Alle inzendingen over Daan de Ligt

Een postuum eerbetoon aan Daan de Ligt, Die afgelopen week is overleden. Daans houdbaarheidstermijn was overschreden, Wat op te maken is uit zijn gedicht. Een afscheid dus, precies zoals het hoort, Ook Daan de Ligt leeft in zijn rijmen voort.…

Meer van en over Daan de Ligt op daandeligt.blogse.nl…

krijgt er heel veel speelgoed, snoep en ijs ik vind dat allemaal gewoon gemeen want ik moet hier naar school en achterblijven in onze kamer slaap ik helemaal alleen ----------------------------------------------- Met dit gedicht won Daan de Ligt de eerste prijs in de Meander kinderpoëzie-wedstrijd.…

Daan de Ligt is stadsdichter van Den Haag. ------------------------------- Uit: afkomstig van de website www.daandeligt.nl…

Daan de Ligt Ik kom er aan! Ik haal ze in! Ik laat mijn hielen zien! Dichten kan ik voor tien!…

Wanneer een ander vers me méér bekoort, dan blijkt het eveneens van Daan de Ligt. Ik ga er dus volmondig mee akkoord, als iemand zegt, dat hij goed werk verricht. Voor mij is hij een dichter van gewicht, die zeer terecht z'n hoge cijfers scoort. De dichtkunst en de Ligt zijn synoniem.…

Geen volta die mijn opzet zal verknoeien: oh Daan de Ligt, 'k bezing hier úw grandeur!…

de Ligt…

. ---------------------------------------------------- Daan de Ligt & Vera De Brauwer…

Een vuist, die heb ik écht niet kunnen maken de onmacht steeg me langzaam naar de strot de vloeren van mijn vesting bleken rot en gingen vaag, doch onheilspellend kraken Geloof me maar, van strijden was geen sprake het was berusten in een helder lot het lichaam spande stiekem een complot met cellen die verwoed de kop opstaken Vergeet de…

De beste dichter van Den Haag ging heen Helaas, ook jij kon niet de dood trotseren Je streed niet, schreef je, kon het accepteren We weten het, ons leven is te leen Jouw laatste bundel prijkt hier in mijn kast Als ik je lees, hou ik je teder vast – © Inge Boulonois…

. ------------------------------------------------------- Toelichting: Boos tegengeluid op Daan de Ligt's netgedicht: 'Westland Wietland'. De tuinbouw is de enige productieve sector waarvan de export in de afgelopen vijf jaren gegroeid is, met het Westland en Aalsmeer als altijd nog in alle opzichten koploper.…

Jij droeg het met je mee Hagenaar te zijn indrukken bewaard om later te gebruiken jij voelde eigenlijk al een gedicht ontluiken de stad, het groen, de zee zo groot, jij zo klein Voortdurend spel van aantrekken, loslaten er was een beeld en er was een woord het laat zich zien zoals het is en hoort in luisteren, kijken, voorlezen en praten…

al geef ik jou nog chocola een varkentje van marsepein wat pepernoten in je vla een glaasje Spaanse rode wijn al geef ik jou nog beltegoed een Uber-maandabonnement twee kaartjes voor de paardenstoet een kijkje in een circustent al geef ik jou eau de toilette een stoombadgeurcatalogus een purperen alpinopet een touwtje uit de brievenbus…

Waar je heen zult gaan na dit leven dat is geen mens gegeven krijgen we een nieuwe ronde storten we ons hierna in zonde ben jij het allemaal zat dan heb je het wel gehad jij weet het zelf het beste je wilt je hoofd niet breken in de uren die je nog resten je maakt er nog wat van met een kwinkslag en een lach zoals alleen jij dit vermag…

innigste omhelzing, dat ademhalen eigenlijk niet meer hoeft tot aan de dood, uit een vonkje ontstaat een vuurzee niet gedempt, en overslaat tot een humane wereldbrand, tot onvoltooide symfonische partituren de opmaat tot de mooiste dromen waar iedereen aan deel moet nemen, zonder zich pijnlijk te vermoeien, de tijd door hemzelf bedacht ligt…

lavendelblauw van Côtes du Rhône ga ik in het landschap op een orkest cicaden speelt Chopin van Gogh is liters verf verloren zonnebloemen, zonnebloemen ik word gek van zonnebloemen maar nog geler is het koren van de flanken der Ventoux wenkt een dode wielrenner maar ik weiger om te komen naar de zinderende rotsen ik wil drinken, louter…

gelaten volg ik aan een korte lijn ik ben een oude hond onder de mensen een surrogaat voor nooit vervulde wensen van een bazin die ruikt naar terpentijn ze heeft haar vreemde nukken, ik herken ze aan de blikken als we 's avonds samen zijn de opgekropte woede, het chagrijn normale stilte wordt een heel intense ik slik haar buien al zo lang…

de dag begon zoals een dag begint het vaste ritueel, dezelfde vloeken je bent nog uren naar jezelf aan ‘t zoeken de spiegel huilt, je laat een boer, een wind het leven leek een bokkenpruik met luizen maar dat veranderde die dag spontaan vergeten was de smaak van levertraan en zelfs een grijs Den Haag begon te bruisen wat deden al die ‘pakken…

