Alle inzendingen over arcadië

helemaal niet meer wisten Was er nog maar één weg, langs de Oevers van de Mississipi gestadig Verder naar het noorden trekken Net zo lang tot we geen mens meer Tegenkwamen - en hier waren we welkom Midden in een gebied van modder, moeras En veen - daar bouwden we ons dorp Daar waar niemand leven wilde en dat Noemden wij ons thuis, ons Arcadië…

Les amis de mes amis zijn teut Zei Nelissen (Jean) in Arcadië Zijn geest verruimend in drie stadiën Van kout, delirium en wielerleut In interviews rookte hij als een ketter Doch nimmer zoop hij zich finaal te pletter! ...…

‘t Herscheppen van verloren dagen; In de mist ontwaart hij ’t meisje - de dochters van Arcadië zijn boven Lethes stroom verheven - Ze was zijn eerste ware liefde thans verrezen uit ’t verleden.…

met een knipoog naar Gerrit Komrij ze hadden de bomen gekapt de bomen waarin de kraaien bij honderden nestelden natuurlijk was er het gekras maar dat is nog geen reden hun habitat te verwoesten een zeer dat Lochem zich zeker mag aanrekenen de vogels zullen zich danig ontheemd hebben gevoeld zo ook ik als reiziger die de kale plek…

actueel wordt, Nacht waarin wel geslapen Maar niet gerust wordt; Ziel, het diepste ik, Gevangen tussen scheepskabels Van gedroomde achterdocht, Brommend in de veilige omgeving Van de zelfgeschapen cel In een zelfgesponnen kerker Die ik om wille van mijn tijd Voor geen goud wil missen In een omgekeerde droom Met uitzicht op Arcadië…

De oude man betreedt begraven jaren in de crypte van een dorpsidylle. ’t Noodlot zit hem dichter op de hielen, dáár waar giftige adders glibberend paren, met de schimmen van verwrongen eiken en de contouren van de kromste bomen. Die als stille wakers ’t dorp omzomen waar huisjes onder ’t juk van tijd bezwijken. Leeg, lukraak geplaatst en ingevallen…

De zomers speelden in Arcadië. Vlinders - in soorten die al lang niet meer bestaan - vlogen zenuwachtig en geluidloos in grillige lijnen langs de droge struiken.…

De trein snijdt de meloen der wereld Met 't lemmet van zijn vaart uiteen; En blinkend vallen, één voor één, Arcadië, uw schijven open.…

Je mist, dwars door de zomerstilte heen, de zin van dit Arcadië. De tijd doet pijn. De jaren gaan de straatnaambordjes slopen. ------------------------------------------ Uit: 'Viewmaster', 1998.…

. ☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆ Niet in het nieuws en zonder zelfvertrouwen Lag ik teut in Arcadië, maar werd Een hurricane, zo sterk als Hercules Een moordlawine was ik, zonder vrede Maar achteraf niet meer dan een glas water Een storm terug naar zee waar stilte fluistert Die hoorde mij en zei 'stil, heil'ge nacht!…