Alle inzendingen over kozen

je kust me met genot ik merk het aan je ogen ik voel het aan je huid je wangen blozen je vingers glijden door mijn haar je ruikt mijn haar het liefst van al zeg je ruik ik je haar je wangen blozen je ogen glanzen je vingers kozen je ruikt mijn haar je ruikt mijn haar…

knalrood de klaproos de graskant kan niet groener koolwitjes kozen…

Vervolg ik het brede pad of sla ik eens af Slingerend door het landschap in stap, of draf kies ik voor het spannende ontluikende avontuur of blijf ik op het burgerlijke pad voor de lange duur Op een splitsing van wegen met de keus aan mijn zij vraag ik mij even af, is die keus wel echt vrij De wegen waar ik in verleden mijn stappen heb…

leer mijn lijf je lief te kozen leg mijn handen op je huid lijf me in bij ademlozen laat me blikken, laat me blozen leid me in en leg me uit…

slinkse sluikse kwalletjes showen balletjes op walletjes sjansen vooral bij de rozen als ze hun liefje lief kozen als liever luie balletjes…

zorgvuldig kozen toetsen de juiste weg van leven nieuwsgierig en plots versneld gedreven naar richting gekozen vorm op glas in het geheugen voor eeuwig…

Ze zijn het doel nu echt uit oog verloren Ze snappen er de ballen van Ze kozen niet voor Louis of Johan Om weer eens echt te kunnen scoren Ze gokken op een andre oude vos El Salvador.. papaDeMos…

gaandeweg ontvallen ze mij meer en meer met elke stap die ik zet lijkt het alsof ik een dans ben aangegaan met hen die ervoor kozen, of toch beduidend jonger dan ik vallen ze in grote getale nu de verkleuring is ingezet…

Nog meer zijn yanks voor gekken als de dood, al kozen die de grootste idioot.…

Zo zien wij, nu ze zoveel tijd verliezen: Zij die wij kozen, kunnen zelf niet kiezen.…

En dat zij die kozen om te blijven zitten Relatief gezien ook vaker bleven zitten.…

ik tipte vlindervleugels wit tot korenblauw zij kozen kleuren van de hemel wolkten speels en trouw ik palette vele combinaties schilderde met dunste kwast toch heb ik nooit het echte fladderen op linnen vastgelegd…

Ze zitten daar in Israël op rozen, Althans wanneer ze Sharon Dijksma kozen.…

ontroostbaar zijn geknakte zielen die doelloos rondzwemmen in een poel van rouw stemmen echoën na vlijmscherpe tongen kerfden diepe wonden op hun ziel zij die wanhopig opzoek waren naar ontkenning van verlangend naar bevrijding zij kozen hun (eigen)weg…

De actie die uit nood was opgezet, Om niet van de problemen weg te kijken, Wist weinig Nederlanders te bereiken, De kijkers kozen voor een ander net. Schandalig! Dus, kom op en stort eens flink, En geef, dit keer aan Pauw en Van den Brink.…

met zand, water en een spade warm geworden door de zon of je hand scheppend op het misplaatste strand werd jouw enigheid geboren maar je armen kozen voor zee en zich steeds weer krommende lijnen eindes bestonden slechts uit stof…

halal gutst het rode bloed maar blust geen haat de vraat naar macht van het religieus gezag degenereert de maatschappij door familiegrond gebonden waaien oogsten naar hen die wapens kozen het kaf is wat er rest in broedermoord wordt de koran niet meer gehoord…

niets werd ons beloofd, alleen het leven dat wij kozen kan ons nemen of verlaten……

De Sint die heeft het land alweer verlaten De Stint heeft ook zijn langste tijd gehad Ze kozen zeer gezwind het hazenpad En worden tijdelijk niet toegelaten Gelukkig komt de Kerstman weer in ‘t land Kijk daar: met Arjen Robben...hand in hand…

de kwelling ondraaglijk node plannen vertroebelen het zicht op hun licentia gesmoorde smeekbeden teniet gedaan door ouderlijk gezag liep vertrouwen op 'n dood spoor eeneiig verbonden voor het leven kozen gezamenlijk hun eigen weg ze vlogen uit…

In vrede herdenken we hen die kozen te strijden, hen die kozen de strijd geweldloos tegemoet te treden en hen die geen keuze hadden; allen wier lot het was te vallen, te sterven in de strijd.…

Op weg naar de toekomst voor hen die kozen de morgen te tarten. Voor hen die kozen een wens niet een wens te laten. Voor hen die door vreugd en vele smarten zichzelf nimmer vergaten. Op weg naar de toekomst. Op weg naar het geluk. Op weg naar een morgen die heelt tot een eenheid uit een stuk.…

Samen kozen wij de steen, die nu jouw laatste rustplaats siert. We kozen voor doorschijnend blauw, doorschijnend als het water, waar je zo van hield, met groen gesierd. Het zachte groen, van riet, zoals het in de lente groeit. Met hier en daar een rode bloem, die aan de oever bloeit.…

je lijstte donker in een schilderij aangeslagen door de jaren het licht wit kon niet jouw helderheid bewaren de schaduwen kozen partij ik heb je opgelicht nee niet in retoucheren alleen de aanslag weggewist je leeft weer en uit lijst en schilderij herboren straal je nog intenser dichtbij…

Onze ster aan de hemel Onze kanjer aan het firmament Onze kleine pup Onze grote vent Uit respect voor jou kozen wij voor je dood Omdat het leven jou geen toekomst bood Niet te voorspellen totaal onverwacht Lieve Kaïn Rust zacht…

Zwoegen, kronkelen en kozen. Branden van verlangen, beschamend hoe dierlijk. Zalig grenzen te verleggen.…

Gij geliefde die ik naar ons bruidsbed tilde waar ook rozen lagen met hun doornen lange nachten kozen niet altijd vrijen tot in eeuwigheid als wij sterven liefste gaan wij in hetzelfde bed in onze eigen armen mag het niet zo zijn prevel ik met laatste adem: het was zo fijn in ons domein…

Zijn antwoord ging helaas verloren, ze kozen een andere weg. Maar de opmaat wist me te raken vooral de toon waarop het werd gezegd.…

zij hebben luchten met lange vluchten kleur gegeven wolkten soms met groepen in een fladderend ontmoeten pas toen de zon hun kleuren bleekte en de warmte was vergeten kozen zij voor lange pozen rust vleugels nog gespreid wachtend op de wind die in meevoerend waaien voor hen een laatste rustplaats vindt…

Een wandelende tak Zat op z’n gemak Tussen de bladeren Met anderen te vergaderen Ze kozen voor de zon Vlakbij de mooiste blom Heerlijk gecamoufleerd Met z’n rug naar jou toegekeerd Ze dachten zich te verstoppen Maar jij liet je niet foppen En genoot op je gemak Van die smalle lijfjes op een tak…