Alle inzendingen over Henry

Henry en June Miller Hugo Guiler nog even Juan Luis Buñuel de hele coterie van de holebi ja tout Paris jaren dertig zelfs Anaïs Nin werd in alle eenvoud weggespeeld door deze tere schoonheid…

Henry Bauchau, Les hirondelles boivent en vol. Uit: tentatives de louange.)…

Sweet lovely Lady Jane: jij huwde Henry 8. Het bracht je veel geween: hij had je in zijn macht. Zijn Queens had hij onthoofd met vorstelijk gemak. Dat werd ook jou beloofd door die royale zak. Zijn plannetje bedierf, daar er een zoon verscheen. Twaalf dagen later stierf jij in het kraambed, Jane…

negentig jaren geleden verstomde het geweld herinneringen bleven indringend en wreed de somme ieperen verdun en de ijzer op de 11de van de 11de wilde hij nog iets zeggen nog in de houding staan maar alles weigerde dienst veteraan henry allingham zijn zwijgen sprak boekdelen afgevoerd in een rolstoel het applaus hoorde hij niet…

Op de brug voor deze muren stonden de speren met de hoofden van iedereen die in de weg stond rafelig afgehakt op het blok als de veroordeelde weigerde om de beul te betalen voor een snelle dood, de hoofden met gaten waar de merels pikken de gaten waar de ogen zaten De parochianen droegen sjaals voor hun neus en mond tijdens de zondagsdienst…

André Joseph Guillaume Henry Kostermans* geboren in 1907 in Purworejo en overleden te Bogor met de voornamen Achmad Jahja Gon Hartono in 1994 als jongste hier begraven ligt *Het jongste graf is van Prof. Dr. André Joseph Guillaume Henry Kostermans, geboren in 1907 in Purworejo en overleden in Bogor in 1994.…

De dag is koud, en donker, en somber; Het regent, en de wind is nooit moe; De wijnstok klampt zich vast aan de beschimmelde muur, maar bij elke windvlaag vallen de dode bladeren, en de dag is donker en somber. Mijn leven is koud, en donker en somber; Het regent, en de wind is nooit moe; Mijn gedachten klampen zich nog steeds…

(voor Shirley Jannice Henry) Als de zeer gerespecteerde vrouw van de kunstschilder James Porter hoefde je niet met de benen en al bloot. Als moeder van twee kinderen zag jouw toekomst er florissant uit en dacht men alle tegenslagen weg. Zeker dat meest ongewenste en definitieve.…

*) Henry Moore (1898-1986) was een Engelse beeldhouwer, bij het grote publiek vooral bekend om zijn grote abstracte bronzen en marmeren sculpturen. ------------------------------------ uit: 'De jagers in de sneeuw', 1986.…

Al staat zijn naam dan wel op al zijn boeken Toch zijn die werken niet van Shakespeare's hand, Want hij viel na vijf eeuwen door de mand Bij nieuwe zeergeleerde onderzoeken. Misschien ontdekt men ook lang na míjn leven Dat ik niet zelf dit versje heb geschreven.…

Ook hier niet verder gekomen dan de kroeg en het staren naar het water door de natte ramen. In kapitalen een van de bekende namen nog net te lezen op een bootje voor de kade. Dan een massa grijs op grijs en alleen maar beweging in het beeld. Spanning in het zwepend touwwerk. Schuiven op de stoel. Doel van de zondag.…

Balancerend op de rand van het vederlichte plastic bakje pikt de frietkauw naar de laatste hardgebakken kruimels wegdromend in een restje met regenwater aangelengde mayonaise. Overal thuis te vinden. In de volgekotste steeg "Achter de muur" genoemd. Op een grasveld of een schoorsteen. Maar niet te dicht bij mijn schrikwekkende voetstap…

Regenring om de maan. De schaduw van twee zwanen accolades, sluiten het water in en het diepe zwarte land gaat verloren in de Slochter vlam. We lopen op de tast door onverwachtse zang van vleugelslag.…

Een menigte. Zwart glanzend tegen het blinkende zilver van de ijsvlakte. De met kaalheid omrande snavels houden binnen een onzichtbare cirkel afstand tot elkaar. Onhoorbaar bevolen vliegen ze op en tegen de lucht tekenen de gevingerde vleugels. De zwerm zwenkt af en keert en komt nog eenmaal per toeval over de plek van de bewonderende…

een meeuw wacht op een trapgevel tot de viskraam afgebroken is koude stralen spoelen een stroom andijvie in de regen de marktmeester gaat rond langs de droge vierkanten de armen op de rug in een boom hangt blauw papier en een man rakelt met een zwarte paraplu het verleden op tussen de kisten…

de bomen op de weg geplant en altijd op de verkeerde plekken in de verkeerde tijd en aanwezig waar niet verwacht. Te laat voor de dierentuin en de begrafenis, feest vierend op ongepaste tijden, pijnlijk stemverheffend op ontzielde momenten en altijd de verkeerde opmerkingen en niet aanbevolen conclusies. Kortom te licht bevonden niet representatief…

de warme oogst, de snelle hap uit de appelboom met discjockeyachtig kabaal gegrepen door de verzamelde eksters nog voor de eerste vleugelslag. De prachtvol groenglanzende muggen direct aanwezig via hun alarmnummer samen een bewegend lijkkleed stellen het schoonheidsbegrip op de proef. Vanzelf doe je een stap achteruit. En voelt toch even…

