Alle inzendingen over Verwijten

Zoveel gedachten in mijn hoofd Waarvan ik liever heb dat ze worden verdoofd Ze zeggen “je bent het niet waard” Maar hoe waar is dat als de gemoederen zijn bedaard? Ik ben walgelijk, niet goed genoeg en zal het ook nooit zijn Maar is dat waarheid of slechts een spinsel van mijn brein? Alles ligt aan mij en ik doe alles fout Of voelen die…

Laatst kreeg ik het verwijt, Ik maakte geen onderscheid. Het was infaam, Mij trof blaam, Ik kreeg spijt. Gelukkig heeft dat verwijt uiteindelijk mijn blijk verwijd.…

Slechts in tijden van tussenpauze Daal ik af en plaats mijzelf waar ik ben Tast ik en vind een nieuw antwoord Dat wegvlucht bij de volgende verbeelding. Door deining immer meer weggedreven Van gewild verwachte ongerijmdheden Vloei ik over in een nooit gedacht tegendeel Van een onontdekt verlangde wandeling Die schijnt te gebeuren zonder beweging…

Ik wist het, maar kon je niet zeggen dat je onverwachts op reis moest een dief in het holst van de nacht me achterliet met te veel vragen Heb je niet meer kunnen vertellen hoe ik me met je verbonden heb in gedeelde tijd voor je zo verdunde je huid steeds witter werd Je ging als een luchtvaartballon dreef weg omhoog in de lucht zonder geluid…

Nou ja, jammer, is geen verwijt. En dit lees je ook al niet. Ook geen punt. Wel! Ik moet mezelf verwijten, maar wat in de kroeg te zitten.…

stel je vader pleegt zelfmoord terwijl hij het eigenlijk makkelijk had en de geschiedenis kent van miljoenen die alles deden om te overleven in ondenkbare toestanden de hemel schreeuwt om de dood in zandstormen de hemel huilt bij een begrafenis men is onderweg naar nergens voor een betere toekomst bedenkt mijn vader hier...…

Na haar verwijten keren de straatgeluiden -- maar langzaam terug.…

De pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet. Maar de ketel, die boeit dat in 't geheel niet. Het zal hem worst wezen of anderszins dat verwijten niet wit maar zwart is!…

voor mijn verwijten…

In het geheel was het passend De weerspiegeling in de plas Het zilte nat van jouw tranen De paraplu boven de natte jas Maar mijn waarnemen stokte Hoorde verbijsterend jouw relaas Ik, ik had het moeten voorkomen Die reeds lange relatie met je baas Ik had jou niet zo vrij moeten laten Altijd ja, goed, geen tegen gehoord Heb nooit eens…

een muur van verwijten scheidt luttele centimeters tot een metersdiepe kloof waarlangs de harde ruggen onbeweegbaar liggen want wie draait zich om en doet de eerste stap door simpelweg te zeggen: sorry ik zat fout en nu liggen ze te staren elk naar hun eigen kant de afstand onoverbrugbaar vooralsnog…

Ze ruikt naar vanille met wat zilt hij fluistert gedichten in haar oor met plannen voor straks en nu om haar volledig te verwennen maar zij wil alleen maar praten over de voltooid verleden tijd hoeveel keer wil ze sorry horen voordat ze echt vergeven kan ze graaft een brede slotgracht hij weet zo langzamerhand niet of die nog te overbruggen…

Mijn man is me niet... trouw, ons laatste kind gelijkt zeker niet op hem!…

maar het blijft een alibi ze kunnen je namelijk niets verwijten…

Mensen verwijten me mijn gewone gezicht: 'Je moet rust nemen!'…

Ze doen het zélf…Ik kan er niet meer tegen! Ik hoor 't gepruttel van het Motorblok en ieder noemt de ander zondebok Bewogen ego’s die maar niet bewegen Ik roep, gekleed in stemmig hermelijn: 'Kom schielijk langs, ik woon op Drakensteyn'…

Hoe zou ik je dan ook maar iets kunnen verwijten…

Mijn moeder houdt Van mij Ik weet Dat ze dat doet Ze zegt het niet Met woorden Ze weet niet Hoe dat moet Geboren in een tijd Waar diepgang Niet bestaat Gevoel wordt weggestopt Alsof het Niet bestaat Hoe kan je Iets verwijten Wat niet Verwijtbaar is Emotioneel gesloten In haar jeugdgevangenis En toch Op haar manier Doet ze haar…

trots op wat je er ook van denkt dus doe maar, verwijt me dat ik van mezelf houd…

Nu, je lippen onbewogen En je ogen wit en wijd Zo zie ik de stormvloed dalen Buig mijn hoofd en toon mijn spijt Laat mij met de zonde varen Of verdrinken in de stad Maar geef mij nu geen bezwaren Die je vroeger ook niet had…

Waarom verwijt ge mij de paden te verlaten die, van hun eigen blik verlicht, de mensen gaan, De zee die klotst om haar zelf- en, zonder baak of bate, weet in haar slappe kom haar eindloosheid te slaan. Ik heb geen doel, mijn God, dan van uw wil geboden. De zee slaat aan de maan de maat van alle tijd.…

Gij noemt een Bultenaar gebrekkig, zonder reden: Bedenkt eens wat gij doet; Weegt zijn en weegt uw leden; Een bult is geen gebrek, het is een overvloed.…

Vaak verbijt je verwijten aan … ja aan wie? maar toch uit je dankbaarheid binnen jezelf of stel je een vraag of probeer je iets af te smeken - bij wie?- of bid je, soms hardop, ondanks alles.…

Hoe kunnen wij dat overleven, dit stil verwijt, deze zwarte olieveren.…

Iemand verwijten is... pesten uit onmacht. Het is een onbehagelijk heel slecht gevoel dat je ervaart en tijdelijk heel ongelukkig maakt.…

ik krab de korst van een nog verse wond kom uit mijn cocon en verlaat mij doodshoofdvlinder "geen verwijt aan jou maar een schrik van mezelf "…

Alleen 't verwijt, maar woordloos, blijft mij vrij; De trots, hem eenmaal door een enkle blik Te zeggen: 'Dit ben ik, en dat zijt gij.' ------------------------------------------------------------------ uit: Atlantische balladen van Hendrik de Vries (1896-1989)…

Op het zwarte schoolbord krast de griffel van verwijt blouse op onkreukbaar schort omlijst gezicht als krijt de mond zich opent en woorden gedoopt in bitterheid de kleurloosheid ten top somberheid bleekt witter beperkt zich niet tot de vingertop een schoolse jufferfrik, saai, sober en formeel, maakt de eerste jaren top of strop aangesteld…

Voedsel weggooien schande, roept de mestkever tegen de strontvlieg huichelaar, gilt Bacil liefhebber van keverkak en verse vliegenpoep…

Als ik gaandeweg anders dicht is dat verwijtbare onschuld, wachtend op het licht vol ongeduld wat mij vervuld.…