Alle inzendingen over lichaam

Een stralende lach op je gezicht ogen die fel staan maar ook kunnen verwarmen 'n blik starend in de verte gericht Gedachten die heden en verleden omarmen Af en toe een rimpel op je voorhoofd 'n peinzende rimpel wel te verstaan eentje die je stralende lach verdoofd waardoor de blik somberder kan staan Maar dan komt er weer die glans die…

Kijk ik naar mijn ogen dan zie ik een felle blik ze vertellen ongelogen en ik denk bij mezelf stik ! Ogen moeten leven niet verholen, maar oprecht zodat ze kunnen geven wat de mond niet zegt ! De kleur is niet belangrijk het gaat om de oogopslag die zegt alles van 't innerlijk en straalt uit een gulle lach Ja, ogen kunnen praten…

Wie met een revolver schiet wordt soms afgebeeld: een beetje door de knieën zakkend, pang. op een kleurplaat in te sturen. Maar ga intussen jezelf maar na, bekijk jezelf in een winkelruit - als je ervoor staat, kun je ook je duimen achter de broekriem steken en achterover staan, vooral als de ruit een beetje wiebelt door de wind. ----…

Ik wist dat je er was Een schaduw op de achtergrond Ik kon je zien vanuit mijn ooghoeken Maar toen ik mijn blik op je wilde richten Leek je nergens te zijn Ik wist dat je er was Een rimpel in het water Ik kon je horen toen je zachtjes tegen de kant aanstreek Maar toen ik mijn oren spitste Leek je niet te bestaan Ik wist dat je er was…

Wimpers als schaduwen op je wang Neergeslagen ogen halen weg 't licht Verlegen knipperend soms uitdagend glurende ogen ontnemen 't zicht Knipogend tegen zon Knipperend bij verdriet Beschermend tegen wind storm en regen Wimpers gesloten als luikjes bij 't beluisteren van muziek Wimpers, doen ogen écht leven ...…

Die gestoffeerde huisgenoot is al heel wat keren genòmen, 14 stappen òp, 14 naar benéé, je zal toch maar met zo'n huisgenoot in één huis samen wonen! Sluipend, om maar niemand te hoeven storen, bij een doorwaakte nacht, 14 treden àf! Zàchtjes, als ik hoofdpijn had en elke stap doordreunde in mijn toch wel pijnlijke hoofd, 14 treden op.…

Kijk ik in de spiegel Zie ik mijn persoontje staan Dan denk ik bij mezelf Wat ideaal? wat schoonheidswaan? Het mooie zit van binnen Dat duurt tot aan het end Het uiterlijk wordt minder Dat is algemeen bekend Wat ideaal? Wat schoonheidswaan? Zit je lekker in je vel? Laat dan de potjes en flesjes staan Met zo'n uitstraling red je het wel…

Gewoon, even niks te hoeven doen, wat een luxe, vind je niet? Gewoon zitten in je eigen stoel, niemand die er wat van ziet. En mocht je denken. zo, dat lijkt me wel wat, doe dan wat ik doe, en plof gewoon op je gat!…

in de stilte van de nacht ben ik op zoek naar een beetje rust een beetje kracht buiten duister de natuur in rust mijn lijf geeft signalen en ik luister gejaagd gespannen niet lekker in mijn vel ik geef niet toe ik wil me vermannen ik wil niet zeuren en zeker niet klagen want ik wil weer de zon zien in al zijn kleuren…

ik kwam je weer tegen na lange tijd zonder contact geschrokken keken we elkaar aan en alles kwam weer boven beelden doemen voor me op jouw handen op mijn lichaam mijn nagels in jouw rug jouw veelbetekenende blik die zich in mijn ogen boort jouw tong die met mijn lippen speelt mijn gretige mond die de jouwe zoekt dat was toen nu zien…

op hoge veulenbenen stapt zij vastberaden dwars door de spiegel van de aarzeling en uit de scherven van haar meisjesbeeld ontstaat voor de eerste keer een vrouw met haar kinderogen nam zij foto's van een nabij verleden waarop wat druppels van een mengsel vol haat en liefde schaduwvlekken maken, die tot voorbij het heden raken nog is…

Altijd voer ik strijd tegen mijn gewicht, de kilo's gaan er dan weer eens af, ik voel me dan als een veertje zo licht. Te dik, te dun, nooit ben ik echt tevreden met mijn bouw, gedachten van, ik ben te dik, zo kom ik nooit aan een vrouw. Maar die gedachten raak ik nu langzaam kwijt, verdwenen lijkt bijna die strijd. Wacht jij kwam in mijn leven…

De dichter heeft een horrelvoet een bochel op zijn rug en wantrouwt taal geluk is hem te banaal Leven doet hij van de lucht en de kinderen houdt hij zoet Hij raakt de bochel op zijn rug gaat zijn eigen gang, onverstoord Hij hompelt voort en droomt zijn drog…

stront eigenwijs stuk vreten de bah-ballade braakt een noot in vuil verwikkeld stik de ademdood je persoonlijkheid gespleten met zicht op diepe loze kreten een dorre poel of is het sloot het geurt gelijk de ochtendmond heeft zelfs een dood vogeltje gewiekt doch uitgevlogen kort voor hoge nood maar haar vleugels zijn versleten de verlossing…

