Alle inzendingen over Daan de Ligt

Een postuum eerbetoon aan Daan de Ligt, Die afgelopen week is overleden. Daans houdbaarheidstermijn was overschreden, Wat op te maken is uit zijn gedicht. Een afscheid dus, precies zoals het hoort, Ook Daan de Ligt leeft in zijn rijmen voort.…

Meer van en over Daan de Ligt op daandeligt.blogse.nl…

krijgt er heel veel speelgoed, snoep en ijs ik vind dat allemaal gewoon gemeen want ik moet hier naar school en achterblijven in onze kamer slaap ik helemaal alleen ----------------------------------------------- Met dit gedicht won Daan de Ligt de eerste prijs in de Meander kinderpoëzie-wedstrijd.…

Daan de Ligt is stadsdichter van Den Haag. ------------------------------- Uit: afkomstig van de website www.daandeligt.nl…

Daan de Ligt Ik kom er aan! Ik haal ze in! Ik laat mijn hielen zien! Dichten kan ik voor tien!…

Wanneer een ander vers me méér bekoort, dan blijkt het eveneens van Daan de Ligt. Ik ga er dus volmondig mee akkoord, als iemand zegt, dat hij goed werk verricht. Voor mij is hij een dichter van gewicht, die zeer terecht z'n hoge cijfers scoort. De dichtkunst en de Ligt zijn synoniem.…

Geen volta die mijn opzet zal verknoeien: oh Daan de Ligt, 'k bezing hier úw grandeur!…

de Ligt…

. ---------------------------------------------------- Daan de Ligt & Vera De Brauwer…

Een vuist, die heb ik écht niet kunnen maken de onmacht steeg me langzaam naar de strot de vloeren van mijn vesting bleken rot en gingen vaag, doch onheilspellend kraken Geloof me maar, van strijden was geen sprake het was berusten in een helder lot het lichaam spande stiekem een complot met cellen die verwoed de kop opstaken Vergeet de…

De beste dichter van Den Haag ging heen Helaas, ook jij kon niet de dood trotseren Je streed niet, schreef je, kon het accepteren We weten het, ons leven is te leen Jouw laatste bundel prijkt hier in mijn kast Als ik je lees, hou ik je teder vast – © Inge Boulonois…

. ------------------------------------------------------- Toelichting: Boos tegengeluid op Daan de Ligt's netgedicht: 'Westland Wietland'. De tuinbouw is de enige productieve sector waarvan de export in de afgelopen vijf jaren gegroeid is, met het Westland en Aalsmeer als altijd nog in alle opzichten koploper.…

Jij droeg het met je mee Hagenaar te zijn indrukken bewaard om later te gebruiken jij voelde eigenlijk al een gedicht ontluiken de stad, het groen, de zee zo groot, jij zo klein Voortdurend spel van aantrekken, loslaten er was een beeld en er was een woord het laat zich zien zoals het is en hoort in luisteren, kijken, voorlezen en praten…

al geef ik jou nog chocola een varkentje van marsepein wat pepernoten in je vla een glaasje Spaanse rode wijn al geef ik jou nog beltegoed een Uber-maandabonnement twee kaartjes voor de paardenstoet een kijkje in een circustent al geef ik jou eau de toilette een stoombadgeurcatalogus een purperen alpinopet een touwtje uit de brievenbus…

Waar je heen zult gaan na dit leven dat is geen mens gegeven krijgen we een nieuwe ronde storten we ons hierna in zonde ben jij het allemaal zat dan heb je het wel gehad jij weet het zelf het beste je wilt je hoofd niet breken in de uren die je nog resten je maakt er nog wat van met een kwinkslag en een lach zoals alleen jij dit vermag…

innigste omhelzing, dat ademhalen eigenlijk niet meer hoeft tot aan de dood, uit een vonkje ontstaat een vuurzee niet gedempt, en overslaat tot een humane wereldbrand, tot onvoltooide symfonische partituren de opmaat tot de mooiste dromen waar iedereen aan deel moet nemen, zonder zich pijnlijk te vermoeien, de tijd door hemzelf bedacht ligt…

de dagen slijt hij in een ver verleden omgeven door stellages met papier verborgen in een lusthof vol vertier z’n godentuin kent geen erfdienstbaarheden het later komt aan hem voorbijgeschreden in teksten nog geschreven met de hand wat vroeger was herhaalt zich haast gênant de nieuwste paden zijn reeds lang betreden wat is het leven meer…

de stilte valt niet langer te verduren na ware liefde kwam een wreed Ave ze nam de blije kinderstemmen mee maar liet de echo tussen kale muren de straat lonkt om de leegte te ontvluchten op zoek naar iets, naar God mag weten wat zo sjok je uren doelloos door de stad in plaats van sterren pluk je wrange vruchten verloren in de overvolle straten…

