Alle inzendingen over Obstakels

In de tuin van haar leven groeide een kleine roos die zich een weg baande door obstakels van het bestaan schoonheid zich vertaalde tussen tranen van dauwdruppels door de wind gedragen naar het licht van de zon de groei te zoeken in het diepste zijn van kind naar volwassenheid om als een mooie roos te ontluiken dan in volle schoonheid…

Ik zou weer eens wat moeten dichten over het stil verlaten perron de duizend oranje gezichten een weggeblazen kinderballon over de onbeheersbare kunst van stil leven en een loslaten het genieten van verstrekte gunst nog te dichten kieren en gaten over een opnieuw vergeten God lichtjaren en roestige nachten zacht zoete honing en boterpot…

Ik leef van obstakel naar obstakel, en ik vraag me regelmatig af: Waarom is mijn leven niet eenvoudig? Is dit wellicht mijn straf? Er zijn heus weleens momenten van vreugde, en dan gaat het ook wel goed. Maar jammer genoeg heb ik veel tegenslagen en dan weet ik niet meer hoe het moet. Mijn leven moet nu maar eens veranderen.…

Ik drijf waarheen geen hand mij gadeslaat zal wederkeren naar de stille stee angstvallig mijden een te groot entree of u en iets dat anderszins mij schaadt van water heb ik mij een baar gemaakt geslapen in een uitgebeende zee het land gelaten dat in laatste wee tot kaken in het eigen bloeden staat waar woeste hoogten tot mijn navel reiken…

wantrouwen bezig houden met blokkades is zij naarstig op zoek naar een sterk edelhert om in vertrouwen te nemen uiteindelijk gezeten op de hertenrug komen de blokkades dichterbij beren grommen leeuwen likkebaarden maar met een grote sprong zweven ze over alles heen de relatieve vrijheid tegemoet op weg altijd op weg naar volgende obstakels…

Ik leidt hem langs obstakels, mijn ogen leent hij nog, maar als hij straks alleen moet lopen en de obstakels zijn er toch? Ik wens dat ieder mens een keer een blinde leidt. Zou het straatbeeld dan verand’ren? Is men daartoe bereid?…

woord ik verklaar je tot obstakel…

al hoor je zijn sissen niet en blazen tegen de wind in hij weet niets van grenslijnen evenmin obstakels omdat hij evenzo onzichtbaar isssss...…

met het gezicht vooruit rechtopstaand met de wind in de rug flits ik terug weg van obstakels en puin naar zachte moederarmen waar ik gedachteloos dein als een pasgeboren kind…

Volgens mij is liefde mij nooit gegund want waar ik aan begin is het altijd weer een gekluns, maar toch blijf ik door- zoeken tot ik mijn liefde vind, al moet ik door de zwaarste obstakels, ik zet het niet opzij want ja de liefde die is van mij.…

Kanaliseer me niet, ik zal me woest verweren tegen kille grenzen van beton en buiten oevers treden obstakels zullen meegesleurd langs dode vastelanden, want ik ben een boreling van grillige levenszeeën…

De weg van het leven, is geplaveid met obstakels. Soms kuilen, soms heuvels en bergen wellicht. Niet er omheen of ontwijken toont je ware gezicht. Neem soepel die hordes en ga soms op je bek. Vaak zijn er emoties, dat is ook niet gek. Zet door tot het einde niet wetend waarheen. In het bijzijn van anderen ben jij nooit alleen.…

Soms schaterlach ik van plezier en zie ik geen obstakel. Maar meestal ben ik ingekaderd begeef mij dan binnen grenzen. Dan blijft die stoomwolk in mijn hoofd verborgen voor de mensen.…

Eenzaam de terugweg moeizaam de obstakels steeds na iedere bocht volgt weer een nieuwe te veel afgedaald in jezelf te veel afgedwaald van je ik toch het doel nog steeds voor ogen je wilt hier uit nooit meer die heenweg naar beneden…