Gehuil van een klein meisje geprikt door een boze brandnetel. Moeder probeert te troosten en heeft een arm om haar heen geslagen. Fotogenieke brandnetels staan aan de rand van het bouwterrein. Met de natuur valt niet te spotten. De zon overweldigd het jonge gras. Onstelpbaar lijken de tranen nu. Moeder spreekt woorden van troost. De grond…

Pootjes achtergelaten op de papieren. Dan de leuning van de stoel bevreeën Uitgebreide wasbeurt in de vensterbank Je poot tegen het raam gedrukt. Daarbuiten het overmoedige roodborstje De opschepper met de rode borstvlek Driftig beweegt het puntje van je staart Strak onbeweeglijk de rest van je lijf. Op het zachte naaldenbed aan de voet…

Te zwaar voor de takken van de elegante dwergmispel zakt de plomp neerdalende houtduif door de bladeren. Spreidt zijn vleugels. Paniek vonkt binnen de witte randen om de ogen. Pikt in willekeur al vallend naar het lichtrode. Hier is de houten duif niet voor gemaakt. Rustig snavelen tussen de stoppels van een wijd veld is zijn bestemming…

Tot nu toe is het elke begonia slecht bekomen wanneer ik achter haar plaatsnam. ze kwijnde weg zodra de asregen van mijn schaduw op haar viel. Mijn vaderlijke autoriteit en mijn moederlijke zorg werden een weg naar het compost. Maar ook een kunstplant gaf geen troost Ze verkleurden in vaalheid nu laat ik het blijven. Tot inkeer gekomen…

Wat ze gehoord hebben meegemaakt, gezien. Ze liggen er nog gaven geen aanstoot. Bloed, fluim en weer de regen waste ze schoon. Van geologie tot oproer. Geen weerstand boden ze De ondersten, onaangedaan door hartstocht en passie. Nog voor de geschiedenis een onvoorspelbaar teken. Zonder vrees. Onschendbaarheid is een diep verborgen…

En alles wat blinkt Onder de wielen geraakt blik De stralende kraal en het verloederde kopergeld Gaat in de plakzak van de totaalklever. Leent het eksteroog aan het bedeltje van waarachtig Sterlingzilver. De stem aan het gezang van statiegeld. Op scheve hakken grist het geleerde schorem citaten bijeen. De raper van vieze papiertjes…

Bloem gemaakt van lastertong en gestold rundvet pas geurend bij het begin van de schemering. De honing diep verborgen Achter de te lang doorgegroeide bleke neusharen. De hoornaar daast. De klimmende hangt en steunt Op alles Wat dragen kan En niet hard wegloopt. Taaihouten spiralen Wirwar van karig hout. Een gespikkelde borst Verstijfd…

Een Zwitser hoog op de Martinitoren Speurend Naar de grote moederberg Van het rondgestrooide gesteente. Maar nergens verheft zich iets. De grote berg moet weggezonken zijn In de klei Voor de boeren groeien Ze in de aarde En vermenigvuldigen zich voortdurend. Groeien overal behalve in het vuur. Dit is in ieder geval bewezen. In het…

De buren zijn vandaag haastig vertrokken. Zo heb ik uiteindelijk toch nog kijkend uit het raam van de flat met hen kennis gemaakt. Zag nog net de achterkant van het verhuisbusje aan het einde van de straat. Hiernaast trekt nu niemand de WC door. Wat een eenzaamheid!…

Ook wel eens het gevoel alleen nog te leven uit de bast zoals een uitgeholde wilg Met in de molm van zijn vergane binnenkant een al bijna bloeiende vlier. Zo te bestaan bij een sloot in de gedachte van een verbaasde wandelaar en voorbij razende treinen met reizigers die je geduldig in de rij zien staan.…

als ik meega met de wind zo maar naar verre streken krijg ik dan heimwee naar mijn lief als ik daar los kom van de wind daar in die verre streken weet ik dan wel hoe het leven gaat als ik daar adem van die wind in die vreemde streken mis ik dan mijn hartedief want vaak is die wind ginds in die verre streken toch ook maar lucht gebleken…

Kijk hoe ik hier loop op de bladeren van jaren die eens doodgevallen in een droevig jaargetij nu voedsel zijn voor wat leeft alles zou zin hebben ook dit gedood dat mij laat bezien hoe nietig een zucht is als zelfs het blad dat is gevallen goed is wat loop ik hier dan waarom lig ik niet gevallen uitgezucht en opgenomen in de kringloop van…

het lijkt mij dat de dood dichterbij is dan de klaarheid die ik zoek in mijn bestaan dichter dan ik zou kiezen en toch gekozen worden door de dood zou me nu liever zijn maar wat is liever als alles er niet meer toe doet wanhoop mij ten deel is en ik eenzaamheid te over heb wat is dan nog liever dan hunkeren naar droge ogen en onvoelbaar…