Alle inzendingen over klimmer

Klimmers verdienen de toegift van de duinen: een wijd open zee…

Bloed, dik en druppelend, rood en stinkend. De adem, van een open wond, gapend in de sneeuw. Een vat wijn, pittig en donker, avontuurlijk en smaakvol. Een steen, puntig van vorm, sneed in zijn vlees. De berg, hoog en gevaarlijk, spijkerhard en messcherp. Hij klom, met teugen, zijn lippen op de fles.…

Een weg die weet geeft van wat men er voor moet laten; Een loper, een klimmer op zoek naar unieke laureaten.…

de klimmer die nu gelukzalig nog - de top is zo nabij! - aan zijn laatste klim begint beseft opeens dat boven misschien de leegte op hem wacht of misschien toch niet…

Twee K2-klimmers gaven het niet op Toen zij daar boven in problemen raakten Hoewel zij hun bizarre tocht niet staakten Is hun ambitie zwaar over de top Cas van de Gevel en Wilco van Rooijen Hun avontuur van vriezen en van dooien…

De klimmer had een rotsvast zelfvertrouwen, Dat bijna leidde tot zijn Golgotha, Hij kreeg de zaak weer in control zodra Hij, met zijn mes, zijn arm had afgehouwen. Beneden sprak de arme man ontdaan: ‘Groeit dat dan niet gewoon vanzelf weer aan?’…

“Ja, morgen gaan we met de Tour de France De bergen in, ik weet je bent geen klimmer Maar geef het daar niet op, nooit en te nimmer Ook jij hebt op succes een goede kans Jij wordt zodra je aangekomen bent De snelste daler in het klassement”…

Hij krijgt geen bladeren meer, klimmers ondersteunen zijn schuinshangend lijf. Hij siert op zijn eigen manier. Tussen zijn opgeschoten kameraden staat hij als een pionier uit vervlogen tijden.…

De huizen als geplakt tegen de helling van bergen Van bovenaf lijken wij, ongeoefende klimmers ......dwergen Wij voelen onze spieren van kuit en bovenbeen Zijn de wandeling nog niet moe maar nergens een cafe,terras Het is niet dat ik ween het bergdorp ontroert me tot tranen toe.…

Het mos woekert door De sporen in een rotswand drijvend Listig badend in zonlicht De klimmer vertrappelt zijn vacht De voet schiet weg Het touw trekt strak Als een pion van de zwaartekracht Slingert hij boven een scherf Spartelend in wind Het touw verrafelt De vezels knappen Hij siddert in zijn dun pantser…

Als een klimmer, die zwemt naar de top, in de zoete weelde bovenkomt, ik ontwaak, verstomd die de diepe nacht met mij deelde.…

Rest nog éen grimmig pad: hoe glibber de klimmer alert hogerop jaagt... waar de cairn hem wacht!…

Hoge klimmers, gekroonde bossen, bloesemwangen. Maar ik beween in dit kleine lied het verloren licht: je sloeg de maan met je linkerhand. Waar ben je bang voor mens van deze aarde? Met je rechter bracht je de koude dood. De duisternis is niet begrepen. Het zonnebloed van deze aarde corrumpeert en brengt nog steeds de dood.…