Alle inzendingen over Ma Bitter

Soms glimlach je om ons - ik weet het wel- om al dat stoer en mannelijk vertoon. -Wij zijn het toch die deze wereld bouwen en al wat jij doet is zo doodgewoon, zo elke dag hetzelfde, kleine dingen: koffie en pap en grote stapels brood en soms- heel even maar- herinneringen aan wat het leven vroeger bood... Ach kom, dat gaat voorbij, de zorgen…

je liet je gebitje scheef wegglijden in een scheve glimlach naar mij en mijn dochter valse tanden maar wel oprecht een seconde had jij nodig om al het onrecht recht te trekken twee weken later hebben we je begraven met dezelfde glimlach maar, eerlijk gezegd ma, je was er niet meer bij…

ik ken een chanson van Francis Cabrel (Ma Ville) waarin hij o.a. zingt over de fabrieksstraat in zijn woonplaats ergens in het oude Frankrijk...…

Zijn vrouw en mijn ma Waarvan ik nooit heb gewild dat ze zou gaan. Het bittere einde tegemoet..…

Pa was éérste Paasdag jarig, en de twééde Paasdag Ma; Daardoor was 't die Paasdag Ma's dag, Schoon 't ook Paasdag was voor Pa. Pa's feest was dus dubbel Paasfeest, En ziet, Ma's feest dat was Paas; ('k Meen: op Ma's feest was het Paasfeest, Want Ma's feest valt niet op Pa's.)…

Oma Mijn dochter Wordt ma ma Krijgt een Zoon of dochter Haar leven Maakt een wending Mijn leven Maakt een wending Oh ma Oma…

ma belle voisine heeft het nadeel dat zij naast mij woont want elke faux pas de ma part wordt définitivement gestraft met déballement door mijn voisin…

Kijk naar wat we geworden zijn Jij een losgeslagen kind ik een verbitterde oude vrijster Jij eeuwig op zoek naar je identiteit die je steeds denkt te vinden maar die nooit de ware is Ik zit vol wrok keer op keer mijn wonden te tellen Ze schoon te likken maar het vuil van jaren en jaren komt eruit Kijk naar wat we geworden zijn…

Regen sijpelt op de aarde als tranen vol zoute bitterheid die een hogere kracht bewaarde om te verzachten wat niet te helen is. Engelen zingen je welkom, in harten ben je gegrift en nooit meer uit te wissen en vereeuwigd ben je in de sterren toch…zullen we je hier vreselijk missen……

Als ik de kroontjespen weer zou kunnen likken Met de smaak van bittere inkt Als ik mijn eigen bloed zou kunnen drinken In mijn slapen klopt leven Het glijdt langs mijn zintuigen af In slapen droom ik mij binnenste buiten Als ik me zou kunnen omdraaien En de wisselwachter vermurwen Het verglijden van de tijd te keren Ik zou het leven omarmen…

Gewezen acteur overgevoelige groet haartransplantatie verwoed valt hij uit naar het groeizame gezag dat hogelijk acht maar nimmer verzacht verbitterd verkleurd gewas verouderde bloemen.…

Wij zagen hoe zij fier, het hoofd geheven, de zorg droeg voor familie, man en kind, en hoe zij, onverward door tegenwind, haar weg vond in een diep betrokken leven. Soms was het zwaar, maar klagen deed zij niet, ze trok zich moedig dwars doorheen haar zorgen, haar kleine leed voor iedereen verborgen, verbeet zich: wie niet huilt, heeft geen…

Gemarmerd gelaat, groeven van wijsheid Mistige ogen Indrukwekkend als de eindeloze tijd Streel ik grijs, zilveren kroon Voel mij een prins, niet enkel een zoon.…

Godallemachtig binnenkort wordt ons ma tachtig. Da's op zich heel goed te hebben. Maar waar ik niet goed tegen ken is dat ik verdorie ook al vijftig ben.…

toen ik aankwam was je kamer al ontsmet je kleren en je spullen in de gang gezet ze hadden met javel je geuren al gestolen en hup, daar gooiden ze een ander te creperen in je bed ik vond je terug op een tochtige plek alleen je haren leefden nog blonde pieken zwiepten in je nek maar jij was verder niets finaal gaat ook een moeder op haar bek…

