Alle inzendingen over hor en dol

De man voor mij in de file bleef steeds hangen in zijn spoor en liet zelfs de brandweerauto achter hem niet even voor Razend zwaaide ik mijn handen maar mijn rust ging snel teloor toen ik hangend in de bocht mezelf en mijn stuur verloor Twee agenten kwamen langs en zeiden mij na lang verhoor dat ik veel te veel gedronken had ik moest…

Ze doolde door geplaveide straten van het verleden dwalend in het doolhof langs verloren zijwegen van haar heden bewust de beelden van vervlogen tijden langzaam maar zeker vergeten verder op zoek naar de poort van haar weten.…

Men sprak vroeger van een dolende ridder, een figuur uit lang vervlogen tijd, want de ridders van tegenwoordig zijn zelfs het dolen allang kwijt!…

ik dwaal soms stap voor stap op zoek naar verleden verten of betreed de trap waar nog meer doodse vuren wachten; op welke wenk moet ik letten ik schuif muren voor me uit ben gekleed in ijzeren tralies mijn ogen bereiken doven die mijn stijve lippen van geluid beroven; of is het zo dat ik ongevraagd voor onzichtbaarheid…

een onbewolkt landschap rukt zich los van bodem en ziel, als een naaldhak door de eindeloze rij uren van het bos zaterdag, zondag, of voor het gemak oneven of verweven met alle dagen; droge aarde berooft zich van schatten ontdoet zich van antwoord op vragen die reizen zonder weg terug bevatten…

Ik kan mezelf zien, van boven: een stip, langzaam – op weg naar een doel?…

Het is ongewis waar je bent, je dwaalt maar rond – tot je dat beseft.…

Met ziedende hand sloeg de hemel de nieuwe stad en de enorme toren uiteen, de Hangende Tuinen vlogen Vertrekken werden vliegtuigen en tapijten met gedekte tafels landden ver weg in de lange zee Een zware regen van kamers vormde met een plons een hemelhoge bergrug De mensen uit de Toren verspreiden zich in vijftig talen en vochten om…

Te voet door berg en dal gekomen beladen met ons toebehoren, bereikten wij vermoeid als op, de oever van de zee die vredig glad door zilver maanlicht werd beschenen en wenkte, dat vanavond lopen over water ons werd toegestaan zó uitgenodigd verbleven wij een volle tijd en hielden ons voldoende staande met vissen die in ons gespannen net…

Hier dool ik ook…

laat mij verlangen naar verlangen laat mij verdwalen, naar vlees en vreten zoeken dolen, zodat ik weer moet horen, zien, ruiken vooral laat mij binnen, met mijn modderpoten, zwarte nagels, ongevraagd en ongeschoren…

Zij vallen en springen omhoog en hun zingen, melodisch en zacht, is vreugd om te horen in dromen verloren in windstille nacht. Heel de omtrek is donker, geen sterrengeflonker blinkt hoog in de lucht, maar 'k hoor onder 't dolen muziek van violen in 't regengerucht.…

Isabella een olijke glimlach een chocolade snoetje doet het hart smelten het wikkeltje in kleine vuistjes vertelt van haar lekkere gesmikkel…

het strand geeft eenzaam blijk van een vloedverlaten zee, zijn korrels zo talrijk uit het zicht der eeuwigheid is de zeevlinder onsterfelijk, het tere lichaam ten spijt kom, laten we gaan, ergens wacht het ruisen van de branding in mijn traan…

Ik ben dol op Duitsland dol op de Duitse Taal dol op de Duitse klassieke componisten dol op Duitse Natuur dol op West-Duits Berlijn dol op Oost-Duits Dresden dol op de Duitse landschappen van de Duitse Wadden-eilanden tot hun Duitse Alpen sla ik op hol? zeg ik het voor de lol? Neen, nein.....…