'made in Madurodam de croquetten in het restaurant zijn aan de kleine kant C.B. Vaandrager' wat zeurt die man toch over de croquetten oké, ze zijn wat aan de kleine kant maar wat verwacht je als het restaurant niet groter is gebouwd dan de maquette en straks bezoekt hij ook nog de toiletten daar loopt het…

ons voetbalspel bezorgde geen extase bij kleumenden die spraken van een klucht de regen viel met bakken uit de lucht het herfstweer riep om goed gevulde glazen het najaar schenkt geen vreugde aan dit land en als het weer de vreugde niet wil schenken dan schenken wij die vreugd met eigen hand alzo begon het rituele tanken de vale regen kreeg…

wilt u schrijven over bomen van die opgeschoten knapen in hun bladergroene truien laat uw stemming niet verbruien door de kwakkelende iepen laat uw zinnen niet verzieken door de ijle populieren die in ellenlange rijen langs oneindige rivieren slechts de marsmannen plezieren en neem afstand van de eiken zelfs de allerhoogste eiken hebben…

hij wacht weer bij de speeltuin op de hoek de wind belaagt z’n onverzorgde haren hij roept naar mij en wil me iets gebaren ik wend mij af, terwijl ik hoorbaar vloek ook ’s nachts kan hij zich aan mij openbaren in steeds die oude regenjas en broek een zwijgzaam en een ongenood bezoek geduldig kan hij uren zitten staren we deelden dan wel…

de deur is open, maar je kunt niet staan een ongenode gast kan binnensluipen je weigert pertinent om weg te kruipen want kruipen heb je al te vaak gedaan je hebt beslist de strijd eens aan te gaan al voel je angstzweet van je voorhoofd druipen je weet: nu is het pompen of verzuipen een engel heeft ook vleugels om te slaan de verre diepte…

wat was het bijna angstaanjagend heet hoelang duurden de wolkenloze dagen en geen depressie om mij te behagen de glimlach van de ploert was hemelsbreed de zonnegoden bleken hard en wreed zij heersten zonder zich maar af te vragen of een dichtersziel dit kon verdragen want licht en warmte vellen de poëet maar nu is dan de hersft weer in het…

een dichter mag niet lachen, niet bekoren hij zal z’n pen in gal en alsem dopen dan gaat een bovenwereld voor hem open daar wordt de warme ziel door hem bevroren hij waant zich heer in een ivoren toren ver boven het gepeupel op de grond hij kijkt met haviksogen in het rond en smijt met nevelige metaforen naar hen die hem niet lezen en niet…

je leven werd een kabbelende stroom die kalm meandert tussen zomerkaden de schepen ogen traag en zwaar beladen doch voeren slechts een achterhaalde droom wat futen drijven slaperig en loom een rietkraag lispelt treurig een ballade de avondzon belicht met veel genade de knekels van een jonggestorven boom je houdt de bedding keurig in bedwang…

een vreemde stad van ver is nu nabij de dorpsstraat is gevuld met nieuwe klanken de bakker en de slager werden banken verdwenen is de oude draverij er rijdt een stalen monster door de wei met schreeuwerige teksten op de flanken we moeten nu een nieuwe geest bedanken hij zorgde voor het keren van het tij een laatste weidevogel krijst vaarwel…

Ik draag het eiland altijd op m’n rug. In nood is het een plek om naar te vluchten, waar luide leugens dempen tot geruchten. Ik open achter mij de ophaalbrug. Er staat een oude hut om in te schuilen. Verborgen tussen luchtig wuivend riet ontdooien m’n gevoelens. Onbespied betast ik daar m’n schrammen en m’n builen. Omgeven door een metersbrede…

wat moet ik met de waddenzee daar zijn geen discotheken er is geen enkel bruin café (de stapper kan het shaken) dus weg ermee, snel weg ermee wat moet ik met de waddenzee daar is alleen maar wad het lijkt er niet op Saint Tropez (je hebt er Moddergat?) dus weg ermee, snel weg ermee wees eens wijs en recht door zee en verjaag de vogels…