Hartenkreten

hartenkreet (nr. 1.930):

bevroren ziel

naakt
lig ik in de sneeuw
het gevoel van
absolute verlatenheid
midden in de natuur
die onverschillig is
Het vriest
berijpte weilanden
weerkaatsen in
het licht van de maan
Kromme geknotte wilgen
vormen aan weerszijden
van het pad een erewacht
voor mijn langgeleden
gestorven ziel
Hun kromme takken
verwelkomen mij
nemen mij in liefde op
Bij zonsopgang
laat ik mijn bevroren lijf kussen
door een waterig zonnetje