Alle inzendingen over 'n dwarrel

het eeuwige van gister het eeuwige van vandaag het leven zoet en zilt valt over daken en bomen een wens in je hand zo klein als geluk en het allermooiste liefhebben zoiets als vrede voor wie zwerft in een verstild moment…

als volmaakte chaos uit de hemel vallend dwarrelen woorden als sneeuwvlokken door mijn gedachten enkelen slechts laten zich vatten en verliezen hun eigenheid door de warmte van mijn handen de rest vormt aan mijn voeten een onbeschreven blad…

ik ben uit een mouw geschud neergedwarreld op een andere plek dan ze eigenlijk bedoelden en daar blijven liggen ik kreeg een step en een poesje om me zoet te houden en ik moest leren rekenen en stil zijn tijdens het nieuws ik werkte overal omheen maar trok soms toch aandacht dan paste ik mijn tactiek aan en zo verstreek de tijd hun…

Als volmaakte chaos uit de hemel vallend dwarrelen woorden als sneeuwvlokken door mijn gedachten enkelen slechts laten zich vatten en verliezen hun eigenheid door de warmte van mijn handen de rest vormt aan mijn voeten een onbeschreven blad.…

dwarrelende bladeren doorluchten verwarrende gedachten diepzuchten hopeloos gemodder te duchten…

het wil nog maar niet vlinderen toch zijn ze er wel nog altijd op de vlucht al weet niemand waarvoor dartelend in grote getale door het vers ontloken groen waar ze schitteren in het welkome zonlicht laten zij zich niet vangen al is het maar voor even een meester in het ontwijken van een vlindernet vliegen zij hun dromen achterna…

hij was al los nog voor hij viel zijn hoogte afkomst zijn bestemming vergeten een trilling in de lucht onmerkbaar geen geluid van woord of daad of wind het afscheid viel niet zwaar eindelijk alleen geland gerust onthecht een laatste glimp puur zomergoud hartvormig blaadje op de grond…

Soms dwarrelen emoties neer, die ‘k vasthoudend voor jou fixeer, componerend in harmonica en neurologische narcotica. Jij geeft aan alles zomaar zin. Als ik mijn spinselen begin, ben jij het meest bekoorde in de wollenwarme woorden. Soms dwarrelen gedachten en emoties neer in één.…

rozenblaadjes strooit ze almaar in het rond kijk ze sierlijk dwarrelen zich neervleiend op de grond dan gaat ze rustig zitten er voorzichtig tussenin 'n glimlach rond haar lippen waant ze zich koningin zwart gelakte schoentjes glimmen in de zon haar gelaat gelijk 'n roosje zijdezacht haar roze japon…

De letters in m'n hoofd vlechten zich - twijgen aan een boom tot manden vol met woorden in felle kleuren - rood en bruin zo ook de blaren in de toppen van een kruin ze dwarrelen naar beneden in zinnen vol verhaal en leven…

Een zomerse herfstdag De aarde toont zijn kleed de natuur laat de bladeren blozen zij dwarrelen naar benee als een tapijt voor onze voeten de lucht lekt haar verdriet ik wacht dat op 'n dag de zon weer schijnen mag.…

Ik zie in het licht wat dwarrelend gruis op gouden koorden een dans creëren in werv’lende warmte vol wondere schijn die me lokt om samen ‘n éénheid te zijn en ik denk aan de woorden bij sterven gesproken stof zijt ge tot stof zult ge wederkeren…

Negentiende-eeuw, nederigheid Na 1999 Nimmermeer normale noviteiten In Nanking negentien miljoen nomaden Normoverschrijdend nagenoeg normaal Nee niemand nagelt anonieme namen Nodeloos neerbuigend aan de paal…

Ontroering komt wroeten herinnering herkenning misschien de tweede ring om eenzelfde vinger maar ook een stom reclame spotje een geur of prachtgedicht de eerste dwarrelende vlok en je hond even te lief jouw gezicht likt ontroering lijkt te voelen zo`n plotseling ongevraagd kwetsbaar huilerig knijpend.…

Dient de glans Als bericht, Voor de dwarreling voor elkander.…

Pluimen dwarrelen rustig naar beneden.…

Zeer geduldig In de oneindige verte Wacht heel waardig Meneer de olifant Met reuze flapperflap oren Hij wacht Voor de oranje, blanje, franje Circustent aan de overkant Weldra gaat hij weer Zijn act opvoeren Midden in de piste Dwarrelen muzikale tonen Uit z'n gerimpelde slurf Weerkaatsend over de Rode stenen vloer…

omdat ik dit zo'n prachtig schouwspel vind…

Dwarrelend,langzaam vallend, Komt de sneeuw hier naar benee. Genietend kijk ik door mijn raam, En neem een slokje van mijn thee. Wat weet het leven met al zijn pracht, Mij zo`n fijn gevoel te geven, Het is zo mooi en ook zo zacht. Heerlijk...ik begin ervan te beven.…

over de snelweg dwarrelen de zaadpluizen sneeuw in de zomer…

Speelse gedachten dwarrelen in de stralen van de lentezon.…

Een spiegel toont de waarheid van haar wezen Onbekend Niet haar eigen Het gezicht van een verloren ziel Zacht wenend zonder tranen De nacht onthult haar betraande ogen De dag verhult haar huilend gezicht Gezien wordt zij nimmer Gezien worden wil zij des te meer.…

ruisende regen dwarrelend in lentevlucht schildert levenskleur…

Dwarrelende sneeuw zichtbaar in het gele licht van de straatlantaarn…

Kijk daar een dor blad dat over het voetpad trekt daar dwarrel ik dan…

Het lichtspel in het bos Dwarrelende gedachten Kom ik tot mijzelf…

In een tijdloze ruimte Dat mijn leven heet Dwarrelen vragen Voor mijn ogen De vragen zijn niet te lezen Slechts gissen kan ik doen Ik leef alleen niet voor een antwoord Niet voor later en niet van toen Ik laat ze rustig dwarrelen Ze vallen zachtjes in het zand Langzaam stap ik er over heen Met overige woorden in mijn…

Dwarrelende sneeuw Bedekt de koude aarde In maagdelijk wit…

natte sneeuwvlokken dwarrelen neer op het gras smeltend in de zon…

gevlochten klanken dwarrelen droef en donswit de zon tegemoet…