Toen de held Andromeda redde
En Keros door hem werd gedood
Kreeg de liefde vleugels
Toen Perseus het hoofd van Medusa toonde
En vijanden ter plekke versteenden
Kon de liefde zegevieren
Toen er vele kinderen kwamen
En Andromeda trouw aan Perseus zijde stond
Schonk Zeus haar een plek aan de hemel
Toen Andromeda de hemel bereikte…
Zoals de harpijen Perseus omcirkelden
Het gouden vlies in handen hebbende
Zo kolkt het in mijn hoofd als een maalstroom
De gedachten keren en wenden, steeds dieper
Oneindige draaiingen naar een diepte dieper dan het zwarte gat
Zoals ik mij voel, zoals ik mij draag
Van buiten kalm en koel
Maar van binnen verschroeid door de maalstroom van…
Langs rotsen in de rivier van mijn eigen tranen,
baant ’t bloed zich gelauwerd ’n weg
door mijn wanen;
als stoker van deze frontaal
brandende wijn,
en de pijn die ’t goed doet
onder volgers van Perseus’ sterrenzege,
verblijf ik halverwege.…
Steeds weer trekt ze het laken
tot net onder haar borsten,
laat het dan weer los,
en zegt zacht:
“Lieve zoon…”
Is Danaë de moeder van Perseus?
Of is het mijn eigen moeder?
Telkens opnieuw kijk ik,
en vraag me af:
hoe kon zij
vier eeuwen terugreizen
naar Rembrandts tijd
en zijn model worden?
Ik wil haar blijven aankijken.…
je-weet-wel
ergens in het huidige Israël)
ondertussen
zag ik in een smoezelig hoekje
van mijn werkende brein
(toch fijn dat
dat magnetisch bewezen schijnt)
een poezelig plaatje voor me
door me
te focussen op
die mentale verbeelding
verdacht ook ik haar
Cassiopeia wederom
van domme overmoed
goed
gelukkig voor haar was daar
Perseus…
van Cassiopeia in de lucht hangen blijft
boven lange lijnen van Andromeda
en het robuuste lijf van Pegasus
met het Veulen de Waterman scheidend
van de bescheiden Dolfijn die voor de Arend uit
naar de Vissen onder Pegasus
in V-formatie zwemmend
op de wachtende Walvis af
wiens staart de Ram een zet geeft
naar de Driehoek en de poten van Perseus…
Boven de cypressen staat de maanschijf,
Sterrenbeelden: Perseus en Canopa.
Door het duister hoor ik: ‘Hopa! Hopa!’
De kreet waaronder men de ossen aandrijft.
Larrios, Dolores en Chiara,
Die voor eeuwig bij mij zouden blijven,
Kom, ik heb behoefte aan uw lijven,
Meer dan aan de Heilige Maagd Maria.
De pampero wakkert wolken aan.…
342
Bezig met laden