Alle inzendingen over moraal

De Harense kak is zéér bescheten ze blafte over honden met lange slagtanden zonder tuigen aan te brengen viel het mij op hoe zeer zij terug beet een kleine aangelijnde gedachte zo stond zij voor mij goed op haar strepen haar schapenvacht gleed vals beschamend van de schouders een naakte waarheid restte haar ware gedaante het wufte…

Wij, in dit gespreide park. Loom van droom. Groen nog van klaver en rood van rozen. wringen de bodem open. Scheuten water in droge monden en licht achter zwarte ogen. zoeken barsten in de omklemming van de stam. Basismieren volgen kromme koninginnen. Sleets zijn hun vage kleden. Scheef de gesteven boorden van de klerken. Klokkenluiders…

Voor ik word vermoord door de lafaard zal mijn haar groeien tot aan de voeten Jurken van perkament zal ik dragen dat het water zuigt tot aan de lippen Met zingende bomen stook ik hoge vuren braad met blote handen zeven dove hanen Aan de voet van de berg moet graniet geraapt havenloze dieren het wijde watervat gewezen Doofstom en moe…

Spiegelend dacht ik Laat ik nu eens mijzelve zijn Maar wezenlijk zoals het moet Niet altijd die gepassioneerde Die man met de strooienhoed En bij het verwerpen van mijn eigen ik Bedacht ik opeens verrek maar en stik Moet die baard en snor dan ook nog eraf Verwenste mijn onzekerheid als onmin en laf Het zijn van die opleeftijd zijnde…

Wie in zijn jeugd op gladde baan Te lang aan moeders handje stapt; Geen strobreed hoeft ter zij te gaan Of op geen steentje trapt, Wijl hij zich nimmer voorwaarts waagt, Eer ’t pad voor hem is schoon gevaagd, — Hij heeft het zeker kalm en goed, Maar blijft, bij ’t minst verlet*, een bloed*. Maar hij, die vroeg reeds heeft geleerd Zich zelf…

de naaste buren weten alles van waar de zon op komt hoe laat de stadsverlichting wordt ontstoken waar de wilde konijnen legers hebben gebouwd naast de kreupelhoutwal in het park verstopt achter het grof beschilderde betonnen geluidsscherm de naaste buren roepen moord en brand ook als de kinderen hand in hand ballen lek schoppen bovenop de stalen…

de ingetogen buren van de overkant constateren beduidende onregelmatigheid in het patroon van de vingerverf, althans de met zuignappen op de moederbuik geplakte omstanders zwaaien met zakjes gekruide kinderkoekjes en zeggen dat er plakjes nieuw leven kleeft onder de nagelriemen er schuift een wazig mistgordijn voor onze blote ogen het…

De derde vrouw van rechts draagt krullen om haar hoofd en zwaluwen daarboven. De bokkendoornen overheersen met zwartwit gebit het beeld voor ogen. Geen gebrek aan gerenoveerde kiezen. Herkauwers zijn het, de prinsen van het laagveen, op voeten van wilgentenen. De man in het midden draagt rimpels over de vingers. Gegroefd en doorspekt met eelt…

gaat de mens die zich achtergesteld voelt niet serieus genomen vlijmscherp kwam hij tevoorschijn, getinte jongeren hingen hem de keel uit nu is het afgelopen ik maak er een eind aan dat dacht hij echt al zat er een drankje in de man en toen viel hij zelf ging pootjebadend tenonder in verbaasd kringelende rook onthutste motoragente…

yoga in new yorkse flat funky spiritiste wegen van de waarheid welk van haar nicotinegrijze levens schemert niet als knijpkatten door vrouwelijke mist en rijm kijk eens wat ik onder mijn nagels vind geen nood het is schitterend en uniek een peulschil en herboren het is de aarde die me zachtmoedig spietst wat was het dom straten glanzen…

Als je niet meer terug loopt, te voet blijft gaan het sintelpad meer kust dan: als je voortaan blijft gaan, blijft gaan, blijft gaan. Niet meer: wacht, wacht, wacht op de zwarte moerassluiers van de nacht. Gespreide tenen, kromme benen, mufheid onder vette oliejas. Geen licht boven nijd. Ogen op handen gedragen door natte…

Toen zij begraven werd, Toen was ’t als zou zijn hert Van smarte breken. Hij knielde bij het graf En wilde er niet af – Daar hielp geen smeken. En daaglijks keerde hij Naar ’t kerkhof, weende bij De groene zode, Waar hij met eigene hand Een kruis had op geplant Ter ere der dode. Een jaar verliep, en nu – O wis die traan, die In de…

er waart een sterk gerucht door de immer groene tuin over een groot, ros konijn dat met hondsdolheid is besmet het dier eet liefst vers vlees in plaats van blad of gras sluipt langs struik en plas waanzin huist in het beest in de tuin schuilt pijn en leed een merel breekt laf met een doodskreet zijn laatste liedje af…

Hoogingenomen beklimt de haan de mesthoop op het plein. Broedkuikentjes, van schrik ontdaan, maken zich bang nederig klein. De hennen kakelen, uitgelaten : "Zie toch die knapperd! Zie zijn kam !" "Ssst ! Onze lieverd gaat nu praten" klokt de bazige kloek : "Silence, mesdames !" Hij schraapt zich luid zijn schorre pijp en spuit zijn…

