Alle inzendingen over olivier

voor olivier jij bent zo ver ik zie je zo weinig waar is de passie? waar is het vuur? bij ons... als we elkaar eindelijk zien dan spat de spanning ervan af je zus ziet het zelfs ik mis je...meer en meer Xx..xenia…

ik kwam jou tegen in een donker steegje duwde je tegen de muur rond 2 uur de maan glansde in je ogen ik voelde de passie was nog high van de assie je naam wist ik niet alleen je vermogen…

De zeer bijdehande en wijze Tom Poes laat tijdens gesprekken met zijn vriend Olivier dikwijls een eenvoudige neusklank bij gesloten mond voor zich uit gaan die eentonig klinkt maar iets onvoorstelbaars mag bevatten twijfel na een kloeke uitspraak van de trotse heer Bommel dubben over een plan waarin wellicht gevaar schuilt tevreden…

vandaag 23 februari 2022 is bananenbrooddag aldus de AH nieuwsbrief die als eerste in mijn inbox kwam wellicht is er ook oorlog rondom Oost-Oekraïne wachten 190.000 troepen volgens betrouwbare bronnen een bananenplant is in werkelijkheid een kruid zegt Wikipedia en een banaan dus geen vrucht maar een groente vandaag kies ik voor een…

kijk ik terug en vraag me af hoeveel is dat? alles wat ik had kunnen worden de notaris blijft pragmatisch het vermogen is de bezittingen min de schulden wat een geweldige show! zo’n garageverkoop de spullen die me bezig hebben gehouden smelten langzamerhand in de lentezon het is toch lachen al de regels en clausules en dit bittere…

Waar een wil is, is een weg, Zei mijn moeder als ik iets niet wou, Want ‘kan niet’ ligt op het kerkhof, En ‘wil niet’ ligt er naast. Want er leiden vele wegen naar Rome, En Keulen en Parijs zijn Ook niet op één dag gebouwd, En evenmin op het ijs. Wie de schoen past, trekt ’m aan, Op elk potje past wel een deksel, Maar, als de kat van huis…

Dwalend door mijn gedachten, Zie ik jou daar wachten, Na al zo vele jaren dat je ging, Blijft die last niet gering. Niets is meer als was toen, Ben heel andre dingen aan ’t doen, Ook mijn sociale omgeving Geeft mijn leven ’n andre zingeving. Ik ben best gelukkig met mijn zijn, Wel geheel anders dan eer, En het is toch ook wel minder…

Ik sta voor het raam, Ik blik in de tuin, haar tuin, Het laatste zij nog Tot stand heeft gebracht, Wijl ze wist ze er niet, Nooit van zou genieten, Maar wenste, hoopte, Ik er gelukkig in zou zijn. De tuinset, ’n heel grote pot, Die zij nog had uitgezocht, Heb ik later, zonder haar, Met mijn zoon nog gekocht. Nu, al twaalf jaar…

Eindelijk is het dan geschied, Wilders heeft het kabinet gewipt, Heeft ie wel lang mee gewacht, Wijl hij heel lang heeft gedacht, Dat Marjolein Faber capabel is, Nu eindelijk inziet hij had ’t mis. Het is helaas zijn eigen schuld Hij had met haar te lang geduld. Omdat hij enige lid is van de PVV, Had hij alleen slippendragers mee…

De rivier stroomt meanderend In een vloeiende loop naar de delta, Waar het zoete water In het ritme van eb en vloed Vermengt met het zoute van de zee. De stroomversnellingen en watervallen In de stroom van bron tot monding, Wisselt af met de rust van meren, Waarin ’t hemelse blauw zwemt. De zon schiet diamantjes op de golfjes, Wolken…

Mijn leven glijdt Als zand tussen mijn vingers Naar het eindpunt, Waar elk korreltje verdwijnt In de woestijn van d’eeuwigheid.…

Het weer sombert, De lucht donkert, De wolken drijven over, Laten af en toe de zon toe, Doen zo eventjes geloven, Dat ’t bijna zomert.…

Mijn vingers tekenen jou Op je roze huid in witte lijnen, Die langzaam verdwijnen Wijl ik versmelt met jou. D’eens getekende gekende vormen Vormen een eertijds beeld Van ’n oude foto, vergeeld, Verdwenen in eer gewoede stormen. In die foto keer jij weer Door de vingers van mijn hand, Een getekende keer, Uit ’t niet-zijn aan d'andre…

De stormwind giert om m’n huis, Stortregen klettert op de ruiten, De kachel maakt overuren, En ik zit lekker thuis.…

Ze lag daar in haar huid, De zon gaf haar een gouden glans Van koesterende zonnestralen, Briesje koelde zonder geluid. Een leeuwerik begroet de zomer, Koeien herkauwen traag, Uiers vullen zich gestaag, Lage zwaluwen vliegen af en aan. Als scheemring d’avond luidt, Verovert stilte stad en land, Kruipt zij in haar tweede huid. Nog…

