Alle inzendingen over destructie

verrot ben ik van binnen totaal verrot vergaand gevangen in woorden niet in zinnen bestaand kapot ben ik van binnen ontbindend voor de dood aan gedonder voor de lichtflits opkomend na het afgaan verzot ben ik op minnen lief hebben op de korte baan een kus verzet de zinnen de glimlach spiegelt een traan genot zit ook van binnen niet…

ik verhaal u over de lengte van de dagen mijn barstensvol gemoed spreekt tot mij ik zeg u dat mijn ziel bedroefd is is het de wind, gestorven in een dal vol zand golven die vrijwillig op de rotsen slaan de zon die in een zee van rood ten onder is gegaan of het beest rondom mij dat overal aan vreet ik zeg u dat ik…

Wat er aan de hand was kerfde zij in haar handen zodat alle ellende nu beschreven staat…

hoe ver kun je gaan zonder dat de hemel huilt de druppels vallen stukslaan op beton verdampen tot leegte tot iets dat nooit heeft bestaan wat kun je vragen om te ontwijken wat kun je dan nog raken zodat het breekt en dat je met lege handen staat en valt - en de scherven niet meer opstaan…

de schapen zijn geruimd de velden leeg bij nachten herders hoeden slechts verwachten want ze zijn uitgeteld waar ooit geboren worden leidde tot nieuw leven zijn slechts de figuranten kribbe stal en stro gebleven spelers zijn aan de destructie meegegeven…

zij zongen hun lied van frisheid en kou de grote met slangen behangen machines trouw aan de decibellen productie ronkten zij stilte tot destructie de wettelijk norm was slechts voor de vorm nog leek het eenstemmig in de metriek van het hart maar aarde wist nu al het gebaarde kind was te warm…

kolkende massa baant zich 'n weg door tegen en er overheen nietsontziend op zijn route vol destructie dwingt hij alles ten onder wat eens een beekje was wordt door metershoge golven overvallen alles verslindend beuken ze door wegen en straten kippenvel rukt op wanneer de stroom is uitgeraasd en gaat zakken zijn het…

Jankend aan verre kusten de zee zelf de dood in haar armen de kracht van destructie alom boezemt angst in metershoge zeeën boezemen angst in onverwacht in een verlegen gebaar zich terugtrekkend voor de aanval ze jankt de zee haar zoute tranen over duizend doden in veelvoud die ze afgeeft aan de stranden nadien verlicht door…

in waar eens poppetjes dansten kruipen nu gedrochten over elkaar klanken klinken uitzinnig door tot in het diepst van de nacht waar de kilte overhelt het gif door de straten dwaalt een spoor van destructie achterlatend voor degene die niet wilde leren liever het kwaad aanhing tot de t splitsing in 't vizier kwam welke een keuze forceerde…

zacht speelde lucht met de laatste vlucht witte wolken raasde schaduw in contrast met grote snelheid langs de aarde zonder te vertragen alleen door donker te dragen mensen waren niet bang hadden door fatalisme al een hang naar destructie er was al teveel gebeurd dat onverklaarbaar was gebleken nog nooit hadden zij…

De wereld startend met een schone lei Wat de mens genomen heeft Ze kent geen restitutie Vandaar dat de wereld langzaam dood gaat Onderhevig aan ´s mens destructie…

Gespeend op de destructie van de film waarin hij verscheen.. is de wereld de slechtste versie waaruit hij het liefst verdween..…

speel je stormpje windekind jaag je vormen in de wolken met regenbogen die geen ander vindt dwarrel letters in vergeten hoeken vertel de wereld het verhaal hoe het gaat met allemaal kon je woorden lezen in destructie zag taal in een volledige obstructie want de natuur ging aan de haal mijn windekind ik wacht de nacht waarin…

Impuls van ongemak eigenheid van aversie wespennest van wanorde incasseringsvermogen Geloof in overlevingskracht verregaand masochisme ontsnapping aan comfort ongerijmde destructie verkruimeld verlangen Niet slapen die slaap die komt wel weer Zeldzame onwilligheid poel vol stinkende wanhoop ongeletterde woede ondermijnende verdelgingenergie…

o die onmogelijke logistiek: honderden wagons organiseren een dienstregeling heel europa door tonnen en tonnen stro verzamelen overal waterreservoirs inbouwen drijvers en veterinairen aannemen en vergeet de medicijnen niet verbandmiddelen voedsel voer en halsoverkop moesten we in het oosten humane destructie- middelen installeren van oceaan…

Ook kabbelend wiegt oerkracht imposant Weids ongrijpbaar en sprankelend helend laat ze genereus alles komen en gaan Altijd heeft ze de aarde beheerst In een uitgesponnen creatieve destructie stuurde ze haar kroost de dool op Ze schiepen vele aardse biotopen Wenden aan massa's nieuwe thuizen Jonglerend met de steen der wijzen vormde ze…

en wraakengelen zijn bereid de zonde van zelfdoding te brengen tot in de huiskamer der gelovigen waar ze heilige kaarsen branden opdat de opperchristen snel een verzoenend Woord zou richten tot de vertoornde andere massa voor die haar kritieke punt bereikt en tot ontploffen wordt gebracht met nieuwe kruistochten uit de assen van haar destructie…