Lang en blond van nature maar gekleurd nu bruin Over het plein met allure als een echte mannequin Lippen rood -jij kijkt haar na- Boezem groot -jij valt voor haar- Benen lang -haar achterna- Zij lacht je uit -onnozelaar- Ik kijk naar jou en denk aldaar Gelukkig maar, want jij hoort bij mij en niet bij haar.…

die donkere klank ik hoor het nog het zuigt zich vast en herhaalt zich herhaalt zich je riep nogmaals een paar passen liep ik richting jou een paar passen verwijderd van voorbij golven overspoelen heldere gedachten je zoog levendig leven brak reeds gebroken weerstand verdreef waan ik hoor het nog ik hoor het ik hoor ik…

De man was moeilijk te verstaan de woorden kwamen niet vloeiend moeilijke woorden liet hij gaan aan zijn gezicht zag je hem groeien. Zijn gehoor was bijna verdwenen soms hoorde hij nog een flard, hij wil soms wat geluid willen lenen maar hij krijgt alleen zijn part. Als ik hem op het bankje zie zitten ziet hij er niet alleen of eenzaam uit…

ijsbloemen in de zomer geen warmte te ontdekken in hun blikken wijl ze klagen dat het heet is ze groeperen te samen draaien ruggen toe en op die ruggen groeien ijzige bloemen in de zomer de vrouw huivert haar wacht de kilte van het doodzwijgen zij zijn het zij was het niet ze is het niet van goed fatsoen…

Want met slaan om mijn oren, ga ik echt niet beter horen, ben ik liever traag dan vlug, o jee, daar komt het al, het is alweer terug!…

Tot ik haar hoorde en begreep dat je ook stilte kan horen.…

je keert je meer en meer naar binnen zegt hij stiller dan de stilte die je onderdak geeft rondom jezelf ik kijk hem bevreemd aan bemerkt hij het lawaai dan niet de wind alom en hoe ik alles hoor vallen het blaadje, bedekt met bedrog de rotsblokken op mijn naam, de assen van de zolder waarvan ik het beeld verdrongen heb dit…

Ik hoor je al gaan de trap op anders zit ik hier nog hoor ik je…

Niemand die mijn schreeuw der eenzaamheid hoort Van het vlot afspringen om te verdrinken In de zee der liefde Waar jouw ogen mij vol liefde vervullen Hoor mij het lied der wanhoop zingen Om verzwolgen te worden door de golven der eenzaamheid En mijn gelukzaligheid te vinden in jouw ogen.…

Tranen dolen in een kleine ruimte. Te gesloten om gezien te worden. Gezien te worden in een sprookje, een elfje en een kabouter in een kamer vol geluk. Een lach die spreekt. Ze is niet gewoon vergeten. Verloren. Verborgen. Ze leeft. Zelfs in een fluistering hoor ik haar leven zelfs in het donker hoor ik haar stem.…

Het was zo dol, het was zo dol in het Dolfinarium, Harderwijk Het was zo fijn, het was zo fijn om bij de dolfijnen te zijn We gaan dan ook, we gaan dan ook dolfijn naar huis, dolfijn naar ons thuis! DE MARIUS MEIJBOOM OP AMSTERDAM-IJBURG!…

Verlaten gedachten dolen rond in een uithoek van dit hart. Probeer te grijpen, te begrijpen deze vormen, dit ik. Ooit een naam gefluisterd nergens een luisterend oor. Probeer te vangen, op te vangen wie ik ben, waar ik hoor Handen leiden tot gesloten deuren lange gangen, blinde ramen.…

Ik dool weer rond aan het water In de hoop mezelf terug te vinden. Maar hoe ik ook zoek, Ik vind niet eens een schim. Hoor enkel de stem van mijn geweten Die me het zwijgen oplegt, mijn verdere leven. Loop weer terug, en ik merk, Dat er weer een stukje in mij sterft.…

Mijn beenkappen staan zonder zwaard onder de spiegel van de zee ik breng verdronken land in kaart als laatste ridder van Goeree waar de hoogste golven breken klamp ik mij vast aan vaders been hoor oeroude stemmen spreken in kinderklaagzang van geween waar ik gaan moet zal ik dolen om daar ooit zelf te kunnen staan in bleke huid, uit zout…

Dol op haar.…