Alle inzendingen over badgasten

[Geïnspireerd door de 'gorgelrijmen' - nonsenspoëzie - van Cees Buddingh] BADGAST De Wiegababa stoot zijn gat en landt van schrik bij mij in 't bad. Hij kwispelt als 'n Quizquizjat, och néé, m'n e-book wordt zeiknat! De haat welt dampend naar omhoog ('k zie rode vlekken voor mijn oog)...…

Wie dit plaatje ziet, Stelt toch niet zulke vragen, Het is een natuurlijke drang Je zo in zee te wagen. Het geheim achter deze vraag Kan ik wel vertellen, Het is gewoon een gegeven feit, Dat de zee maar tot twee kan tellen.…

de westenwind scheurt over de duinen wolken uiteen het land wil blauw en een gouden zon hoopvol kijkt de badgast een vakantie tegemoet…

Een aanslag van de ETA met twee bommen op Alicante en op Benidorm loopt het sindsdien bepaald niet minder storm want badgasten kan zoiets niet verdommen. Zij liggen sinds die bommen aan het strand en springen in de disco uit de band.…

Een kop: '300 Haaien nu op Twitter’ Dus voor mijn geestesoog verrees het beeld Dat smartphones aan hen waren uitgedeeld Maar nee, zij zijn voorzien van een transmitter En elke badgast aan een linke baai Krijgt nu bijtijds een tweet met ‘#haai’…

Het moet de eerste badgast zijn geweest Van wie een stukje schedel is gevonden. Op één bot na met huid en haar verslonden, Waarschijnlijk door een mensenetend beest. Welk beest precies die arme stakker pakte? Hier houdt de wetenschap zich op de vlakte.…

De zee ingehaald, golven stormen, ijskristal klettert uit antraciet, onweer in Bergen, zon in de duinen, schuilplek ontdekken door hagelzand, windvlagen spelen met slippers en vlaggen, rennende badgasten, flitsend strand we vieren vakantie in Nederland.…

Het heeft niks met Sinterklaas te maken, de nieuwe zomersensatie van de kust: de kleine pieterman is zeer belust, maar moet zijn voetenfetisj staken. Nu is hij aan de Vlaamse kust gestrand, is van Belgische voeten gecharmeerd, daar is pietermanneke gesignaleerd, met zijn stekelige kop in het zand. Al voetenkussend moddert hij wat aan. Pieter…

alsof het hoogseizoen nog moet beginnen ons dorp in zon en zeebad het strand tot de laatste dag genoten onverstoorbaar bloot en bruin op slippers door reeds afgevallen blad ons dorp is nog even badgast morgenvroeg is weer fris september en ben ik aangenaam verrast dan verwelkom ik de mooie herfst met haar kleuren en haar rust dan…

het landschap binnen gedreven dwars en tegendraads maken een lachertje van zon die normaal stralend staat boven zoute zee en luchten vol zoetwaterregens die vluchten in de vallende half doorzichtig gordijnen en verwaaiend zand van het strand meevoeren naar het duinse helmgrasland dat chaos opvangt en groen golvend badgasten…

Vlak boven het water blijft de zon hangen De oude mensen kijken met romantische gevoelens naar ons op de rotsen waar we elkaar voorlezen Zij zien de mieren niet alleen onze jonge lichamen en ze denken de hagedissen erbij Op zee klinkt een misthoorn maar er is niets te zien tot ineens om ons heen de badgasten op de blokken beton worden…

in ‘t oosten, de oranje zomerzon klimt uit ‘n heiige kim in een aura van warme kleuren groter dan z'n stoffelijk lichaam belooft ’n mooie dag aan de kust zon en wind schonen boven zee de lucht tot strak hemelsblauw in m'n korte broek uit de sixties-- lig ik breeduit in 't warme zand mijn vrouw reikt zonnebrillen uit zodat geen badgast…

warme zon of vlaagjes wind maar altijd pal voor ons uit wij haken daar op in met onze blij hormonen worden vrolijk en voelen ons opgeruimd met goede zin vooral als wij ze onverwachts ontmoeten zij zijn er uit het niets geboren een wolk vlinders die de weg wijst en wij hen volgen op een druk strand vol zomervertier van badgasten…

Badgasten met hersens van een kersenpit die voetjes blootstellen aan transparante pijn. Mijn dochtertje huppelt naar haar vader met een emmertje waar viespeukjes in drijven Het kanker veroorzakende doodseskader doet mij in mijn zanderige handen wrijven wetende dat de glasstrooiende zonnebader niet lang meer boven het zand zal blijven.…

In het najaar zal het badgasten en zonaanbidders niet behagen.…

De drek van onze welvaart ligt op het Noordzeestrand Waar de badgast heel gênant op een vuilnisbelt belandt Wegwerpflessen, nylon pluistouw, zachte brokken gelig schuim Lekke emmer, harde kwasten, gore handschoen zonder duim Flarden plastic, lege tubes, stukken visnet, Colablik Doppen, stoppen, alle kleuren, blinde barbiepop met strik Ginds…

De duintop schuift een centimeter Slagroomwolken ballen samen Zand aan de voet van de dijk Als de aanzet van een flank Het mos snakt, de algen vergelen De vloedlijn herken je aan de kleur Waar slik in lichter overvloeit In gestreepte plastic ligstoelen Hangen badgasten te puffen Olie sijpelt door hun wimpers binnen Een suf oog slibt…

bewegen papieren naar de kustlijn een onbesproken lief raadsel sluimert als een zeef van vergeten golven bidden witte slingers de zee is een zoutwater bak het schip een blauw plaatje aan de einder geplakt de zon brandt een kus op roerig stuivende kinderen ze vieren valken aan de hand die bovenaan weg duiken de vleugels uitslaan badgasten…

De Britten hebben forse achterwerken De stoeltjes op het strand zijn vaak te klein Gelukkig dat er nog tweezitters zijn Zo houden ze het vet binnen de perken Zo’n dikke reet komt door de “common wealth” Dus met wat “common sense” naar “common health”…

Ik zie ook badgasten langs m'n rechterzij frank en vrij. Soms voelt het bijna als een soort troost ten alle tijd alsof het firnament buiten 't gevleugelde ook ons begeleidt. De zee een spiegel vormt waarin je jouw beeld kunt zien je kapsel mag fatsoeneren als je dat zou willen bovendien.…