It was a hell of a job, die onmogelijke logistiek: honderden wagons organiseren een dienstregeling heel europa door tonnen en tonnen stro verzamelen overal waterreservoirs inbouwen drijvers en veeartsen aannemen en vergeet de medicijnen niet verbandmiddelen voedsel voer en halsoverkop moesten we in het oosten humane destructie- middelen…

o die onmogelijke logistiek: honderden wagons organiseren een dienstregeling heel europa door tonnen en tonnen stro verzamelen overal waterreservoirs inbouwen drijvers en veeartsen aannemen en vergeet de medicijnen niet verbandmiddelen voedsel voer en halsoverkop moesten we in het oosten humane destructie- middelen installeren van oceaan…

o die onmogelijke logistiek: honderden wagons organiseren een dienstregeling heel europa door tonnen en tonnen stro verzamelen overal waterreservoirs inbouwen drijvers en veterinairen aannemen en vergeet de medicijnen niet verbandmiddelen voedsel voer en halsoverkop moesten we in het oosten humane destructie- middelen installeren van oceaan…

Met doden, destructie, geweld, zo wezen, weduwen maakt. Haviken overlaadt met geld, die het geweld niet raakt. Maar boven onze werkelijkheid troont de Allerhoogste God. Limiteert Ares' oorlogstijd, ooit is 't graf Ares' lot. Kees van Haegen…

werkelijk niemand die de besneeuwde harten wil verwarmen,hoe alert de koffie-ogen ook spieden, zich naar binnen draaien als opgeblazen carnavalsballonnen, prikkeldraad, onder de ijzeren wals gillen de eenzame, ineengedoken lieveheersbeestjes om de genade die uitblijft en er zijn graankorrels die met handen en voeten het overgewicht van de destructie…

diersoorten sterven spoedig uit en we voelen het in onszelf in iedere porie vervuiling vraagt verdwaasd zijn tol de consumptie slaat op hol zelfs in de ruimte zwerft het rond veel te groot is onze mond denken kan niet meer, voor huilen te laat het intellect verkeert in een spagaat en niemand weet, het is te laat voor moeder aarde die vergaat destructie…

o die onmogelijke logistiek: honderden wagons organiseren een dienstregeling heel europa door tonnen en tonnen stro verzamelen overal waterreservoirs inbouwen drijvers en veeartsen aannemen en vergeet de medicijnen niet verbandmiddelen voedsel voer en halsoverkop moesten we in het oosten humane destructie- middelen installeren…

Hij liep me na, Bestuderend door een vergrootglas, commanderend waar ik bij sta, Totdat alle liefde van mij dood was, Geobesedeerd door de destructie, Nam hij me alles af, Door de jaren.. geen reductie, langzaam werd t erg donker.. waar ik mij begaf, Enkel door 't kijken en bestuderen, Door alles in mij te haten, En door al zijn controleren…

soeverein wil je zijn en dat ben je ondanks dat eindeloze blauwe sprookjesachtig boven de dierentuin afscheid nemen heeft geen zin meer neemt af in betekenis door het licht soms blijken er bekende gezichten gelijkenissen van dieren in een gedicht zomers menselijk wil je zijn en dat probeer je ondanks dat laveloze geschater van oorlog en destructie…

word veel gepraat maar veel is nietszeggend Het rare hieraan is- jou nietszeggendheid spreekt boekdelen en, hoe wanhopig ik ook lees –ik vind geen happy ending Ik pak mijn jas van de kapstok en loop naar de deur Ik kijk nog een laatste keer om en zie een traan lopen over je wang Een traan Gevormd uit gevoelens Pijn, frustratie en woede Destructie…

verloren en met kogels zijn doorzeefd Karaktertrekken uitgewist, als sporen na een regenbui Een radertje in een machine niets op zichzelf, direct vervangbaar, een leven dat vergiftigd wegtikt, explosief, niets te verliezen, radeloos, een hoopje mens een kloppend hart vol jeugdig leven een speelse creatieve ziel Symbool van waanzin en destructie…

Ik kan je afdoen als een van de vele femme fatale's, een mannenverslindster, een ijdele sirene, die mannen naar de afgrond leidt en pure destructie wenst, maar dan getuig ik niet van zelfinzicht, want we waren beiden gevangen in onze gekke, gekmakende liefde.…

eventjes nog ingebed tussen mijn kompanen eikenblad veldt ijsbergsla kiezen moeten malen ik de krop diep in je maag jij de Judas met de zaag ben geveld ontsla me maar…