Terwijl schuld knaagt aan angst laveert hij met gesloten ogen op gevoel net langs de obstakels blind op de vlucht voor het leven tot de golven van de zee dwingen tot een keuze: recht door zee vooruit hopend op een reddingsboei misschien wel een vlot of de vloedlijn blijven volgen tot het volgende obstakel de volgende golf van pijn…

alsof ik een sikkel in de hand draag één voor één de obstakels neermaai om mijn veld te overzien het wordt kaal maar klaarder nu nieuwe zaden komen aangewaaid en ze zoeken een stekje vaste grond onder mijn afgrondvoeten…

laat mij toch staan ik ben geen hindernis, geen obstakel voor de stroom stoere krijger wrijf met je stok laat de mieren kriebelen van plezier geef me vreugde doop je staf in de rivier zij omhelst en ontvangt je met vloeibare lippen…

Het pad was vrij van obstakels glinsteringen in jouw hand de zon partijdig ik miste haar aan mijn zij een doolhof vol verwarring in het midden een eikenboom die treurt om zijn verval - een misthoorn in de verte - waar zou je moeten zijn in deze nieuwe lente?…

de einder is over een bevroren vlakte gegleden mijn gedachten over ruimte in wit verdronken van een herinnering zo vers en onbetreden de huid heeft hemel en aarde samengeklonken hier zou ik gewichtloos naar de overkant willen gaan zonder obstakels die alleen maar in de weg staan…

Zo’n schaduw is toch best wel een obstakel, Mijn been hangt nou in tractie aan een takel.…

wanhopig gilt de trein obstakel op het spoor remt nooit snel genoeg vermorzelt jong leven hoe wreed is sterven uit eenzaamheid even staat iedereen stil in gedeeld onbegrip dan dendert het leven verder…

verliefde gedachten laten me zweven, zoeken een weg in woelige dromen enkele doornen versperren de paden, steken vervaarlijk belemmeren het komen maar mijn hart volgt vertrouwde signalen, alle obstakels worden verlangend genomen!…

in het tonen veranker ik mijn ziel met beelden die wazig hangen te dromen aan de baleinen van mijn doorwaadbare ogen morgen zijn ze gedroogd en staat het spel strategisch opgesteld voor het doel dat geen onderweg kent maar slechts een obstakel voor de geur van bloemen onderweg…

Hier loopt het water niet hier wandelt het de bergen in de rug tong op de schoenen hier wordt halt gehouden bij bomen verdwaald in de stroom druppelt bij obstakels in de rivier gevallen droogt op tussen vervreemde stenen bouwgerei, groene waterminnaars hier loopt het water ......niet.…

De weg geplaveid, de obstakels omzeild. De regels vermeden, de reis door zinloosheid... Machteloos bewustzijn, de éénheid veréénvoudigd... Schreeuwend klinken kleuren, een eindeloos refrein. De reis door zinloosheid, medepassagiers zijn afgehaakt, de strijd is reeds gestreden. Eenzaamheid blijkt feit...…

In Cushion Lane kun je gerust voor paal staan Obstakels veren terug en geven mee Zo kun je op je tiktekstodyssee Al sms'end voor een heel verhaal gaan Een straathoek verder stoot je dan je knar En ga je drinken in de Blue Spot Bar…

het pad was vrij maar je stapelt stenen af en toe een kei dan is passeren niet meer mogelijk en stranden wij weer allebei obstakels zijn te overwinnen want diep van binnen kennen wij de weg het overleg baant andere wegen alleen de wind hebben we nu tegen…

mag ik je hand in zacht aanreiken samen kijken hoe ons leven verder loopt jij hebt de tred ik de stappen ja ik moet leren in ons tempo toch me aan te passen samen hebben we een weg gekozen obstakels zijn er overal alleen dit samengaan is onze overwinning al…

het is mij om het even of het pad stokt een muur breed en lang ik zal hem breken te lang, te vaak al uitgeweken zonder obstakels kies ik de vele kleuren de weelderige bladeren zet mijn stappen merkbaar mijn natuurlijke gang zal tot leven komen in de werkelijkheid heb ik mijn eigen dromen…

en geniet op mijn manier met hindernissen en obstakels hoogtepunten en mirakels. Het leven maak ik fijn zonder moeten en haasten met klanken en woorden en warme akkoorden.…