Alle inzendingen over korstmos

alg en schimmel versmelten tot een groene, grove korst onthecht zijn ze kansloos ze slorpen verstikkend stof traag woekerend met geduld op de kale rotsflank de grafzerk die schuin zakt een ijswand in het hoge noorden her worden ze niet verdrongen maar dringen door de fijnste porie zelfs verdord slaapt het door tot de dauwdruppel hem…

Wanneer het denken Donkere wegen voortduwt Die zijn geasfalteerd Met verdriet en pijn, In volstrekte eenzaamheid Het stukje korstmos bewegingloos Liggen blijft, de weg naar Het licht die in het Begin oneindig lijkt En alleen lijkt Op te houden als ik Deze aarde verlaten heb, Is daar ginder in De verste verte Nog net voor…

Gedijen, uitdijen Korstmos en cosmos Groots in bestaan Beiden ongenaakbaar Ik zie ze aan En schud mijn hoofd.…

elke stap die men doet is bepalend voor de ontwikkeling van de kosmos want elk bewegend molecuul heeft zijn wisselwerking met een ander om het dan nog maar niet over het atoom te hebben thuis blijven is ook geen optie want je weet niet wat je mist zegt mijn vriendin die wel thuis is gebleven…

de kamer vult zich met beslotenheid omsluit elke gewaarheid aanwezig ogen wenden af, onweerlegbaar zoals blikvelden buiten bereik of dromen van amberkleurig avondlicht ik verkeer in kringen van stokroos, korstmos, binnen mokerslagmuren tot fossiele regengloed in barnsteen, tot inpandige einders aan gewelven en hemelgezichten van lithosferen…

Het korstmos op stenen schittert in haar helder gelige roestkleur betraand door ochtendvocht.…

VERDWENEN Hoe leeg kan leegte zijn Voor de mens die zoekend Zijn weg naar het noorden vindt Omringd door weemoedige bossen - En zacht zingende meren - Over gebarsten asfalt dat Door stof bedekt de enige Weg naar het reisdoel in De verte lijkt - met om Het uur teken van leven Van een mens die ons tegemoet komt Stof dat opwaait en korstmos…

het bos richt zich groen en fris op de onttovering na de winter tot groei en bloei te komen uit de versplintering van sneeuw en vorst en ijzel wederom herboren het laatste smeltwater zoekt haar heil met de gevoeligheid van een moederhand over het babyvel van haar laatst geborene en glijdt onafwendbaar haar weg naar het korstmos op de bodem…

Voor de ijsbeer duikt hij weg in spleten vindt daar nog uitlopers van wilgen korstmos en als de kust weer veilig is rent hij snel naar het water, knabbelt aan zeewier. Een raadsel is: waarom raakt bij het paren de moerhaas ernstig gewond?…

Vandaag liep ik in ‘t hofje naast de kerk Waar beukenbomen tot de hemel groeien De wilde bloemen in de paden bloeien En korstmos grijs de tijd schrijft op hun zerk Hun namen Pieternel en Adriaan Door zon en regen bijna weggesleten Zal ik zo lang ik leef niet meer vergeten Omdat ik zo veel moois van ze heb staan Een cabinetje van mahoniehout…

nog brandt de wereld niet maar ook het korstmos genereert steeds minder leven oceanen zijn niet meer vergeven van plankton en verrijkend visbestaan aarde rest nog slechts het temporele gaan woede marcheert laarzen naar het front waar zombies vechten om wat grond om daar hun eigen graf te graven het kernwapen gaf in handen van geraffineerd…

een gure winterkoning geknoopt Zie je dan niet hoe hij reutelt en treuzelt Nauwelijks wijkt van de troon De laatste trots Gun ons een voorschot De milde spoeling van jouw meisjes Week onze wangen in het lengend licht Want geef maar toe De bevrozen aarde houdt een belofte vast In haar woelbuik: Larven en hun dorst De sapstroom, het korstmos…

leerboek bladert je door tot je dichtgaat onder de avondwijdte, de noordelijke kroon brandt op je hoofd en je vrucht wil dragen de wind, de Bora het liefst, of de Harmattan, met hun messen die snijden in het brood van het donker en geboren worden dan je zaden, de naakten die je kleden, van de kosmos een zoon, kosmetisch, zoneloos, gemorst als korstmos…