Alle inzendingen over Jannie de Kreij

Achtervolgd door de waan Van de dag probeer ik De werkelijkheid te verstaan Door de waarheid te zoeken, De waanzin los te laten, Te eindigen met een kristalhelder Licht dat deze dag beschijnt - En door de mist in dit Doorleefde hoofd neem Ik onverwacht de voordeur Uit het verleden waar dat Me zo eigen was, maar door De mist…

vijf jaar na dato zegt de olijkste collega nog steeds goeiesmorgens gelukkig werkt er op mijn kantoor geen juffrouw Jannie…

Wie het ik was Dat in mij woonde Was allang vergeten In de tijd, opgegaan In nevel, uitgegroeid Tot dichte mist in Dit vermoeide hoofd - Tot opeens uit het niets Die prachtige klanken klinken, Doordringend tot in Het verdoofde oor, Muziek die me wakker roept Uit mijn boze dromen En zie, het ik Wordt aangesproken En mag…

Als je er komt, dan zit ze in haar hoekje van de gang, afdeling vier. Nee, ze zit niet met een boekje: Dan had ze nog wat leesplezier. De dagen duren lang; Ze slaapt, ze drinkt, ze eet en zit te turen in die gang. Bijna zeker en gewis kun je (gelukkig) zeggen: Oma weet niet waar ze is. Maar, niet altijd ben je daar zo zeker van, want als…

, Vraag ik mijn antwoord Ben altijd open geweest, En dat weet je In vriendschap opgedragen aan Jannie Jansen…

Het werkt veel beter dan die enge pil Ook zeer geschikt voor uw bejaarde moeder (Die zit al járen in de slappe was Geldt ook voor tante Jannie en oom Bas)…

Het dode lam, de aangereden duif, kalende knuffels, plassen bloed die stollen in gestifte lippen. Glas spiegelt pijn die doorklinkt in de au schreeuwende meeuwen. Lam gevleugeld echo je hun taal, je moeder pendelt met je tussen de kruisen van de kuurkalender, deelt cellen in je kikkervis met staart. De kruisen overleefd, onder…

Door de natte mist Steeds meer ingesloten Druppels van zilveren Weefsel die mijn Grijze haren, mijn Levenswijze wenkbrauwen Tooien Die mij het gevoel Nog geven dat ik Leef, maar zo zeer Door kleiner wordende Ramen, en groter wordende Muren in een hoek gedwongen Dat ik zelfs mijn eigen Naam niet meer weet En dan zie jij…

warmte dorstig aan de oever van jouw voeten als je stille paden loopt waarop dromen verdelen tussen duizenden zandkorrels rijs jij op als Afrodite blootsvoets één met de golven die je lichaam strelen vriendschap bindt ons samen beroert het strand wat oren opvangen over de wind van kleuren via een gelukkige zonsondergang (voor Jannie…

terugbrengen tot een holbewoner, die uit verveling beesten kleurt op de muren van een grot in Zuid-Afrika waar af en toe nog Hottentotten komen In de koelte water vinden kijken naar vissen kuit schieten en daarna hom Blijven kijken tot kikkervisjes zich vormen, waaruit ledematen onverwachts ontspringen bij een beeld van Jannie…

(opgedragen aan Jannie, 28-02-2012)…

Over ons land een hangende, dichte mist troosteloos en droevig is de componist Lichtjes door de sluier en het ver-gezicht Donkere dagen voor de kerst zoals gebruikelijk en zoals gewoon een virus nu aannemelijk en bewegelijk is nu niet ongewoon Maar tussen de misere door brandt licht van hoop en kracht omdat eens in duistre…

Als je van te voren zou weten dat je leven ophoudt door een moord zou je dan nog een leven hebben als het eindigt met zo'n slotakkoord Wat gaat er in je om als je een jongen van zeventien jaren ziet staan met een pistool denk je dan: Nu gaat hij schieten hij schiet echt die halve zool Is dat het laatste wat je kunt denken…

Controle bij de uroloog, brengt altijd spanning mee, Je denkt toch altijd aan die keer, Toen hij een tumor zag beneê... Routinematig dus controle en iedere keer weer vrees dat hij toch iets ontdekken zal; ben dus een echte zenuwpees... Ik kijk alleen maar naar zijn ogen als hij een "scopie" doet, En, als het onderzoek gedaan is, Zegt…