Gedachten en gevoelens in een eindeloze rij spiegelland van jou voor altijd in mij Soms vreemd, omdat je de dingen anders ziet en “jou-zijn” dat wil ik “natuurlijk” niet Een spiegel laat echter zien wie je bent al is het soms of je jezelf niet herkent De goede reflecties doeltreffend achterna komen uit bij het evenbeeld van mijn Ma Eerlijkheid…

je bent nu 87 en vol levenslust elke keer wil ik je vragen hoe denk je over dood gaan ik zie dat je oude foto's terughaalt ze liggen overal alles wordt steeds meer iets van vroeger, kijk hoe we ranja dronken toen maar het lijkt ook of het je niet kan schelen waarom ben je niet bang voor de dood, is dat de leeftijd? dat…

Mijn schatteboutje ma cuisse de grenouille ma grande vadrouille mijn margootje mijn peugeootje mijn babydolletje mijn vergeet-mij-nietje mijn eekhoorntje mijn hazel- nootje mijn o maal ootje mijn dobberbootje…

Ik denk ook wel eens wat als ma toen met een aardige man was getrouwd en een goede vader wie waren wij dan zelf geweest, maar het grappige is dat we dat dan niet waren, hoewel ook weer wel, toch denk je aan iemand die leeft ja wat als ma toen waarom heeft ze het niet gedaan ?…

je ligt hier al een tijd niet dat ik je dat verwijt want jij wist ook niet beter dan jong te leven en later te geven hier lig je nu, bot bij bot je vlees is allang verrot ma's wormen en maden hebben nu je plekje verraden samen kloppen jullie voor geen meter…

Hij startte zeggend van 't stuur zich wendend: tabee dan, Moeder, daar gaan we weer. En door die laan daar zag zij hem gaan naar zijn nieuwe baan - en naar nog veelmeer. Zo zag zij hem gaan en dacht: jaja - mooie baan en bier, kerels en wijven en nog zo meer. Dus toen hij na vijven niet opdaagde weer schreef zij een Annonce en zuchtte…

Thuis na een lange dag van school Ma vertellen hoe saai het was Maar luisteren ho-ho maar Ma speelt jas en danst heel raar Ze roept kleine woorden Als woei en haai en kri Ze lacht heel hard Alsof er iemand een grapje heeft gemaakt Maar alles wat ik hoor is een trommel en trompet Veel te snel om te verstaan Ma speelt jas en danst heel…

een warme herinnering de wollen trui die ma voor me breide…

Zoutig mijn tranen Bitter mijn verdriet Zo dicht naast mij Zie je het dan niet? Kijk niet naar mij Maar kijk me aan Zie je mij echt Zie je me staan?…

Woorden liggen op de loer. Mijn tong heb ik al ingeslikt. Maar ze weten van mijn ogen daar schreeuwen ze het uit. Ze wringen uit mijn handen. Ze krampen naar mijn buik. Daar meng ik ze met gal. Woorden schrijnen overal.…

te goeder trouw te sterk geloofd te veel vertrouwd op wat beloofd te groot verdriet te zeer bedrogen te vaak belogen ik noem het niet hoed je voor dromen volg niemands vlag tracht te ontkomen aan het gelag bouw dammen van steen rondom je dagen het leven alleen is lichter te dragen…

Soms gebeurt het, soms worden woorden, als men ze niet verwacht, vallen ze moeiteloos uit de palm van de nacht, ze komen als de maan gunstig staat, als ik drink, adem, proef in wat ik dacht te schrijven, zonder bitterheid, in de nasmaak van de taal, om me in te warmen, een grootse taal die alle talen in zich heeft, niet vervreemd…

Mijn letters worden bitter door dingen die gebeuren. Geen vreugd is meer daarbij. Mijn mond staat niet tot lachen en tranen vloeien vrij. Wie komt mijn verdriet verzachten, wie wist mijn tranen, geeft een beetje troost aan mij? Het heeft geen zin om wat te zeggen. Woorden kunnen niet helpen. Ze vallen tussen doornen.…

Het woord, dat mij met kracht omgordde, En vrede en vreugd gaf, Is alsem voor mijn mond geworden, En voor mijn ziel een straf. De naam, die al mijn onrust stilde... Het fluisterzachte woord, Waarop ik eenmaal pleiten wilde, Staande aan 's Hemels poort - Die Grote Naam, zal ik niet noemen, Die grendels open schoof…

het bloed bereikt op de duur de kust en kleurt het avondwarme zand onschuld verscheept van schoonheid naar verschrikking levenloos aangespoeld op het land hoe bitter is de smaak van geroofde puurheid op deze machteloze verloren zomerdag…