Alle inzendingen over Verjaard

Een eerste zonnestraal geeft het naderende voorjaar zijn eigen koude schaduw hij, die gewond, maar vol overgave los moest laten om daardoor toekomst te derven zag intens verdrietig kinderlijke woede verschijnen onwetend dat jaren later de eerste narcis vrolijk de laatste vorst weer uit de grond zou trekken…

Verjaarde dromen Komen dan toch weer terug Nog indringender…

Verjaarde dromen Komen soms toch weer terug Nog indringender…

Nimmer rechtmatig verjaard. Ooit met stelligheid verworven. Nimmer omarmd,slechts gestorven.…

je kent de jaren die verjaarden viert de vergankelijkheid met glazen wijn als het bestrijden van een pijn je bent getekend door de tijd maar veinst geluk en houdbaarheid…

Voor kinderen van een nieuw gelag, van Leeuweriken en reçuutjes Een keur aan cedilles, een verlate gast reeds verjaard was de taal uit uw boekenkast.…

ken jij de jaren die verjaarden vier jij vergankelijkheid met wijn als het bestrijden van een pijn ben jij getekend door de tijd veins jij geluk en houdbaarheid..?…

Erger dan de dood die met een kus de adem steelt erger dan het vuur dat het stille vlees tot stof verzengt is het verjaarde leven dat lange dagen grijst en wacht, wacht…

hoe dikwijls is geluk niet meer dan een oude droom uit een vervlogen tijd ik heb er destijds zorgvuldig notitie van genomen en het opgeschreven in een groen cahier met mijn naam in schuinschrift op het etiket nu ik na jaren de woorden durf te herlezen betrap ik mijzelf op weemoed…

Een koning die verjaarde vierde feest De plaats van handeling werd Rotterdam En al wie bij hem op visite kwam Beaamt: het is gezellig druk geweest De kosten van het feestje: 4 miljoen Ik heb het ooit met minder moeten doen…

In koelen bloede is hij dus vermoord, Een misdaad die natuurlijk wel verjaard is. Ook wordt geen nader onderzoek verricht Omdat de dader op het kerkhof ligt.…

Ik heb mijn bundels zomergroen gebonden daar schoonheid niet verjaard de bloei tijds hand trotseert in binnentuin van hart en geloof tot nieuw geluk de lente luidt en gratie gracieus het leven weer verspreidt.…

De eerste handen zijn er al weer af De eerste ogen weer voorgoed gesloten Mortieren worden op ons afgeschoten En janken doen we altijd achteraf We hebben tot december is verjaard De oorlog aan ons eigen volk verklaard.…

Ze denkt zo vaak nog aan verjaarde tijden toen ze menige man een zere nek bezorgde Haar gezicht hartvormig door ravenzwart omkranst de van nature rode lippen en wangen met een blos Behendig manoeuvreert ze haar rollator door de koffiezaal dáár is ze nog de jongste, maar toch…!…

De bomen willen af van al dat blad Dat als verjaarde brieven blijft vergelen en kwijnt door najaarsstorm en pijpenstelen De zomer hebben we, helaas, gehad De maand oktober kweelt zijn ach en wee Net als bij het Wilhelmus denk ik: nee…

We wisten niks, en 't is allang verjaard!…

We wisten niks, en 't is allang verjaard!…

Ik en de koning zijn die dag verjaard, Wij wisten elk een elfvoud te bereiken. Ik, samen met de drager van de kroon Een heel jaar lang ‘symmetrisch’ en synchroon.…

De zomer kijkt de winter na ongeschaafde planken zongedroogd en uitgewerkt net als hij die oude man de schrijver van weleer met verjaarde handen timmert hij ´n eigentijds verleden bij elkaar zijn nieuwe kabinet de winter achterhaald op afgeschreven hout dicht hij zijn leven…

gisteren verjaarde je en- ik mis je niet meer zo; je verloor jouw hart en mij woorden kwetsen slechts een lege muur -maar toch- verlang ik nog familiaire banden, strandend in de warmte van een tijd toen heelheid zo gewoon was tussen alle kledingstukken aan de lijn verblijf ik, immer als de mens die slechts ‘van jou’ wil zijn…

Wat achterblijft als de zee vertrekt, zijn schelpen, kwallen en stinkend wier, wanneer de vloed verder komt, omhoog gespoeld over de getijdenlijn, in ballast verjaard, waarvan door kinderen als kostbaar goed wordt bewaard,het kleinoot ingeboet,als roestig schroot volgt het ons vanaf het ‘kind zijn’ tot de dood.…

we verdronken water uit een vluchtig slapen verdrongen bewolking uit onverwachte hoek we werkten, tot verder voorbij, tot werkbaar lieten namen achter in beschreven tijd sindsdien aangetekend, zodat onze brieven niet verjaarden in woorden, met handen gemaakt, onbesproken…

Hoe bijzonder zou het zijn Communiceren zonder pijn Gewoon wat schrijven Zonder dat venijn M'n zoon doet weer eens gek Een wilde Gewoon een grote bek Ik stres niet Waarom zou je Het ruist in het riet Lieve mensen hier op aard Laten we lief doen Zoiets dat nooit verjaard t…

'waar denk je aan' ergens op de vloedlijn tussen waken en vergeten een moederstem die gebiedt, 'kom niet te laat voor 't eten' een geur, een kleur flarden uit losse herinnering een vloeibaar moment binnen omrankte muren van een doodstil ding stil, de klok is verjaard een doof beeld dat mij aanstaart…

En nooit had er een vonnis van hem waarde, Omdat bij hem toch elke zaak verjaarde.…

Wat is de aard op het grote te blijven jagen, waarin het lijden is verjaard, blijft de vorm van schijn onvoltooid. Zoeken is de moeite waard om angsten te verdringen verborgen achter dingen al zijn ze klein, dromen van wat nog zal komen, om over grenzen heen te zien…

Zovele jaren geleden, was er een vrouw Die beviel van een baby, dat was ik nou Zoveel jaren geleden, kwam er een kind ter wereld Dat was ik, klein in onwetendheid Zovele jaren later, is geen der ouders nog in leven Die baby van toen echter wel En omdat de ouders niet meer kunnen laten weten Dat het kind van toen, Vandaag verjaard…

de prins nam een kikkerslof mee hij vergat het glazen muiltje assepoes zit wenend bij de haard de reus at de gelaarsde kat op de toverspreuk, die was verjaard een markies zit nu met muizen sneeuwwitje dook in bed met de dwergen haar prins had de verkeerde Tom Tom hij hokt nu samen met Dorenroos . marion spronk | 7 maart 2009…

Aarde in een grijze jas, bomen in het rijp, met witte adem geschoren, seizoenen die in de tijd gemetseld zijn met de specie van de leegte, de takken van de wind zijn dood, in een laatste kreun verloren, ontbloot aangepast het zicht, as van verjaarde bladeren steunt nieuw perspectief onaangetast in opkomend licht, vergaan door te…

ik hoor hem ontbloot aan zijn stem raakt verjaarde plooien van mijn huid lijken zich te berusten in klanken van snaren gespannen op nobele pilaren dan wel gedragen door levende liefde hij kijkt mij diep aan door zijn verre kijkers; de wijsgeer voor ongrijpbare zielen schenkt mij noten in kracht en melancholie op weg naar…