden en ‘t pure ruw verwondden voor ze haar in eenzaamheid en schaamte…

Angstkreten rennen door de diepte van m’n ziel. Het vuur raast onblusbaar. Vlammen verschroeien mijn hongerige schedel. Rond mijn graf woekert alleen nog maar brandnetel. Een walm propt zich vol met verstikkend zwart geween. Letters zinken voor eeuwig weg onder mijn zware kleed. Geen rivier kan het razende vuur tot eindeloos schreien…

schenk mij een traan puur als kristal laat de glinstering smeken breken haar val open het verlangen waar de schittering raakt spiegel jouw liefde sluier haar zacht en sluit die ogen waar de hunkering wacht ween jouw tranen aan het eind van de nacht…

Vrieswind, volle maan het oude lijf vertelt van aarde bomen komen om de dwergen hakken zich een weg het nieuwe licht is zonder schaduw herfst dus droge lippen niemand kust die oude mond de grond is weggeslagen in de dagen die behuild zijn zout weerkaatst het licht verdroogde huid en droeve woorden…

Als een droom, waarbij ontwaken sterven zou zijn. Zo perfect, zo mooi. Tot men mij wakker schudt, waarbij ik ontwaak en langzaam sterf.…

elke traan weerkaatst haar glans in het verdriet van vragen waar ooit een antwoord lag ze omhelzen de pijn in jouw glimlach ontstaan alles was leven niets, zou vergaan tot het zuchten gehoord jouw toekomst vertaalt de dag na morgen niet meer haalt…

de muziek klinkt als stilte tussen ons het ijs is wak de avond teer de sjaal waarachter je verbergt je schroom is rood aangeslagen papier geeft mij geen kans is te vochtig van voorjaarstranen filosofie en aspirines ik smeek je tot bloedens toe dan: als zwart poeder bezink ik tergend traag val helemaal uiteen tot je heengaat…

doorspekt met tranen haar eeuwige angst een leven in schaduw duister gemis neergeslagen ogen zien nooit wat er is gesloten haar blik een lach zonder kleur…

Kon jij anders kijken kon ik je laten zien Tranen die niet enkel vloeien In meervoud delen In vreugde In verdriet Tranen die niet enkel vloeien Kon ik maar laten zien dat ik het anders bekijk…

Alhier zoek ik mijn zonden gisteren is het al te laat de klok tikt en tikt als een kokende hond blaffend genoegen ontrafelt het mysterie.…

Jij kleine slaper met je stille ogen De lente is je vriend Sprankelend zijn je dromen Jij wilde vogel met je schalkse lach Onstuimig in je zomer Krachtig in je vleugelslag Jij mooi mensenkind met je eigen lied Helder in de herfst Zoekend naar je eigen stem Jij lieve, kleine engel Als sterren in de winter Meedragend in mijn hand…

de fluistering van jouw stem breekt stilgezwegen woorden waar alles reeds gezegd niet langer kan bekoren en ieder verwijt harten kwetst een blik elkaar niet meer laat dromen zullen smekende ogen in het zoeken naar morgen weer even sluiten in tranen vannacht…

in eenzaamheid verdwijnen kleuren als tranen gaan rillen in mijn gespreide hand in donkerheid doven mijn ogen als strelingen huiveren in de laatste samenzang door uitgeputte woorden verdwijnt het leven als mijn hart stuk gaat springen in wat mij lief is door verwrongen schaduwen zwijgt de tijd als mijn adem gaat rusten in wat voor…

Terug getrokken in jezelf je ziel gekrast door duizend krassen woorden verloren Ga je jezelf te lijf je kunt niet meer dit leven is voor jou te moeilijk... je Moeder zit aan je bed haar hart is gebroken door wat jij deed sprakeloos... Zal het nu anders worden? Tranen vallen, in stilte lijden ondragelijk hoe moet het nu? Je wordt…

nachtelijke nevels omhels dit hart is mijn tocht door tranen aan het einde zacht breek regenboogkleuren in het gelaat van de zon laat grijs overheersend in hoop overgaan als ik vervaag in het dwalen als schim van mijzelf op zoek naar een lach door nevels heen…

Licht steekt af tegen de schaduw van de aarde ergens slaat al middernacht in flarden in een wind waarop reeds druppels drijven ergens huilt een kind waar ouders kijven om het huilen straks verwacht men huilt de wind…

waar een kind zijn lach mijn verleden huilt in fonkelende ogen ik zoek naar de droom die ik verloor waar tranen gelaten mijn liefde brak geboren in jou hunker ik zacht naar wat is verdwenen jouw lach verbergt verloren dromen…

waar in scharlaken rood duizend vergane rozen hun kleur de wereld bedekt in velden verloren dromen zal de pijn van ongeschonden doornen menig hart doorpriemen in hun strijd met de dood sluimert de nacht in de tuin der helden kleurt weer een roos scharlaken rood…

laat de dol geworden wind maar waaien zodat bruin zand van alle stoffige wegen blijft plakken aan mijn betraande gezicht wat kan me mijn verschijning nu schelen als m`n hart niet te zien is door vele vegen laat de suf geworden zon maar ondergaan zodat de schemering van nog een avond me kan nemen met een stuipachtige zucht ik heb het hoofd…

waar een kind in dromen zijn wensen verschuilt vraagt het zacht de sterren of die zijn tranen huilt wil het breken met verdriet begrijpen het waarom elke nacht in vragen hoe ver nog te gaan waar nevels verdwijnen het liefde voelt tot een ster haar tranen zijn dromen zijn…

Ik wil slapen nu rust, ronken, laat mij gaan nu, slapen wieg, wieg, schapen regen Knotst KLETTerend op mijn daken bom in glASSS scherven rInkelen waarom KErft die vreemde onrust door mijn hermetische bovenkamer, gelijk door boter tegenstelling, geKRas krIIIIIIIIIpt ten einde laat mij slapen, ik wil slapen, laat mij gaan SLAPEN!…

Ik wil het niet meer! Ik doe het niet meer! Het gaat niet langer Ik kan het niet meer Steeds weer uitleggen En alles vertellen Steeds weer opnieuw Ik word steeds zieker Mijn hart Mijn hoofd Het wordt vergiftigd Binnen een paar seconden ‘God… ik kan niet meer ik wil niet meer mijn moed is weggezakt voor eeuwig en onvindbaar’…