Waar vind je troost als jij een slechte boodschap krijgt... waar zoek je hulp, als jij jouw problemen nu verzwijgt...? Waar is die hand, die jij zo nodig hebt, en waar is die vriend, als jij naar de apotheek moet met je recept? Wie droogt er nu je tranen, als jij die lopen laat... waar zijn alle mensen gebleven die jou helpen, adequaat…

Goudgele kleuren waar je ook kijkt sieren de straten, bedekken de wijk Goud kleurt de paden, goud op het mos De hersfst viert nu hoogtij als je kijkt in het bos…

Helpen in nood vechten, tot de dood ons scheiden doet van elkander Hongerigen voeden en behoeden voor de hongerdood Pijnen doen verhelpen Bloeden laten stelpen... Leven voor elkander hulp bieden aan de ander... doet de mensen leven als je weg kunt geven…

Gevangen in een net van vragen Gevangen tot je antwoord krijgt Gevangen, tot het je gaat dagen Gevangen tot zolang je zwijgt Bevangen van een groot verlangen Bevangen door een stil verdiet; waar tranen sijpelen over wangen totdat je eens het antwoord ziet…

Ik kan geen woorden vinden Wat het met me doet Zijn kind in mijn kinds armen Maar 't voelt zo trots, zo goed Beiden kan ik ze knuffelen Beiden o zo lief Woorden kan ik niet vinden Ik houd van hen, zo intensief…

het leven, maar soms voelt ‘zijn’ zo zwaar een angst die je verstijft om beslissingen nemen de twijfel doe ik het wel goed ? de schrik slaat om je hart en toch moet je verder... vechten, de kille angst verdrijven opgevangen door een liefdevolle man je steun, je toeverlaat je voelt je op handen gedragen nooit is iets teveel steeds…

Franzosen en reiz’gers als ik vreemden wiens waarde sterk overschat wordt: goud vult geen muren van trouw van trouw aan het land, het volk dat je lief kreeg Jannie Roodhof -Pool…

ach, alles wat hij vindt is dit kreupele gedicht Jannie Roodhof-Pool…

vormgeving Andere mensen steeds diep weten te raken Zo niet iedereen dan alleen ik Lees met bewondering en respect De gedichten die zij willen delen Zij hebben mijn inspiratie gewekt Heel af en toe een beetje jaloers Hoe zij gevoelens kunnen omschrijven Maar wij varen allen dezelfde koers En door hen leer ik beter te schrijven Rudeboy, Jannie…

Geef mij maar een paar dagen en stoor me even niet ik wil niet bij je klagen dat jij mijn tranen ziet Geef mij gewoon een beetje tijd want echt, dat heb ik nodig ik wil gewoon mezelf zijn dan ben jij overbodig...…

Als een lichtende ster aan de hemel zo was zij in ons gezin de spil waar alles om draaide kinderen rondom haar en zij er middenin Onze ster, nu aan de hemel verlies in groot gezin vandaag was haar verjaardag mijn moeder, mijn vriendin leeft verder in gedachten is nu herinnering...…

Je haren wapperen in de wind een lok bedekt je oog je loopt als een gazelle, fier en torent hemelhoog... Ik geef mezelf de sporen nu en ga je achterna in't wuivend riet verdwijn je nu waar schuil je, primadonna... Daar lig je,hijgend als een hert dat der jacht net is ontkomen ik stoor je niet, dat is te wreed en zal niet aan je…

vervallen in een leefpatroon alleen zijn leef 'k gelaten dit leven is mij niet gewoon ik ga het bijna haten... de dagen rijgen zich aaneen geen onverwachte dingen nu ben ik even slecht ter been je hoort mij zelden zingen... de tijd dat ik nog sprong en zong lijkt ver nu achter mij toch is het nog maar kort gelee' dat'k vrolijk was…

Vingers strelen als't hart bemint Vingers spelen en 't hart verzint Liefdesspelen met fantasie Liefde delen amoreuze energie…

Achter de horizon verdwenen Een gouden zon, mochten we vandaag weer even lenen... De maan komt op schijnt over't donker van de aarde... Ik schat de zon en ook de maan op juiste waarde... Sterren, overdag niet te ontwaren De hemel bezaait, ik kan het niet verklaren... Dan komt de nacht ik groet de sterren en de maan...…

Ik heb je in mijn buik gedragen Ik voelde jouw leven in mijn buik Ik streelde je en wilde je vragen Blijf nog een tijdje in mijn buik. hier doet niemand je nog kwaad in mijn buik ben je nog heilig Hier is het voor jou nog veilig hier ken je nog geen kattekwaad. Over mijn buik kan ik je strelen In mijn buik draag ik je mee waar ik ga: Jij…