Alle inzendingen over Toverkunst

Als dit leven over is zal mijn helikopterblik kijken over groene velden waar ik als kind speel de koeien met mij hardlopen eten uit mijn hand stelen met kindernagels ingesneden paardenbloemen krullen in hun magen en neem een bosje mee om moeder te verrassen de krullen vindt ze prachtig als ik onder haar kopje thee vaders toverkunst vertoon…

Z'n toverkunsten zijn enorm verbazingwekkend: zeven zwijnen laat-ie door een spreuk verdwijnen. Het joch verandert zelfs een mier door slechts te wijzen in een stier. Een glazen vat wordt onverhuld door deze stier met melk gevuld. Ineens begint het beest te loeien: 'Voor melk behoef ik écht geen koeien!' Te gek!…

Slot Bommelstein wordt door een tovenaar verkleind tot een kasteel van het schaakspel. Heer Bommel en zijn vriend bereiken snel ´s Konings paleis, ontmoeten daar misbaar. De man der magie maakt van vorst en dienaar, ook onze twee helden, een poppenstel. Op het speelbord davert een fikse rel: hoveling, raadsheer en paard twisten zwaar. De…

Meester Hocus Pas stapt in een bomenring, waarbinnen geheimen wenken én weren, wil steeds sterker zwarte kunst beheren: "Almaar wijder maak ik mijn gezichtskring!" Zijn schaduw toont een verrassende draaiing, baart het vrouwtje Alma, dat hem zal leren driftige plannen bedachtzaam te keren. Haar breiwerk schept grootse verwondering. De pennen…

Het hoofd verzint toverkunst, verlangt en blaakt om de jeugd wonderverhalen te geven. De schrijver beeldhouwt zoete verbeelding van prille lezertjes, schouwt verkenningslust der twaalfjarigen met spitse ontdekking. Nieuwe vertellingen zweven zelfbewust door het rijk van bloeiende menswording, over wilde zeeën naast vertrouwde kust.…

De lange rust krijgt vaak omwenteling: elfenzang en toverkunst treffen blij die pluimoren van de lome enkeling.…

doodgemoedereerd zonder enige kleding op Bommelstein zit hij genoegzaam in een stoel rookt vol genot zijn lange pijp die blote bruine berenvacht mag wie dan ook zien een sprong in het water kent geen zwembroek Olivier Berendinus wordt ouder en kuiser draagt meestal een open jas met gele en rode ruiten slechts wanneer de waaghals toverkunst…

Pijn is een grenspaal soms een hek, soms een muur waartegen ik soms leun vrezend voor mijn leven Ik kan alleen nog zingen voor mezelf, om niet te verdrinken in blues, mijn stem omhoog laten klimmen en blijven dansen zolang ik niet dood ben Liever zweet en stink ik van ellende dan dat ik niets doe en verlangend en droevig zuchtend…

Een minzame, luchtige toverstaf zweeft speurend boven het hart van Zwitserland, danst met zonnestralen langs de bergwand, terwijl sneeuw vol knipogende kleuren beeft. Zij daalt, ziet hoe de mensenwereld leeft, strijkt over de steen- en beeldhouwershand. Statige muren en daken zijn omrand door kunstwerken, die de rots kwistig geeft. Het wondergereedschapje…

de goudklomp Houdt de stoottroepen tegen Haalt de vloot uit koers De duisternis dikt in, dijt uit De bron verdampt Overal komt de dood zich moeien Dan ontmoet ik mijn dubbelganger De schim die voor me uit loopt Dan tikt een vriend op mijn schouder Leidt me met lokaas naar zijn val Waar ik in ademnood worstel met een demon Enkel toverkunst…

blote vrouwen, rijp, op ooglapjes na, schuddend in een land waar iedereen bang voor is of stiekem begluurt achter tientallen brandkastdeuren alsof men een griezelfilm bekijkt met borrelnootjes en de nodige drank, maar sensatie voor sensatie houden, dat pikt een schizofrene grapjas niet, neem Satie, die verrast ons nog dagelijks met bizarre toverkunsten…

marsepein in een of andere hoek En letters van banket en gemberkoek Terwijl de maan scheen door de kale bomen Maar daarvoor was hij niet alléén gekomen Hij kwam met kruidenbitter fel, brutaal: Het magisch kinderspel wordt hem verleerd Die infantiliteit wordt hem ontnomen En poetsen waaraan kinderen niet ontkomen Die zwarte toverkunst…

Kortom die voord was elks verdriet In Almens needrig dorpsgebied; Van toen de Meid per bezemstok, Den schoorsteen uit daar overtrok, Tot, na verloop van eeuw en dag, De Toverkunst begraven lag; Wanneer een kerkendienaar kwam, Die 't oud gebrek ter harte nam, En, op een morgen, na 't sermoen, Zijn woord aldus begon te doen: "Mijn Vrienden…