Ze zei, ik heb ’t zo koud, Wijl ’t toch al bijna zomer is. ’t Klimaat is niet meer ’t was, Wat is er op d’aarde mis. Enerzijds stoot de mens Steeds meer broeikasgas uit, Anderzijds was ’t altijd al zo, Je in klimaathistorie stuit Op grote schommelingen, Hier was ’t eens tropisch warm, En bitter koud in de ijstijd, Dus niet vreemd…

In mijn mooiste dromen, Droom ik van jou. In mijn stoutste dromen, Droom ik van jou. Toch kom ik jou nooit tegen. Op straat, in bos of hei, Noch in de donkerste stegen, Wacht jij op mij. Elke keer als ik van jou droom, Vraag ik jou te blijven, Maar ’t blijft bij mijn droom, Nooit in levende lijve.…

Mijn liefde voor jou Is groter dan ik ooit verwachtte, Jouw liefde voor mij Is groter dan ik jou ooit geven kan. Mijn liefde is zo groot, Dat die niet is te evenaren, Wijl jij en ik zijn voor elkaar de ware, Eindigt pas bij de dood Van ons beiden, Door geen mens te vermijden, Tenzij een almachtige Wending geeft tot ’n ongelooflijk slot…

Toen vandaag gisteren was, Verlangde ik naar jou, Degeen ik zoveel van hou, En vandaag nog meer. Als morgen vandaag is, Zal ik willen het gisteren was, Wijl ik toen nog meer Van jou hield dan toen nog Vandaag gisteren was.…

De roze wolken die zijn leven Steeds weer het geluk geven, Van de liefde zij saam beleven, Daarom dachten nooit zou sneven. Nochtans sloeg het noodlot toe, Van hun geluk waren zij lang niet moe, Zoals veelal klieft eens zulk geluk, En maakt dan plots ’t onbreekbre stuk. De twee eenheid van die twee mensen, Die zo hecht aaneen was gesmeed…

Hoor de wind waait om het huis, Regen slaat met kracht op de daken, Mensen schuilen voor het weer, Alle werkzaamheden buiten staken. Het oude huis wankelt op z’n vesten, Fietsers vliegen uit hun baan, Vogels schuilen in hun nesten, Lijkt wel dat de wereld zal vergaan. Peter houdt zijn vingertje al bij ’t gat, Vreest het land zal onderlopen…

Op slot Bommelstein is het aangenaam bekomen na wilde belevenissen heer Bommel en Tom Poes rusten beiden in de huiselijk ingerichte zaal de zware Olivier leunt behaaglijk in een grote zetel met gerieflijke steun zijn jonge vriend zit tegenover hem op een stevig zitkussen het geheven glas wijn weerspiegelt zacht maanlicht laat roerig…

Een langgerekte frase van violen Rijst boven pianissimo-akkoorden In blauw en goud-rood tinten zonder woorden Eucharistie en Kruis als God-symbolen Het zijn vergeten offers voor 't Geloof De Zonde roetsjt glissando in de kloof…

Na tegenslag, dan wel overwinning moet Olivier zich steevast afvragen: "Wat was hierover mijn vaders mening?"…

het eigen geweten doven gaan op het dievenpad de verlangde kunstwerkjes zijn al spoedig buit daad en belevenis van beide vrienden komen weleens door duister doen in boeken die winkels ingaan zonder toestemming van gezag het verhalentweetal en diens uitgevers hebben kracht en vernuft welke de schanddaden achterhalen tenietdoen Olivier…

Waar is mensen de tijd van pa Pinkelman van Olivier B. Bommel nou toch gebleven, daar genoot ik elke morgen steevast van nu lees ik vaak de ellende van het leven. In elkaar slaan, elkaar haten, naar het werk gaan geschrokken en gelaten.…

Olivier Bommel en Tom Poes bezoeken dikwijls Donker Bomen Bos bij Rommeldam, waar avontuur loert achter elke boomstam, hen roept naar onbekende wereldhoeken. Na griezelig wagen en onderzoeken komen de twee vrienden, vermoeid en stram, terug in dit rijk van schimmel en zwam. Hun belevenis bereikt de boeken.…

Een tovergrot maakt Olivier klaar en rein. De wilde wensen mogen rustig vergaan; opnieuw bestaat de baas van Bommelstein.…

Eén zet kan de betovering kraken: Olivier leest in zijn gezellig woonoord in alle rust een boek over schaken.…

Olivier vat de wenk der torentransen: "Bewonder 's voorouders hof, thans jouw deel. Zie de bloei, fijntjes toch onnoemelijk veel; mag iets ervan de salontafel kransen?" Hij plukt wat bonte, tere kroontjes vol geur, hoort niet Tom Poes' verre verschrikte gil; een ongenode bok nadert, eerst stil.…