hij kijkt me aan vanuit het fotoboek het jochie met de veel te grote pet een hard maar ook vertederend portret zijn stille ogen naar geluk op zoek donker Den Haag, ruim een eeuw geleden lang voordat Drees zijn zegeningen bracht met kerk en kapitaal nog aan de macht een sloppenwijk zoals in vele steden de foto’s geven een ‘romantisch’ beeld…

je denkt aan krijtstreep met een aktetas aan paraplu en 't elegant flaneren van bonte dames naast correcte heren bevroren glimlach boven grijze jas je denkt aan sportschool en het klatergoud aan tatoeages, bier en zonnebanken die passen bij de goddeloze klanken van dialect dat primitief wordt uitgekauwd onzichtbaar blijft de oude muur in…

de zerken staan er keurig in ’t gelid als soldaten op gemillimeterd gras exercitie komt nog altijd goed van pas ook als het lijf de ziel niet meer bezit hier rusten wat men noemt de Nazi-zwijnen zij werden bij hun moeder weggerukt of haastig uit het klaslokaal geplukt de kronkels van de dood in rechte lijnen hun noodlot was het om gehaat…

Verdwaalde bommen sloegen wonden in de wijk Een architect, als tandarts, deed z'n werk En vulde gaten met z'n torens. Hij werd rijk Maar waar is nu mijn uitzicht op het zwerk? Het zijn de wolkenvelden die ik node mis Haagse Poort die door de noeste handen Van bouwvakkers tot blinde muur geworden is Met dank aan Nationale Nederlanden Kantoorpaleizen…

het land van vreemde klanken is nabij ik hoef nog slechts een dijk te overbruggen verborgen achter wolken woeste muggen ligt daar het thuis van kruidkoek en stabij wat brengt mij in die kille negorij hoe is een stadsmens zo diep kunnen zinken in Moddergat een beerenburg te drinken de fierljep van huis naar woestenij hier trouwt mijn liefste…

ik struikel over dichters op het strand ze zijn in drommen naar de zee gekomen hun adoratie doet het water stomen de blik naar boven, pen reeds in de hand ze schrijven over sporen in het zand die weer verdwijnen bij het overstromen ik hoor ze over wolkenluchten bomen hun Lourdes is de zilte waterkant dan wordt het Nereus eindelijk te veel…

een bijbelvertelling de lijdensweg begon na het bevallen bezoekers gingen onbedaarlijk proesten m'n ouders wisten ook niet wat ze moesten me houden of me elders zien te stallen ik ben niet wat je noemt een godenzoon en vrees zelfs dat Hij zich voor mij zou schamen (dat jong is niet van mij, ik zweer het …amen!) als duivelskind viel ik zelfs…

als jager schiet je immer in de roos de jacht is goed voor ieders welbehagen vooral gejaagde mensen moeten jagen dan worden ze weer rustig na een poos die rust is voor de jager onontbeerlijk hij moet geduldig wachten tot z’n schot hem bijna doet ontploffen van genot alweer een prooi, wat is het leven heerlijk z’n vrouw is niet verguld met…

ik zie de oude Takma lopen leunend op z'n stok de lasten van een stil verleden doen z'n schouders buigen ik zie m'n oude vader lopen langs verlaten straten het gewicht van eenzaamheid als ballast op z'n rug en dan zie ik mezelf als oude man voorbijgaan is dit een toekomstbeeld van een ver verleden vanaf z'n nieuwe kinderfiets…

(Nederland is gewaarschuwd) het grachtengordelgajes druipt weer af de godenzonen hebben triest verloren zij laten Jahweh jammerklachten horen op hoogmoed stond de allerzwaarste straf de Maas heeft thans haar hoogste peil bereikt door tranen van gevallen kameraden kan men nu op de oevers pootjebaden nog even en de Euromast bezwijkt de…

haar naam bracht visioenen van het noorden weidse meren en de grauwe luchten stille en zo eenzame gehuchten haast onverstaanbare gezongen woorden torenklokken die zacht kaatsend beieren ijs op de vaart, Abe op zijn noppen spijkerharde tegendraadse koppen klunen, skûtsje, wad en kievitseieren met zwijgzaamheid als deugd en niet als kwelling…

(met dank aan Willem Kloos) ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten het Haagse luchtruim is mijn hoge troon ik wijk niet voor de dreiging en de hoon van hen die mij vervloeken en verachten Oost-Indisch doof ben ik voor jammerklachten een stad aan zee, ik ben een autochtoon u bent lakei en veegt mijn straatje schoon mijn schrikbewind…