Alle inzendingen over Lente aan zee

Lente aan zee grens tussen water en land hagelwit strand te midden van elementen Dichter bij de oorsprong van het leven kom ik niet lentewarmte jaagt grauwe kou de zee over naar ‘t noorden In de luwte aan de voet van de duinen bij ruisen der branding zink ik weg in ‘t geheel Los mediterend op in blauwe weidsheid de…

de crocus in bloei belooft in geur en in kleur het wordt weer lente! de zee glooit en gloeit wij zwemmen en zweven op golven van geluk... de nevel in wit bedekt het land in eenvoud het is zo mooi stil de winter trekt aan sneeuwt een strakke trui van ijs binnen is het warm.…

'k Zit met mijn lamme benen in de asse van een stervend vuur. Ik bid; mijn vrienden wenen; en 't hangt mijn keel uit op den duur. Zal ik mij dan vervelen met langer Job te spelen? De schoonste lol, de liefste lol maakt op den einde dol. De schapen moet men scheren en de ezels moet men slaan, ja slaan. Zo wil 'k, in alle…

o Blik vol dood en sterren, o hart vol licht en leed. De dag is spijtig verre; de nacht is hel en wreed. Mijn mond vol wondre smaken die géne vrucht verzaadt. Niemand, o hunkrend waken, die langs mijn venster gaat... Wij zullen nimmer wezen dan Godes angst'ge wezen. - God, laat ons waan en schijn dat we Uwe wezen zijn.…

Een kekke kuil was ’s avonds al gegraven zodat ik vrolijk mij erheen begaf maar weldra stond ik stil, verbaasd, zelfs páf: Er lag een jonge vrouw vol overgave Ze rook naar zout, zand, zee, had ik wel lust? Ik ging, maar ja… alsof je duinen kust…

Hoe wij onze namen schreven vlak bij de zee toen de zon ging dalen?…

adem van de zee streelde het lichaam en de ziel je gaf je over met ontroering de euforie van geluksvervoering heelde door haar macht de kracht want zij haalt alles uit de bron daar verdween de grens die ik verzon in eindeloosheid wenkte stralend licht het vergezicht naar kwaliteit van leven daar aan de zee vloeide liefde tomeloos in een…

Over de zee hangt matelijk te tampen een zoele en droeve klokke door de mist. De dag is zonder klaarte en zonder lampe. Hij, die zijn hart bezit, weet wat hij mist. Een stemme galmt, en ieder loopt verloren. Ik loop alleen. En 'k weet dat duizend zijn die naast me dragen door te dichte smoren lijk al te volle teilen melk hun pijn.…

En hoort uw hart: hoort gij uw hart niet slaan ? Daar is de maat waarop uw dagen dansten. Niet wen gij waart met weelden overlaên of dronken van een overmoed'ge waan, stond ge in de rei die blijde tijd omkranste. Brandde in uw brein al 't lijden dat het droeg leg op uw hart uw hand, en gij zult horen al de geheimen die, nog ongeboren, zich…

Een vrucht die valt... - Waar ‘k wijle in ‘t onontwijde zwijgen, buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt. De tijd is dood, omhoog, omlaag. Geen sterren rijgen haar paarlen aan ‘t stramien der roereloze twijgen. En geen gerucht, dan deze vrucht, die valt. Een vrucht. - En waar ik sta, ten zatte levens-zome, vol als de nacht, maar…

in de lente gaan de meeuwen terug naar zee waar zijn ze nu toch…

berghelling in bloei zee van bloemen lente op haar mooist bloemenpracht…

Een vrucht die valt... - Waar ‘k wijle in ‘t onontwijde zwijgen, buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt. De tijd is dood, omhoog, omlaag. Geen sterren rijgen haar paarlen aan ‘t stramien der roereloze twijgen. En geen gerucht, dan deze vrucht, die valt. Een vrucht. - En waar ik sta, ten zatte levens-zome, vol als de…

Gelijk een hond die drentlend draalt en druilt om eigen vuil, beruikt met schroom'ge teugen... - Waarom uw avondlijke vreê bevuild met slijk van derf verleden, o Geheugen? Gelijk de vogel die zijn woonst beslecht met peerlen bloeds, door de eigen pluim te plukken... - Waarom, waarom uw beeltenis…

Een gouden lente een zilveren meeuw op het hoofd van een bronzen beeld dat uitkijkt over zee.…

