Alle inzendingen over Vuur en houd

Ik houd van de nacht met al zijn charme ook al kun je me niet echt verwarmen Het zit in het leven niet altijd mee Eens stopt bij Lindy, onze hond, de diarree...…

Het is tijdens het laatste donker dat elke seconde telt en oudjaarskou gesloten vitrage laat dansen op een enkele vuurpijl na, die nacht en gezicht verlicht terwijl knieën stuk en blauw knielen in oneindig jou en slag twaalf de cirkel weergeeft in zeven witte rozen, blijft de lucht zwart in de grote glazen vaas kan zij sterke groene…

twee oogverblindende lippen houden me in de hitte van de branding in 't schemeruur vuur vast…

De bescheiden mens, ik hoop dat ik voor hem gedichten kan bereiden en dat mijn rijmen mag blijven, net als de mens mag zijn klein als hij is met zeker gemis en ook gebreken dat wensen in vervulling gaan; gedicht als de mens, bescheiden, blijven bestaan.…

Vandaag wordt het Olympisch vuur ontstoken Wat dan op reis gaat door nogal wat landen En daarbij heel de tijd moet blijven branden Of wordt er nog een stokje voor gestoken? Want als de storm in Tibet zo blijft razen Zou dat de vlam wel eens kunnen uitblazen…

Hij zei er is maar een receptuur Smeed het met inwendig vuur.…

Onzichtbaar is mijn hand, waarin de aarde ligt, ik streel en sla haar trek er vuur uit, stapel ijs op ik breng haar hagel, sneeuw en regen: Houd van mij! Ach, houd van mij!…

Ik ben brandend vuur Dat op je wacht Ik zal over je waken als een engel met een glimlach Ik zal blijven houden totdat er niks meer is Je roept mij maar als je mij mist En als al je emoties je teveel worden Boos, verdrietig, bang en blij Zal ik er voor je zijn…

Houden van jou is jouw lieve gezicht in mijn handen. Houden van jou is mijn vuur voor jou laten branden. Houden van jou is jou zomaar bellen, omdat ik je nog zoveel wil vertellen. Houden van jou is de pijn voelen die jij voelt. Houden van jou is perfect aanvoelen wat jij bedoeld. Houden van jou is dansen met jou tot diep in de nacht.…

Het was water en vuur: mijn innerlijk uur, per seconde dat wegtikte. Het is mijn grootste strijd om dát te overwinnen door geen oorlog te beginnen. Het zal de schoonste overwinning zijn wanneer ik eindeloos een ander mens kan beminnen.…

Blootshoofds prijkt ze daar als een prachtig bloemgebaar, voor het eerst vertrouwend op het onzegbare van de wind meedeinend in wat die er op dat moment van vindt. Onwezenlijk maar behoeftig zoals iedereen op deze dagen die aan oorlog herinneren en om de ultieme vrede vragen. Wie heeft er destijds in die dagen geen eenzaamheid gekend gehoopt…

Al de momenten waarop ik het hardst vroeg aan mezelf te vechten tot in het vuur van de dood: het waren de mooiste secondes, minuten en uren: de allerheetste vuren voor water om van te leven. De momenten van vlagen in verstandsverbijstering: ik had het meest lief. Het waren de meest bijzondere tijden in het leven...…

Liefde is innig en teder bekend en vertrouwd Liefde is als een vuur 't kent soms rust noch duur Liefde is houden van man, vrouw of kind Liefde, echte liefde is oprecht en puur…

langs het mossig muurtje blader ik het najaar door vuur de wilde wingerd aan vlammen zal zij stil zal ik staan mijn leeggeroofde armen zullen kraken onder vallend hemelglas tot het sneeuwklokje witter oogt dan wintergras houd ik een stille wake…

mag ik van je houden? in stilte verlangen naar jou smachten door liefde bevangen mag ik naar je kijken? met ogen vol vuur die liefde uitstralen zo echt, zo puur Mag ik van je dromen? dan wordt mijn hart verblijd even naar perfectie weg van de werkelijkheid…

Kan nog steeds niet geloven als ik het van te voren wist, Ging ik niet van je houden 't vuur in mijn hart laten doven. Vaarwel, je bent weg uit mijn leven afscheid nemen is het niet, in mijn gedachten ben je gebleven…

Zachte zoen van lucht en water, verweven in een nevelige vacht, de zon opvangt net voor de nacht, innig samenzijn: een einder van lichtgeklater. Wanneer de vroege zon het nest verlaat, is het strand bezaaid met vruchten. Een ochtendbries wentelt zich in een zalig zuchten dat het mulle zand bestuift en landwaarts gaat, diep het gebergte…

zand door mijn vingers onweerlegbaar onomkeerbaar ongrijpbaar als de lucht luisterend naar zijn eigen wetten slepend als stroop vluchtig als vuur onbekommerd over de gevolgen gaat hij alsmaar voort zonder immer om te kijken of even in te houden onverminderd onbevangen gaat hij door maar naar waar?…

Tegen het verweerde hek stond de eenzame violist ik zag hoe hij behoedzaam de strijkstok op de snaren lei ging eerst met de stilte in gesprek zette aan en hield weer in liet met gemak de snaren trillen zong daarbij een idyllisch lied had het node gemist en met applausgebaren en een glimlach wierp ik een muntstuk in de aftandse vioolkist…

Ik heb gezegd dat ik zou zwijgen. Ik schrijf slechts enkele dichtstukken om de evolutie van de mensheid te doen gelukken. Meer niet. Om de aarde en al het leven te laten blijven. Meer niet. Deze ene keer. Deze keer. Volgende keer meer. Veel nieuwe woorden: liefdevol en gewetensvol. Ik heb gezegd: dát ik zou schrijven, tot mijn einde.…

Is het een geheim, dat ik er misschien een heb – en het dus niet weet?…

het kloppend verlangen neemt bezit van zijn lid... de smid in hem weet dat het ijzer heet is…

Ik schaakte speels een pink hief toen lief hand en mij omhoog naar van uit het vuur zo heet langs de trappen van Terug.…

ik las vannacht een man als een rijstevloei van rizla frappant transparant stak ik hem aan tot muiterij en hij verging bij de vierde regel.…

Het vuur in de relatie, is niet het vuur aan de schenen. In 't vuur van het gesprek is het woord in vlammen opgegaan, de rook als een pluim achterlatend.…

raak me niet aan zelfs je schaduw heeft mijn huis verteerd mijn eiland brandt erbarmingsloos op dit uur raak me niet aan ik schoffel al eeuwen as uit het vuur.…

krijtwitte muren geraniums in de zon vuur op je lippen…

Ach mijn geliefde in je berghang heerst chaos woedt brand cipressen als toortsen dorpen verschroeid omsingeld door vuur je aarde gloeit ach waarom sloeg het boze weer toe je bergdorpen ijlen verkoold en doodmoe…

Een vuur van koper een vlaag van brons een woud van beuken breed voor ons…

Het vuur laat zich niet vangen de nacht rust in haar handen lilalinten strijken door de nacht een onzichtbare schaduw houdt de wacht. Daarachter ligt de wereld open.…