Uiteindelijk gekozen voor de magere slagersjongen die vermomd als hooggeplaatst bloedmonster nadrupt op het mank getreden grauwe paard. Natte turf in zijn vetleren zadeltas gestoken en een brandend verlangen naar stoofpot varkenspoot en uitgehangen ossenworst. Geen droog vuurhout op de ruige rug. De koude handen blauw gevouwen en uur…

Er was eens een keurig nette jonge dame ze hoefde zich nergens voor te schamen haar schoentjes altijd mooi gepoetst met de meest dure exclusieve schoenpoets ze ging dineren met een jongeheer van onberispelijk gedrag maar voor ieder komt een keer dat men toch wat anders dacht zij gingen samen twee aan twee keurig netjes hand aan hand liepen…

Lestmaal kwam ik in een veld, Waar een ieder was gesteld Tot een uitgelaten vreugd Naar de wijze van de jeugd; Jonge lieden van het land Zongen, sprongen hand aan hand: Ieder maakte groot geschal, Ieder was er even mal. Doch van allen was er een Met een krom en krepel been, Met een plompe, stompe voet, Die had veren op de hoed, Die was…

Ze verschuilt zich achter leugens want de waarheid is zo hard dat de leugen altijd winnen zal daar ze overloopt van smart Ze verstopt zich in het liegen want dat heeft ze zo geleerd omdat liegen een gewoonte werd vond ze dat toch niet verkeerd Dus verstopt ze zich in leugens wikkelt zich er helemaal in weet zij veel dat de leugen immer…

zie hier de dichter neem hem de woorden uit de welbespraakte mond en laaf je aan de beelden die hem altoos omringen gebruik wat van dat elan dat een ander kan beroeren om je wereld aan te kruiden een letteren specerij erbij waar het soms droog toeven was maar vermink hem niet, hij die de kracht had gevonden op te staan en uit te spreken…

ze is eerder stijlvol chic met haar bontje in d'r nek en gouden vingers vol nagels die geen sopje te verduren krijgen noch enig ander klein karwei verplaatsen doet ze zich met haar ronkende Jaguar elke week wat meer verroest maar rijden doet hij nog elke week dezelfde weg dan maaien ze samen haastig bijna wat voetgangers om op de parking…

Rond Kerstmis komt het allemaal weer boven: De engeltjes, de herders en de stal, De goede wil, en ook het goed geloven, Dat Jezus alles wel weer klaren zal. Of moeten wij nu, meer dan ooit misschien, De krachten van onszelf weer laten zien.…

In de palm van uw hand staat een levenslijn geschreven kort lang of on-der-bro-ken en de palmlezer leest koel en winterkoud een leven uit de palm van uw hand jong of oud mijn vraag misschien gênant ‘leeft u ook een dubbelleven?’…

ik ben nog niet begonnen alles is blank nog, woorden zonder betekenis, geen verhaal gehaald, als een fles zonder ziel al ben ik groen als gras, ik moet kleur bekennen, maar ik denk in zwart en wit paradijs, zo zonde......…

als deugniet deug ik niet. niet dat ik deug ik beleef mijn ondeugd in verboden vreugd…

de lantaarn op straat staart met zijn blinde enig oog naar de kille stilte aan zijn voet verankerd in betonnen grond op zijn verroeste ijzerhoofd huist een vergeten rare vogel die dag door nacht al danst met de duivel van het feest nooit gezien en nog niet gehoord de eenzame passant iedere dag van ontucht onderweg naar huis hoort slechts…

Er was eens....... Een heel mooi en dapper tropisch vogeltje, haar gekleurde veertjes parmantig en fijn. zij kon de hele grote wereld aan, want zij moest en zou de sterkste zijn... Niets bedreigde haar onbezorgd bestaan. Kwinkelerend zong ze, jolig en blij. overdag voor de zon, 's nachts voor de maan en 's middags voor haar mooie bruine…

ik zie een kind creperen aan de leukemie dan schrijf ik zachte woorden en voel mij een genie ik zie soldaten sterven oorlogsindustrie dan hekel ik voorzichtig de politici ik zie de mensen moorden ideologie dan zoek ik in een versje naar een compromis ik zie ze dieren slachten reality-TV dan schrijf ik boze woordjes misschien zelfs…

Zal ik spreken nu zwijgen adem uit de stilte knijpt en longen jagend zwellen voor wat schone lucht bedaar het valt wel mee gewoon niet meer aan denken kan het geweten dit geheim wel blijven dragen dat ongevraagd bij mij ten laste werd gelegd laat…

In welke wendingen, in welke bochten wrong ik mij, om vluchtend te ontkomen aan hen die mij zochten, me wilden kwetsen, wilden verhoren, de waarheid uit me wilden wringen, het gaat ze toch niets aan al die geheimen, al die dingen. Laat mij met rust, laat me gaan, ik heb niemand toch ooit iets kwaads gedaan! Al de beweringen, al die geruchten…

Kleiner dan klein Minuscuul behept Met simpele woorden Spring ik over horden Mag, neen, moet ik er zijn Want de groten der aarde Zijn helemaal niets Zonder mij En u, mijn waarde…