Alle inzendingen over nonchalant

Harteloos gesnoeid nonchalant in groei en bloei bedekt zij wonden…

schimmelgrijze duif hapert langs verkrampte armen ontploft haar pluimen korrelkristallen op het lichtste van de nacht bootje vaart kabbelt schuurt pillamp schijnt wind draagt vuur wakkert bootje dooft reiziger rust uit plaveit gescheurde nagels naast zijn eigen jeans zonsondergang over hout en zand pastelpaarse pracht en een duif landt nonchalant…

Zij was een nonchalante meid; als sloddervos werd zij geboren en altijd was zij alles kwijt – nu is zij weer haar man verloren.…

jij, zoals je daar staat zo nonchalant misschien stond je anders als je wist dat er iemand naar je keek, ik.…

je ging voor even nee niet weg zag je open tas de knuffelbeer keek wat verbaasd alsof niet alles al geregeld was in nonchalante pas het hek piepte subtiel sloot de armzwaai pas later wist ik dat even levenslang kan zijn…

handen zijn open vingers smal toelopend in hun lengte artistiek het haar is uitgeplozen haar nonchalance flirt met stukjes dramatiek tragisch is haar oogopslag als zij de wereld vat in een ultieme kus met armgebaar het glaasje port waardoor zij na een uur of twee haar hart uitstort staat na de lunch al klaar het leven is toneel…

Dribbels, en geschaar, Wapperend shirt, nonchalant gebaar Rake goals, briljante boemelaar Het nieuws is, daar en openbaar George Best, "rest", als geest van de tovenaar…

Ik weet nog die avond het stormde toen ik nonchalant met m'n bolide aanstormde. Het enige wat ik er nog van weet, is dat ik hard tegen een boom reed, die m'n gezicht nogal drastisch vervormde.…

in de wellicht nonchalant gestapelde hoop zwerfkeien zie ik een fraai sculptuur van een moeder met kind aan een tafel van liefde de kunstenaar van het werkje blijft vooralsnog anoniem…

De zonnebader blijft te nonchalant, het KWF doet veel om te voorkomen dat u wordt aangetast door melanomen, zo staat er straks een smeerpaal op het strand. Is dat u nog te veel als luieraar? Wellicht staat er een smeerkees voor u klaar.…

Speels dansen lokken ogenblikken op verbloemde huid sprankelt nonchalant het loof in zondoorschenen donkergroen en kust de wind in schone schijn haar tere lippen rozerood…

het is weer dinsdag en dus gaat Pa weer fris en vrolijk naar de A.A met doodleuk in zijn achterbak heel nonchalant een plastic zak met daarin voor ma verborgen waar. Zo leven ze nou langs elkaar…

ze keken allemaal monden vielen open iemand keeg de hik het doelgerichte stappen de echo van de hakken de zelfbewuste tik een nonchalante lok de iets te korte rok ogen met wat schrik ik zag het neusje in die blik daar was ik…

Breuk Neen, jij bent niet mijn privé bezit maar nonchalant zoals altijd beschouw jij mij als jouw openbaar pronkstuk. Al sta je daar zo dwaas te pronken, weet dan wel dat jij ook jou onschuld hebt verloren.…

ze keken allemaal monden vielen open iemand kreeg de hik het doelgerichte stappen de echo van de hakken de zelfbewuste tik een nonchalante lok de iets te korte rok ogen met wat schrik ik zag het neusje en de blik in die blik was ik…

ze keken allemaal monden vielen open iemand kreeg de hik het doelgerichte stappen de echo van de hakken de zelfbewuste tik een nonchalante lok de iets te korte rok ogen met wat schrik ik zag het neusje en de blik in die blik was ik…

