Alle inzendingen over Verdagen

Er is niets Er is niemand Dan de eenzaamheid Van deze donkere nacht De lichten gedoofd De feesten gedempt Geen vuurwerk ontstoken Geen wensen gewenst Het nieuwjaarsconcert Wil je niet kijken De dagen beginnen Op de nachten te lijken Er is niets Er is niemand Alleen de koude Van je hart…

leeg, mijn dagen die zonder een woord beginnen in nietszeggend blanco dat schoon blijft van zinnen vol, mijn hoofd barstend van vragen die onbeantwoord de leegte slechts verdagen…

er wordt te veel gezegd te veel beloofd te veel uitgelegd waarmee de kracht van woorden worden gedoofd geen woorden maar daden de schouders er onder zetten de afbraak van taal beletten woorden moeten weer opnieuw worden gewogen en die te veel hebben gelogen moeten we schrappen desnoods verdagen tot ze er niet meer toe doen…

Die verkilden onder de wet van strakke wil, jagend naar de hoogste winst, het nu verdagend tot ooit, een hier of daar of dan maar nooit. ’t Verleden dat zichzelf nu droomt was ooit daad die het vlak van nood en wet doorbrak. De schim die nu met verlangen opgetooid haar zoekt, is schijn die naar een streling snakt.…

Ik luister het gefluister van ranke kastanjelaren hun zomervruchten veilig in bolsters opgeborgen papavergeuren strelen broze klaprozen langs banen van zomers met late vlinders ik zie het lommerhuis in rood verdagen met een sneller dalen van het grote licht schemeravonden waarboven de uil van wijsheid wiekt onhoorbaar maar wetend…

Ik heb vandaag geen zin Wat kunnen mijn ouders toch zagen Ik heb er weer flink de pest in Ze kunnen niets van me verdagen. Als ik in de spiegel kijk zie ik kleine borsten en een dikke neus Het is net of ik op een olifant lijk Mijn kont is volumineus.…

het licht al op eerder dan de voorgaande dag even is er een zielenlach ik koester mij dan onder een warme deken, en hou dit moment zo mogelijk vast; het is ruiken aan rozengeur die zwaarte doet weken ook al is de geest gewillig de hemel wil het ontwaken een wijle verdagen dan speelt het geluk, kort zijn part ondanks dat het bewuste…

Hoe lang de week, de maand het tijdloze verdagen kan, ik heb geen weet. Geen weet of zelfs de lupine bloei doornen van rozen wellicht gehaald worden. Nu schort er even niets, niets meer of minder er is een serene rust zonder rare hinder.…

stappen met je vrienden feestjes om van te dromen ze mogen nu even niet de frustratie van de afsluiting de hulpeloze machteloosheid van willen maar niet kunnen het knaagt ons de verwachting het verdriet boost het gemoed dat niet wil of kan begrijpen dat een onzichtbare vijand ons in beperking ketenen kan voor eigen en elkaars bestwil verdagen…

En verdaag mij allerminst In het delen van de winst Maak nooit de balans op, Van wie meer van wie Ga voor de top Maar zie mij nooit als concurrentie Dat ik meer van jou Of jij van mij En houdt altijd de optie Open Op ogen dicht Ach liefste, Ik zie je eigenlijk het liefste In een gedicht…

Speel jij ook wel eens met gedachten vrij spel geef ik ze soms waar komen ze op uit dat is steeds de vraag soms ben ik vrolijk en blij zeker met jou aan mijn zij dan verheug ik me over alles ik voel me opgetild en vrij soms ben ik somber en droevig dan doet alles me pijn ik kan die spiraal niet verdagen ik ben van de kaart en voel me…