'k Heb mijne nachten meer doorbeden dan doorweend al wemelt twijfel in de opalen van mijne ogen; 'k heb in mijn leven meer geloochend dan gelogen, en zie: de bitterheid ligt om mijn mond versteend. o Gij, die morgen om mijn laatste bed gebogen, u voor het raadsel van dees ziele hebt vereênd: uw zucht trilt door een ijlt die gij vol wisheid…

Het woord elfstedentocht was het hele jaar 2019 niet eens uitgesproken Ja..., zwemmend Ik zit met mijn rug gekeerd Zie in mijn spiegel de zee ..heb hem even niet nodig..…

En slechts ’t gewieg der zee doorzucht de vrede, alover de trage bomen en de adem van de lucht. De zee, en haar gedein door mijn bewogen longen… Maar neen: mijn loomt’ verdroomt de maat van alle maat. - o Zang van liefde en hoop: mijn zomer is verzongen, ’t gebladert’ staat verdiept en reeds met dood verzaad.…

Huis dat afsluit en dat kijkt: hart dat, onbewogen, hoort de zee die wast en wijkt vóor verzádigde ogen. In geen spiegel, gruwvol-eêl, 't beeld van een begeren. Al de beezmen zijn te veel om de grond te keren.…

o Zee, die mijne lip doorkeent met zout-kristallen waarin het volle licht van alle zonnen breekt; zand, bij mijn veer'ge zool breed-uitgestraald doorweekt, waar krijsend iedre tred doet duizend schelpen schallen; o tuimelende lucht, die brandt mijne ogen toe maar sluit ze op 't dansen van ontallig-vuur'ge bollen: ik ben van zee en lucht…

Adem van de zee streelt het lichaam en de ziel je geeft je over in vervoering de euforie van geluksontroering heelt door haar macht de kracht want zij haalt alles uit de bron daar verdwijnt de grens die ik verzon in oneindigheid wenkt stralend licht het vergezicht naar kwaliteit van leven hier aan de zee vloeide onze liefde tomeloos…

de schemering wordt klare Uit de zee-diepte rijst een blijde mare... De lente, lente... Wanneer het lente worden zal? Er is van overal gerucht vernomen, Van af de bergen is een stem gekomen... De lente, lente... Wanneer het lente worden zal?…

Overal blauwe bloempjes in ' t groene gras ook witte er tussendoor zelfs narcissen zie je te pas: het is LENTE. Niks geen meteorologisch gezwets gewoon zoals het op school werd gezegd 21 maart drie maanden na de winter begint de lente.…

hoog opvliegend zand verontrusten mensen op de dijk wolken zweven snel voorbij de wind zingt een droevig lied “waarom geen respect” versta ik in haar woorden de middag kleurt van blauw naar zwart water klotst nu op het strand maar het komt niet allemaal van zee… de wind start volop met huilen haar weeën ze kan ze niet meer…

Zoals je leefde met al je vingers lente sprak je ogen plukten bloemen waarin de zee mij overspoelde, de taal waarmee je zwijgzaam de tijd deelde, vermenigvuldigde.…

Heb het land inmiddels wel gezien, Alle continenten zoetjes aan Achter mij gelaten - Ben eigenlijk wel uitgekeken Op die eindeloze wisseling Van zomer en winter, Lente en herfst, Ben de zee nu ingelopen, Drink me laveloos aan water En ga met volle tevredenheid De oneindigheid in, in deze Zee zonder einde…

De lente heeft zij mee- gebracht, het is de zee, die klatert, lacht; de zee de zee, de zee brengt alle winden mee.…

alles doe ik om dat te door breken maar helaas nog niet bezweken geef toe het is geen lente maar bijna wèèr winter doch niet aldente kastanjes gaan bijna al vallen terwijl wij vrolijk nu horen te lallen op een terras of in de kroeg van s`avonds laat tot smorgens vroeg en luidkeels horen te zingen op stoelen en tafels springen dansen tot…

aangestampt tot wat eens duin in de wind was de winter heeft haar best gedaan ik lig er als wachter voor de zee nog zoveel in het verschiet de vruchten liggen te rijpen ik vlucht met de lente en kiem in de hand van een goudfazant…

De tijd is als de kille en dorre zee, die zwoegt noch krijt. Ik ben alleen; ik pers mijn strakke lippen samen op eenzaam deze grote sterre, die ze bijt.…