Ze denken nonchalant, op sex verzot, toch kennelijk nog al te vaak: “soa what ?”…

je oogde klassiek met een tikkeltje ondeugd in je soepele loop dat nonchalante van blik en het koppie stimuleerde mijn hoop in een eerste contact sprongen tot onze schrik de vonken er af wie geladen was blijft nog altijd een vraag over de aarding doe ik maar vaag…

ik zie lente in je ogen bloemen in je hand je lach is nu al warm als een zomers strand toch sta je nog wat nonchalant te dralen met blonde zonnestralen in je lichtbewolkte haar proeft dan vleugjes warme wind waar in een hoge kinderlach het langverwachte voorjaar klinkt…

ik heb het weggewuifd met een nonchalant gebaar alle aanzien macht en roem door de schouders ervoor op te halen wilde ik de prijs voor die publiciteit niet betalen geen schijnwerpers op mijn bestaan die bepalen hoe ik wel en niet moet leven ben anoniem gebleven zie minzaam de verering aan van mezelf onder een andere naam…

Ik voel me niet plezant toch ook niet verdrietig soms overdreven en nonchalant dan weer verlegen en nietig. Ik weet niet eens wat ik moet zeggen als iemand vraagt is er iets?…

ze zijn er weer de hooggehakte wezens met hun ultralange benen het haar in nonchalante krul gezicht op half zeven kijken niemand aan de stappen kittig in onzichtbaar voortbewegen hun ogen zijn nog geen seconde van het scherm geweken lijf en kleding optioneel de geest is niet van deze wereld zij voedt zich enkel virtueel…

Met mijn luchtig schip van Resten en afval van gisteren Overschrijd ik grenzen Hou gedreven halt bij Gedenkwaardige kastelen Ik neem haar bij de mouw en Wijs haar de kunstige taferelen Maar in mijn nonchalant ongeduld Prikkel ik haar aanstellerige achterdocht ‘Je bent een halve minnaar’, zegt ze Terwijl ze mij in de haren strijkt.…

in sepia zwart/wit of full colour het maakt eigenlijk helemaal niet zoveel uit het is maar wat je er in ziet en wat het met je doet het kan zomaar zijn dat een foto bij de één iets los maakt terwijl een ander er nonchalant in looppas aan voorbij kan gaan...…

Wie is er niet wild van de nonchalante pyjama’s in zijde. De monochrome exemplaren In rijke kleuren, als diepblauw of smaragdgroen. Ideaal voor een zondagse brunch. De bloemenprints vind ik onweerstaanbaar. Draag ze casual met instappers of een flink paar hakken.…

Onbekommerd slenter ik door zachte aarde en ritselend blad Laat voetsporen achter en kijk niet om De wind veegt ze met een nonchalant gebaar weg Verdwenen is mijn leven Ik adem witte wolkjes Blaas plagend door flonkerende nijverheid En strijk met een vinger voorzichtig over de kwetsbaarheid van de herfst een geur…

In de tuin van melk en honing Standvastig en parmant Geregisseerd door het orkest des levens Ruw en nonchalant Daar waar vlinders wiegen Zeeën van muziek Het lauwe water doet verwarmen Zilt en energiek Op bergen van vergetelheid Hard en onbetwist Daar waar handen zoeken Verscholen in de mist…

ik was vandaag te lang in het witte walhalla met bestudeerde haast passeert drukbezig elkaar doktersjas op de nonchalante toer stethoscoop en snoer paardenstaartjes driftig wippend de knot zich moeizaam schikkend het uniforme heeft gelukkig afgedaan accessoires geven naam schoeisel heeft nog een persoonlijk touch de zweedse…

Wij ratten leven zoals mensen leven. Mensen behandelen ons als ongedierte. Maken jullie ons daarom liever dood? Leven is voor mensen één groot feest. Mensen overleven als verwende dieren. Wij leven van kruimels en van resten. Wij hebben minder status dan een beest. Sterven doen alle dieren, klein of groot. Straks gaan we allemaal als ratten…

Ziet, Een stoel, die nonchalant naar achteren staat. De herinnering die u achterlaat. Dat is The Art of Memory…