Graven in de herinnering aan degene die voorgoed is heengegaan schept een nieuwe werkelijkheid een illusie gevoed met eigen beelden uit een aantoonbaar onbetrouwbaar geheugen alsof leven en dood bestaan bevestigen gedachte aan een kus aan een lach gevangen tussen twee ontvleesde handen…

naakt lig ik in de sneeuw het gevoel van absolute verlatenheid midden in de natuur die onverschillig is Het vriest berijpte weilanden weerkaatsen in het licht van de maan Kromme geknotte wilgen vormen aan weerszijden van het pad een erewacht voor mijn langgeleden gestorven ziel Hun kromme takken verwelkomen mij nemen mij in liefde…

Ze bestond uit lijnen. Haar rug zacht gebinte, haar armen naar de palm gericht, aan haar vingers hapte licht naar lucht, en dat overkwam mij. Het was een laat uur in één van die overloos droeve dagen, lege straten als muren, een pad dat nergens toe leidt, je weet wel, het onbegane in mijn hoofd ook. En op die lijnen, hurkte ik, verging ik…

Blanke manen stillen ogen, bij-licht, gedimd tot zwart Ik jubel dan zeer ingetogen als zij vragen om mijn part In de rondte schijnen zonnen, steeds groter, feller, over zee Telkens geef ik me gewonnen; ze deinen toch zo lekker mee en draaien dag en nacht voorbij, doen mij hen soms wat knijpen Ik voel ze graag en allebei, omdat ze mij…

in het schijnsel van de heldere maan blijf ik even verstokt staan ware het als haar gloed, over een rustige zee straalt jouw schoonheid mij tegemoet als ik dan door jouw passie heerlijk zal slapen en na een nacht van dromen stralend zal ontwaken zie ik diezelfde schoonheid voor eeuwig bewaard als bij het eerste moment waarop ik…

het dobbert in gedachten binnen het dwarrelt het kabbelt en dan plant het zich voort het versterkt zichzelf tot het je onvermijdelijk overspoelt een onkeerbare gedachtenstroom die als kokende lava de gezonde gronden onder je onzichtbaar laat en het contact met je wortels dood heeft verklaard…

het is mij duizendmaal zoveel momenten als ik in een spiegel binnenkwam, en mijn beeld van hoofd tot voeten nam, het niet te noemen wist,maar reeds herkende, het werd mijn verblindend hopen, mijn twijfel en mijn zegepraal gesloten mond en ogen,zoveel maal, dat ik er niet meer uit vandaan kan lopen. het is om mij een vijver stilstaand licht…

Je hoofd, je nek, schouders en armen zijn de bovenkant van je lijf. Met dat gedeelte kun je knuffelen en omarmen. Dan komt je borstkas, buik en billen, je kunt er op zitten en zou soms willen, dat 't een ander maatje had? Dan komen je benen, met eraan vast, voeten en meestal ook tenen. Da's 't eindpunt van je lijf. Blijf dat allemaal…

ik zag die vrouw die ik ontliep, in alle ruiten gaan. en keek haar s`avonds voor ik sliep... recht in de spiegel aan!…

Ken je het type Rubensvrouw? En weet je wat ik droomde vannacht? Wat ik altijd al graag wou? Waar ik altijd al op wacht? Dat dat type mode werd. Dat dik weer mooi zou zijn. Dan was mijn figuur perfect. Zou ieder streven naar zo'n lijn.…

ruwe handen vegen over glad vergeten eelt in steeds overdreven krampachtige bewegingen hij en zij zwegen omdat elk woord verveelt dat d’reeds uitgeschreven dichter wil bedwingen ongehoorde zuchten schuren over zachte huid daar waar ongewenste lust zich openbaarde ongeboren vruchten geven nochtans geen geluid als haar hartstocht…

Jaren was ik veel te zwaar. Ik was net een jojo, zoals menigeen. Kilo's eraf, maar ook weer kilo's erbij. Ik wilde slank zijn, net als velen om me heen. Iedereen vond me te dik, al zei niemand het, maar je merkt het gewoon aan al die blikken. Ze bekijken je en dat zegt genoeg. Je hoort gewoon bij de "dikken". Na heel veel jaren heb ik…

Bloemen groeien en geuren eindeloos mooi ontelbare kleuren harmonieuze tooi Bloemen water om te leven meer hoeven ze niet ze bloeien zo even einde in`t verschiet Bloemen die langzaam sterven hun geur die verdwijnt bruine bladernerven de knop die verkwijnt Bloemen en Mensen overeenkomst is daar hun korte levenscyclus…

Vanmorgen opgestaan met een gevoel van groot gemis, van zonder doel van iets zeer belangrijks vergeten van iemand die zou moeten weten alsof de aarde elk moment kon stoppen met draaien om de zon. Pas voor de spiegel, poedelnaakt heb ik een vreselijke kreet geslaakt in plaats van mijn hangende onderdaan spraken fraaie schaamlippen mij aan…

jarenlang zit je gevangen, in een innerlijk gevecht, je hebt zoveel verlangens, maar niemand tegen wie je het zegt... je kunt het niet onderdrukken, hier klopt gewoon iets niet, hoe kun je je zo vrouwelijk voelen, wanneer je in de spiegel een man voor je ziet? je kunt er niet meer onderuit, zo is het gegeven, je moet jezelf kunnen zijn…

Uitziend naar een ontmoeting, fluisterend en gevolgd door een schaduw van herkenning. Lichtend in het schemer, onbekend en toch zo vertrouwd, een vertwijfeling. Een aanraking van het eigen zijn!…